بتابلاکرها، مرگومیر را در بیماران مبتلا به فشار خون بالا، نارسایی قلبی و بیماری عروق کرونر قلب کاهش میدهند. بهطور مرسوم، به دلیل ترس از عوارض جانبی تنفسی این داروها، به بیماران مبتلا به بیماری برگشتپذیر راه هوایی (آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه با جزء انسدادی برگشتپذیر) داده نمیشوند. این مرور از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده، که استفاده از بتابلاکرهای انتخابی قلبی (cardioselective beta-blocker) را در بیماران مبتلا به بیماری برگشتپذیر راه هوایی ارزیابی کردند، هیچ افزایشی را در عوارض جانبی تنفسی نشان نداد. براساس شواهد موجود، به نظر میرسد تجویز این داروها برای افراد مبتلا به بیماری برگشتپذیر مجاری هوایی بیخطر است.
مطالعه چکیده کامل
درمان با بتابلاکرها (beta-blocker) در بیماران مبتلا به هیپرتانسیون، نارسایی قلبی و بیماری عروق کرونر، همچنین در طول دوره حین و پساز جراحی، مزایای ثابتشدهای برای مورتالیتی دارد. این داروها بهطور مرسوم در بیماران مبتلا به بیماری برگشتپذیر راه هوایی منع مصرف دارند.
اهداف
ارزیابی تاثیر بتابلاکرهای انتخابی قلبی (cardioselective beta-blocker) در بیماران مبتلا به آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD).
روشهای جستوجو
ما تا جون 2011 در پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه راههای هوایی در کاکرین به جستوجو پرداختیم. فهرست منابع گزارشهای کارآزمایی و مقالات مروری را بررسی کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازیشده، کورسازی شده و کنترلشده با دارونما (placebo) در مورد تاثیرات مصرف بتابلاکرهای انتخابی قلبی بهصورت تکدوز یا درمان مداوم در بیماران مبتلا به بیماری برگشتپذیر راه هوایی.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو محقق بهطور مستقل از هم دادهها را از مقالات انتخابشده استخراج کرده، و اختلافات را با اجماعنظر حل کردند. ما بتا1-بلاکرها را به مواردی با یا بدون فعالیت سمپاتومیمتیک ذاتی (intrinsic sympathomimetic activity; ISA)، تقسیم کردیم. مداخلات عبارت بودند از: تجویز تکدوز یا ادامهدار بتا1-بلاکر، و پاسخ به بتا2-آگونیست که پساز داروی مورد مطالعه تجویز شد.
نتایج اصلی
نوزده مطالعه از درمان تکدوز و 10 مطالعه از درمان ادامهدار، معیارهای ورود را داشتند. تکدوز بتابلاکر انتخابی قلبی در مقایسه با دارونما باعث کاهش 7.46% (95% فاصله اطمینان (CI): 5.59 تا 9.32) در حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1) شد، اما با بتا2-آگونیست در برابر دارونما، افزایش 4.63% (95% CI؛ 2.47 تا 6.78) در FEV1 مشاهده شد. درمانی که سه تا 28 روز طول کشید، هیچ تغییری را در FEV1 (تفاوت میانگین (MD): 0.42-% تغییر نسبت به سطح پایه؛ 95% CI؛ 3.74- تا 2.91)، نشانهها یا استفاده از اسپری استنشاقی ایجاد نکرد، در حالی که پاسخ 8.74% (95% CI؛ 1.96 تا 15.52) را به بتا2-آگونیست حفظ کرد. هیچ تغییر معنیداری در تاثیر درمان FEV1 برای بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) مشاهده نشد: دوزهای واحد (MD: -5.28%؛ 95% CI؛ 10.03- تا 0.54-)؛ درمان مداوم (MD: 1.07%؛ 95% CI؛ 3.30- تا 5.44).
با ادامه درمان، تفاوت معنیداری در پاسخ FEV1 برای بتا1-بلاکرهای بدون ISA در مقایسه با موارد دارای ISA دیده نشد: 3.22-% (95% CI؛ 7.79- تا 1.36) در مقایسه با 2.72% (95% CI؛ 2.12- تا 7.57). عوامل بدون ISA در مقایسه با دارونما پساز تجویز بتا2-آگونیست، 12.0% افزایش را در FEV1 ایجاد کردند (95% CI؛ 4.12 تا 19.87)، درحالیکه بتا1-بلاکرهای دارای ISA در مقایسه با دارونما هیچ تغییری را ایجاد نکردند (MD؛ 0.60-%؛ 95% CI؛ 13.93- تا 12.73). این نتایج در تعداد کمی از مطالعات با تعداد اندکی بیمار به دست آمدند. این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
بتابلاکرهای انتخابی قلبی که در بیماری برگشتپذیر راه هوایی خفیف تا متوسط یا COPD تجویز میشوند، عوارض جانبی تنفسی ایجاد نمیکنند. با توجه به فواید اثباتشده این داروها در شرایطی مانند نارسایی قلبی، آریتمیهای قلبی و هیپرتانسیون، نباید از این بیماران دریغ شود. بیخطری (safety) طولانیمدت آنها همچنان نیز به بررسی بیشتر دارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
