هیچ درمان قطعی برای اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis)، که تحت عنوان بیماری نورون حرکتی (motor neuron disease) نیز شناخته میشود، وجود ندارد، که یک بیماری به تدریج ناتوانکننده و در نهایت کُشنده است. آنتیاکسیدانها، از جمله ویتامینهای C؛ E، سلژیلین (selegiline)، سلنیوم (selenium)، متیونین (methionine)، استیلسیستئین (acetylcysteine)، و کوآنزیم Q10، بهعنوان درمانهای احتمالی پیشنهاد شدهاند و برخی از این داروها معمولا توسط پزشکانی توصیه میشوند که افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک را درمان میکنند. در این مرور بهروزشده، 10 مطالعه را با مجموع 1015 شرکتکننده شناسایی کردیم. هیچ شواهدی را از کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده با طراحی خوب برای تائید استفاده از این داروها پیدا نکردیم. کارآزماییهای مربوط به آنتیاکسیدانهای شناساییشده در این مرور عموما از کیفیت روششناسی (methodology) ضعیفی برخوردار بوده و قدرت آماری مناسب نداشتند. بااینحال، مصرف آنتیاکسیدانها عموما بدون عوارض جانبی جدی بوده و به خوبی تحمل میشوند.
مطالعه چکیده کامل
تجمع رادیکالهای آزاد و استرس اکسیداتیو بهعنوان عوامل موثر در پیشرفت اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis) (یا بیماری نورون حرکتی (motor neuron disease)) مطرح شدهاند. طیف وسیعی از داروهای آنتیاکسیدانی بررسی شدهاند. این مطالعه، یک مرور بهروزشده است.
اهداف
بررسی تاثیرات داروهای آنتیاکسیدان در درمان افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماریهای عصبیعضلانی در کاکرین (11 می 2010)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، سال 2010، شماره 2)؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا اپریل 2010)؛ EMBASE (ژانویه 1980 تا می 2010) را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی یا شبه-تصادفیسازی و کنترلشده در خصوص درمان با عوامل آنتیاکسیدان در مدیریت بالینی اسکلروز جانبی آمیوتروفیک.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
همه نویسندگان بهطور مستقل از هم معیارهای انتخاب را اعمال کرده و کیفیت مطالعه را ارزیابی کردند؛ دو نویسنده استخراج دادهها را بهطور جداگانه انجام دادند.
نتایج اصلی
در این جستوجو، 25 مطالعه برای بررسی شناسایی شدند، اما فقط 10 مطالعه معیارهای ورود را داشتند. آنها در مجموع شامل 1015 شرکتکننده بودند. بهطور کلی، مطالعات طراحی ضعیفی داشتند و از قدرت کافی برخوردار نبودند، تعداد شرکتکنندگان کم و مدت زمان انجام آنها نیز کوتاه بود. فقط دو مطالعه از معیار پیامد اولیه از پیش تعیینشده (بقا (survival) در مدت 12 ماه درمان) استفاده کردند. بااینحال، برای انجام متاآنالیز، دادههای کافی از چهار مطالعه در دسترس بودند.
در مطالعات فردی، هیچ تاثیر معنیداری برای مصرف ویتامین E با دوز 500 میلیگرم دو بار در روز؛ ویتامین E با دوز 1 گرم پنج بار در روز؛ استیلسیستئین (acetylcysteine) با دوز 50 میلیگرم/کیلوگرم روزانه از طریق تزریق زیرجلدی؛ ترکیبی از ال-متیونین (L-methionine) با دوز 2 گرم، ویتامین E با دوز 400 واحد بینالمللی و سلنیوم (selenium) (آلسمت (Alsemet)) با دوز 0.03 میلیگرم سه بار در روز؛ یا کوآنزیم Q10 با دوز 1800 میلیگرم/روز و 2700 میلیگرم/روز مشاهده نشد. هیچ تاثیر معنیداری بر معیار پیامد اولیه در متاآنالیز تمام آنتیاکسیدانهای ترکیبی به دست نیامد. همچنین هیچ تفاوت معنیداری در هیچیک از معیارهای پیامد ثانویه نشان داده نشد. آنتیاکسیدانها عموما به خوبی تحمل شدند و عوارض جانبی جدی نداشتند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد کافی در مورد کارآمدی آنتیاکسیدانهای منفرد یا آنتیاکسیدانها بهطور کلی، در درمان افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک وجود ندارد. یک مطالعه، تاثیر مثبت خفیفی را گزارش کرد اما این موضوع در آنالیزهای انجامشده تائید نشد. اگر کارآزماییهای آتی روی داروهای آنتیاکسیدانی انجام شوند، باید به حجمنمونه، معیارهای پیامد و مدت زمان کارآزماییها توجه دقیقی شود. تحمل بالا و بیخطر بودن (safety) و هزینه نسبتا پائین ویتامینهای C و E، استفاده مداوم از این ویتامینها را توسط پزشکان و افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک توضیح میدهد. اگرچه هیچ شواهد قابل توجهی از کارآزماییهای بالینی برای حمایت از کاربرد بالینی آنها وجود ندارد، هیچ منع مصرف واضحی نیز برای آنها دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
