رفتن به محتوای اصلی

تاثیر کورتیکواستروئیدها در مدیریت بالینی میاستنی گراویس

در دسترس به زیان‌های

میاستنی گراویس (myasthenia gravis) ناشی از آنتی‌بادی‌های بدن است که انتقال تکانه‌های عصبی را به عضلات مختل کرده، و در نتیجه ضعف و خستگی مفرط ایجاد می‌شود. حملات حاد می‌توانند به دلیل بروز مشکلات بلع یا تنفس، تهدیدکننده زندگی باشند. هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که شامل تمام 199 شرکت‌کننده بودند، منتشر شدند. هیچ‌یک از آن‌ها، استانداردهای پذیرفته‌شده‌ فعلی را برای یک کارآزمایی با کیفیت بالا برآورده نکردند. همه این مطالعات خطر سوگیری (bias) و قدرت آماری ضعیفی دارند. شواهد محدودی برگرفته از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده نشان می‌دهد که کورتیکواستروئیدها در مقایسه با دارونما (placebo) (درمان ساختگی) فواید کوتاه‌مدتی دارند. این یافته، نتیجه‌گیری‌های مطالعات مشاهده‌ای و نظرات کارشناسان را تائید می‌کند. شواهد محدود حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، هیچ تفاوتی را در اثربخشی درمان با کورتیکواستروئیدها در مقابل آزاتیوپرین یا ایمونوگلوبولین داخل وریدی نشان نمی‌دهد. تمام کارآزمایی‌ها دارای نواقصی در طراحی خود بودند که قدرت نتیجه‌گیری‌ها را محدود می‌کنند. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌‌شده بیشتری مورد نیاز است.

پیشینه

اگرچه درمان با گلوکوکورتیکواستروئید به‌طور گسترده‌ای به عنوان یک درمان مناسب برای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی پذیرفته شده، اثربخشی آن به‌ندرت در مطالعات کنترل‌شده آزمایش شده است. این مطالعه یک نسخه به‌روزشده از یک مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2005 منتشر شده، و پیش‌از این در سال‌های 2006 و 2007 به‌روز شد.

اهداف

ارزیابی اثربخشی گلوکوکورتیکواستروئیدها یا داروهای هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (adrenocorticotrophic hormone; ACTH) در مدیریت بالینی میاستنی گراویس (myasthenia gravis) خودایمنی.

روش‌های جست‌وجو

پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین (28 جون 2010)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 2؛ 2010 در کتابخانه کاکرین)؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا جون 2010)؛ و EMBASE (ژانویه 1980 تا جون 2010) را جست‌وجو کردیم. برای مرور اولیه، کتاب‌شناختی‌ها (bibliography) در مرورها و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده را نیز بررسی کرده و با نویسندگان آن‌ها تماس گرفتیم تا داده‌های منتشرشده و منتشرنشده بیشتری را شناسایی کنیم.

معیارهای انتخاب

از میان مقالات شناسایی‌شده، مطالعات باز یا کنترل‌شده‌ای را انتخاب کردیم که به ما امکان ارزیابی پیامد شرکت‌کنندگان درمان‌شده و درمان‌نشده را در نقطه پایانی (endpoint) مشخص ‌دادند.
انواع مطالعات: کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی‌شده یا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده.
انواع شرکت‌کنندگان: بیماران مبتلا به میاستنی گراویس در تمام سنین و تمام درجات شدت بیماری.
انواع مداخلات: هر نوع درمان با گلوکوکورتیکواستروئیدها یا هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها

سه نویسنده داده‌ها را از مقالات انتخاب‌شده استخراج کرده و یک نویسنده دیگر آن‌ها را بررسی کرد.

نتایج اصلی

هفت کارآزمایی با مجموع 199 شرکت‏‌کننده وارد شدند. یک کارآزمایی از هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (43 شرکت‌کننده) هیچ مزیتی را در مقایسه با دارونما (placebo) برای درمان میاستنی گراویس چشمی نشان نداد. دو کارآزمایی‌ دوسو کور (double-blind)، پردنیزون را با دارونما برای میاستنی گراویس عمومی مقایسه کردند. در اولین مطالعه (13 شرکت‌کننده)، میزان بهبودی در گروه پردنیزون در شش ماه اندکی بیشتر بود. در دومین مورد (20 شرکت‌کننده) که یک کارآزمایی کوتاه‌مدت بود، بهبودی در دو هفته به‌طور قابل‌توجهی بیشتر بود. دو کارآزمایی گلوکوکورتیکواستروئیدها را با آزاتیوپرین مقایسه کردند (به ترتیب، 41 و 10 شرکت‌کننده). در یکی از این موارد، میزان شکست درمان در گروه پردنیزون بیشتر بود. در یک کارآزمایی از گلوکوکورتیکواستروئیدها در مقایسه با ایمونوگلوبولین داخل وریدی (33 شرکت‌کننده)، هیچ تفاوتی در پاسخ‌های درمانی در طول یک دوره درمان 14 روزه، مشاهده نشد. یک کارآزمایی باز (39 شرکت‌کننده) که دوزهای مختلف کورتیکواستروئید را ارزیابی ‌کرد، زمان کوتاه‌تری را برای بهبودی در گروه دوز بالا نشان داد. هیچ‌یک از آن‌ها، استانداردهای پذیرفته‌شده‌ فعلی را برای یک کارآزمایی با کیفیت بالا برآورده نکردند. همه این مطالعات خطر سوگیری (bias) و قدرت آماری ضعیفی دارند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

شواهد محدودی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده نشان می‌دهد که درمان با کورتیکواستروئید در مقایسه با دارونما، مزایای کوتاه‌مدتی در درمان میاستنی گراویس دارد. این یافته، نتیجه‌گیری‌های مطالعات مشاهده‌ای و نظرات کارشناسان را تائید می‌کند. شواهد محدود حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، هیچ تفاوتی را در اثربخشی درمان با کورتیکواستروئیدها در مقابل آزاتیوپرین یا ایمونوگلوبولین داخل وریدی نشان نمی‌دهد.

یادداشت‌های ترجمه

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

استناد
Schneider-Gold C, Gajdos P, Toyka KV, Hohlfeld RR. Corticosteroids for myasthenia gravis. Cochrane Database of Systematic Reviews 2005, Issue 2. Art. No.: CD002828. DOI: 10.1002/14651858.CD002828.pub2.

استفاده ما از cookie‌ها

ما برای کارکردن وب‌گاه از cookie‌های لازم استفاده می‌کنیم. ما همچنین می‌خواهیم cookie‌های تجزیه و تحلیل اختیاری تنظیم کنیم تا به ما در بهبود آن کمک کند. ما cookie‌های اختیاری را تنظیم نمی کنیم، مگر این‌که آنها را فعال کنید. با استفاده از این ابزار یک cookie‌ روی دستگاه شما تنظیم می‌شود تا تنظیمات منتخب شما را به خاطر بسپارد. همیشه می‌توانید با کلیک بر روی پیوند «تنظیمات Cookies» در پایین هر صفحه، تنظیمات cookie‌ خود را تغییر دهید.
برای اطلاعات بیشتر در مورد cookie‌هایی که استفاده می‌کنیم، صفحه cookie‌های ما را ملاحظه کنید.

پذیرش تمامی موارد
پیکربندی کنید