افزایش زودهنگام حجم داخل عروقی برای نوزادان بسیار نارس، بهبود پیامدهای آنها را نشان نداده است، اما انجام تحقیقات بیشتری لازم است. فشار خون و جریان خون پائین ممکن است با آسیب مغزی در نوزادان نارس مرتبط باشد. آنها میتوانند باعث آسیب دائمی به دیگر اندامها و مشکلات تکاملی نیز شوند. یکی از راههای افزایش فشار خون و جریان خون، افزایش مقدار مایعات در جریان خون (انبساط حجم (volume expansion)) است. این کار را میتوان با محصولاتی مانند آلبومین (یک پروتئین) و محلولهای نمکی انجام داد. مرور شواهد حاصل از کارآزماییها نشان داد که افزایش حجم داخل عروقی منجر به بهبود پیامدها در نوزادان نارس نشد. انجام پژوهشهای بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
مطالعه چکیده کامل
کاهش خونرسانی به اندامهایی مانند مغز، قلب، کلیهها و دستگاه گوارش ممکن است منجر به اختلال عملکرد حاد و آسیب دائمی آنها شود. استراتژیهای مختلفی برای ارائه حمایت قلبیعروقی به نوزادان نارس استفاده شدهاند، از جمله اینوتروپها، کورتیکواستروئیدها و افزایش حجم داخل عروقی.
اهداف
تعیین تاثیر افزایش زودهنگام حجم داخل عروقی بر بروز عوارض و مرگومیر در نوزادان بسیار نارس. اگر انبساط حجمی موثر باشد، تعیین نوع انبساط حجمی که بیشترین تاثیر را دارد، اهمیت زیادی دارد.
روشهای جستوجو
از روشهای جستوجوی استاندارد گروه مروری نوزادان استفاده شد. جستوجوهای بهروز شده در پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (شماره 3، 2008)، MEDLINE (1996 - جولای 2008)، EMBASE (1980 - جولای 2008)، مرورهای قبلی شامل ارجاعات متقابل، چکیدهها و کنفرانسها انجام شدند.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازیشدهای وارد مطالعه شدند که افزایش زودهنگام حجم داخل عروقی را با نرمال سالین، پلاسمای تازه منجمد، آلبومین، جایگزینهای پلاسما یا خون در مقایسه با عدم درمان یا شکل دیگری از افزایش حجم داخل عروقی در نوزادان نارس با سن بارداری ≦ 32 هفته یا وزن ≦ 1500 گرم بررسی کردند. افزایش حجم داخل عروقی به صورت حداقل تزریق 10 میلیلیتر/کیلوگرم در 72 ساعت اول پساز تولد تعریف شد.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
روشهای استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین با استفاده از نسبت خطر (relative risk)، تفاوت خطر (risk difference) و تفاوت میانگین وزندهیشده (WMD) استفاده شدند. از مدل اثر ثابت (fixed effect model) برای متاآنالیزها استفاده شد. دادههای حاصل از مطالعات مجزا فقط در صورتی واجد شرایط ورود به مطالعه بودند که حداقل 80% از نوزادان برای آن پیامد گزارش شده بودند.
نتایج اصلی
هشت مطالعه وارد شدند. پنج مطالعه، افزایش حجم داخل عروقی را با عدم درمان مقایسه کردند. اکثر مطالعات، نوزادان بسیار نارس را بر اساس سن بارداری یا وزن هنگام تولد وارد کردند. دو مطالعه که انواع مختلف افزایش حجم داخل عروقی را مقایسه کردند، نوزادان بسیار نارس دچار هیپوتانسیون را وارد کردند. هیچ مطالعهای نوزادان را بر اساس جریان خون پائین بررسی نکرد. یک مطالعه تاثیر افزایش حجم داخل عروقی خون را بر جریان خون بررسی کرد، اما نوزادان بسیار نارس را با فشار خون طبیعی ارزیابی کرد.
چهار مطالعه که افزایش حجم داخل عروقی و عدم درمان را با مجموع 940 نوزاد بسیار نارس مقایسه کردند، هیچ تفاوت معنیداری را در مرگومیر گزارش نکردند (RR معمول: 1.11؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.40). مطالعه بزرگ nnni 1996 هیچ تفاوت معنیداری را در ناتوانی شدید (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.23)، فلج مغزی (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.48 تا 1.20) و ترکیبی از مرگ یا ناتوانی شدید (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.24) گزارش نکرد. اگرچه یک مطالعه کوچک (beverley 1985) کاهش P/IVH را با افزایش حجم داخل عروقی گزارش کرد، این موضوع توسط هیچ مطالعه دیگری حمایت نشد. هیچ تفاوت معنیداری در P/IVH درجه 3-4 و ترکیبی از مرگومیر یا P/IVH درجه 3-4 گزارش نشد. یک مطالعه (nnni 1996) هیچ تفاوت معنیداری را در بروز هیپوتانسیون نشان نداد. یافته کاهش بروز انتروکولیت نکروزان و افزایش سپسیس در نوزادانی که پلاسمای تازه منجمد دریافت کردند در مقایسه با عدم درمان در یک مطالعه، باید با احتیاط تفسیر شود. در این مطالعه هیچ تفاوت معنیداری در میزان مرگومیر یا ناتوانی مشاهده نشد. در مقایسه آلبومین و محلول نمکی در نوزادان دچار هیپوتانسیون، یک مطالعه (lynch 2008) افزایش قابلتوجهی را در میانگین فشار خون و کاهش بروز شکست درمان (هیپوتانسیون مداوم درمانشده با دوپامین) گزارش کرد. مطالعه دیگر (so 1997) و متاآنالیز دو مطالعه هیچ تفاوت معنیداری را در شکست درمان (RR معمول: 0.76؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.07) یا در هیچ پیامد بالینی دیگر نشان نداد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ شواهدی از کارآزماییهای تصادفیسازیشده برای حمایت از استفاده روتین از افزایش زودهنگام حجم داخل عروقی در نوزادان بسیار نارس و بدون مشکلات قلبیعروقی وجود ندارد. برای تعیین اینکه نوزادان مبتلا به نارسایی قلبیعروقی از افزایش حجم داخل عروقی سود میبرند یا خیر، شواهد کافی وجود ندارد. شواهد کافی برای تعیین اینکه چه نوع افزایش حجمی باید در نوزادان نارس استفاده شود (اگر اصلا استفاده شود) یا برای تعیین مزیت استفاده از تزریق زودهنگام گلبولهای قرمز، وجود ندارد. در یک کارآزمایی که آلبومین و محلول نمکی را مقایسه کرد، اهمیت یافته افزایش قابل توجه فشار خون در نوزادان نارس مبتلا به هیپوتانسیون مشخص نیست، اما متاآنالیزهای کلی هیچ مزیت بالینی قابل توجه دیگری را در استفاده از آلبومین در مقایسه با محلول نمکی نیافتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
ین مرور کاکرین در ابتدا به زبان انگلیسی منتشر شد. مسوولیت صحت ترجمه بر عهده تیم ترجمه است که آن را تهیه کرده است. روند ترجمه با دقت انجام شده و از فرآیندهای استاندارد برای تضمین کنترل کیفیت پیروی میکند. با این حال، در صورت عدم تطابق، ترجمههای نادرست یا نامناسب، متن اصلی انگلیسی معتبر است.
