هدف از این مرور، ارزیابی اثربخشی کوتاهمدت اورانوفین (auranofin) برای درمان آرتریت روماتوئید در مقایسه با دارونما (placebo) بود. نتایج ما نشان میدهند که به نظر میرسد اورانوفین در درمان کوتاهمدت بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید (RA) (6 ماه) موثر است و تأثیر اندک اما از نظر بالینی و آماری معنیداری بر فعالیت بیماری این بیماران دارد. در حال حاضر، تاثیرات آن بر وضعیت کلی سلامت و پیشرفت رادیولوژیکی بیماری مشخص نیست، اما به نظر میرسد که ناچیز باشد. اورانوفین ممکن است برای بیمارانی که بیماری آنها در مراحل اولیه و خفیف بوده و احتمال بیشتری دارد که به درمانهای کماثرتر (و کمتر سمی) پاسخ دهند، مناسبترین گزینه باشد.
مطالعه چکیده کامل
اورانوفین (auranofin) یک ترکیب خوراکی از طلا است که برای درمان آرتریت روماتوئید (RA) استفاده میشود. استفاده از اورانوفین در چند سال گذشته کاهش یافته است، شاید تا حدودی به دلیل نتایج متناقض از مطالعات مختلف.
اهداف
تخمین اثربخشی و سمیّت کوتاهمدت اورانوفین برای درمان (RA).
روشهای جستوجو
جستوجوی الکترونیکی متون علمی با استفاده از MEDLINE و EMBASE انجام شد، و پساز آن، جستوجوی دستی در فهرست منابع کارآزماییهای بازیابیشده از جستوجوی الکترونیکی صورت گرفت.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزماییهای بالینی کنترلشده (controlled clinical trials; CCTs) که اورانوفین را در مقابل دارونما (placebo) در بیماران مبتلا به RA مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
کیفیت روششناسی (methodology) کارآزماییها با استفاده از امتیاز Jadad ارزیابی شد. معیارهای پیامد آرتریت روماتوئید از مقالات برای نقطه پایانی (endpoint) 6 ماه به دست آمدند. آنالیز تجمعی با استفاده از تفاوتهای میانگین استانداردشده (SMD) برای تعداد مفاصل، درد و ارزیابیهای کلی، انجام شد. برای ESR از تفاوت میانگین وزندهیشده (WMD) استفاده شد. سمیّت ناشی از درمان با نسبتهای شانس تجمعی برای موارد انصراف از درمان و عوارض جانبی ارزیابی شد. برای ارزیابی ناهمگونی (heterogeneity) میان کارآزماییها، از آزمون chi-square استفاده شد. در کل از مدلهای اثرات ثابت (fixed effects) استفاده شد.
نتایج اصلی
برای اورانوفین در مقایسه با دارونما، یک مزیت آماری معنیدار برای نمرات درد مفاصل، درد، ارزیابیهای کلی بیمار و پزشک و ESR، مشاهده شد. تفاوت میانگین وزندهیشده استانداردشده میان درمان و دارونما برای نمرات درد مفاصل، 0.39- (95% CI؛ 0.54 تا 0.25-)، برای نمرات تورم مفاصل 0.08- (95% CI؛ 0.22- تا 0.07-)، و تفاوت میانگین وزندهیشده برای نمرات درد، 4.68- (95% CI؛ 6.59 تا 2.77-) بود. WMD برای ESR برابر با 9.85- میلیمتر (95% CI؛ 16.46- تا 3.25-) به دست آمد. موارد انصراف از درمان ناشی از عوارض جانبی در گروه اورانوفین 1.5 برابر بیشتر بود (OR: 1.52؛ 95% CI؛ 0.94 تا 2.46) اما این نتیجه از نظر آماری معنیدار نبود. بیمارانی که دارونما را دریافت کردند، چهار برابر بیشتر از بیمارانی که اورانوفین دریافت کردند، به دلیل عدم اثربخشی، درمان را قطع کردند (OR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.19 تا 0.43).
نتیجهگیریهای نویسندگان
به نظر میرسد اورانوفین از نظر بالینی و آماری تاثیر کمی بر فعالیت بیماری در بیماران مبتلا به RA دارد. به نظر میرسد تاثیرات مفید آن در مقایسه با داروهایی مانند متوتروکسات یا طلای تزریقی، متوسط باشد. در حال حاضر، تاثیرات آن بر وضعیت سلامت بیمار در طولانیمدت و پیشرفت رادیولوژیکی مشخص نیست.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
