آلوپورینول (allopurinol) دارویی است که عمدتا برای درمان بیماریهای ناشی از افزایش اسید اوریک، مانند نقرس، استفاده میشود. مشخص نیست که آلوپورینول در درمان پروستاتیت مزمن موثر باشد. فقط یک کارآزمایی تصادفیسازی شده کوچک شامل 54 مرد در این مرور وارد شد. براساس نتایج این کارآزمایی، که از روشهای غیرمعتبر برای اندازهگیری بهبودی در نشانهها استفاده کرد، نمیتوان آلوپورینول را توصیه کرد. برای تعیین اینکه آلوپورینول یک درمان موثر برای پروستاتیت مزمن است یا خیر، انجام مطالعات بیشتر در مورد درمان با آلوپورینول، با ورود تعداد بیشتری از مردان و استفاده از معیارهای استاندارد و معتبر برای اندازهگیری بهبود نشانهها، ضروری است.
مطالعه چکیده کامل
پروستاتیت مزمن (chronic prostatitis) وضعیتی است که از طریق مجموعهای از نشانههای ادراری، اختلال عملکرد جنسی و درد لگن، باعث ایجاد عوارض قابل توجهی در مردان میشود. علت بروز پروستاتیت مزمن ناشناخته است، و درمانهای متعدد و متنوع آن تا حدودی منعکسکننده این شکاف دانش است. یک فرضیه جدید در مورد علت بروز آن، این است که رفلاکس ادراری به مجاری پروستات، از طریق غلظت بالای متابولیتهای حاوی باز پورین و پیریمیدین در ترشحات پروستات، باعث التهاب پروستات میشود. این نظریه منجر به استفاده از آلوپورینول (allopurinol) برای درمان پروستاتیت مزمن، با کاهش سطح اسید اوریک پروستات و بهبود نشانهها، شده است.
اهداف
تعیین تاثیرات استفاده از آلوپورینول در درمان پروستاتیت مزمن.
روشهای جستوجو
کارآزماییها در بانکهای اطلاعاتی عمومی و تخصصی کامپیوتری (MEDLINE، کتابخانه کاکرین، بانک اطلاعاتی گروه پروستات در کاکرین)، کتابشناختیها (bibliography) مقالات بهدستآمده، و تماس مستقیم با نویسندگان، جستوجو شدند.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازیشدهای که آلوپورینول را در مقایسه با دارونما (placebo) برای درمان بیماران مبتلا به پروستاتیت مزمن بررسی کردند. پروستاتیت حاد، پروستاتیت باکتریایی، و پروستاتیت بدون علامت از مطالعه حذف شدند. معیار پیامد اصلی، تغییر در ناراحتی گزارششده توسط بیمار بود.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
نویسندگان مرور بهطور مستقل از هم دادهها را برای پیامدهای تغییر در ناراحتی براساس گزارش بیمار، درجهبندی درد پروستات توسط محقق، تعداد لوکوسیتها، و شاخصهای بیوشیمیایی استخراج کردند.
نتایج اصلی
هیچ کارآزمایی جدیدی برای ورود به این نسخه بهروز شده شناسایی نشد (08/2002).
فقط یک کارآزمایی با 54 مرد که 240 روز طول کشید (با 330 روز دوره پیگیری) معیارهای ورود به مطالعه را داشت. در دوره پیگیری، تغییر آماری معنیداری به نفع آلوپورینول در ناراحتی گزارششده توسط بیمار میان گروههای مطالعه و کنترل دیده شد. میان روزهای 45 و 225، میانگین نمره برای گروه آلوپورینول (هفت مرد)، 0.95- (SD: 0.19) بود، درحالی که برای گروه دارونما (هفت مرد)، 0.47- (SD: 0.21) گزارش شد. تفاوت میانگین وزندهی شده (WMD) برابر با 0.48- بود (95% CI؛ 0.690- تا 0.270-). میانگین نمره بین روزهای 45 و 135 برای 25 مرد در گروه آلوپورینول، 1.08- (SD: 1.29) بود، درحالیکه برای 14 مرد در گروه کنترل، 0.21- (SD: 0.97) بهدست آمد. WMD برابر با 0.87- (95% CI؛ 1.587- تا 0.153-) گزارش شد. گروه آلوپورینول بهطور قابل توجهی درد کمتر پروستات براساس درجهبندی محقق و سطح پائینتری از اورات سرم، اورات ادرار و اورات و گزانتین ترشحشده از پروستات داشتند. هیچ تفاوت معنیداری میان دو گروه از نظر تعداد لوکوسیتها مشاهده نشد. هیچیک از بیمارانی که آلوپورینول دریافت کردند، دچار عوارض جانبی قابل توجهی نشدند. سه بیمار در گروه دارونما به دلیل عوارض جانبی از مطالعه خارج شدند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
یک کارآزمایی کوچک با بررسی آلوپورینول برای درمان پروستاتیت مزمن، بهبودی در نشانه گزارششده توسط بیمار، درد پروستات براساس درجهبندی محقق و پارامترهای بیوشیمیایی را نشان داد. بااینحال، دادههای ارائهشده، معیارهای مورد استفاده، و آمار ارائهشده، ما را قانعکننده نمیکند که تغییرات ایجادشده در ترکیب ادرار و ترشحات پروستات در مورد بازهای پورین و پیریمیدین منجر به تسکین نشانهها شدهاند. برای تعیین اینکه مصرف آلوپورینول موثر است یا خیر، انجام مطالعات بیشتر در مورد درمان با آلوپورینول با استفاده از معیارها و آنالیزهای استاندارد و معتبر پیامدها ضروری است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
