شانزده کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده با 1447 بیمار مبتلا به سیروز صفراوی اولیه وارد این مرور شدند. یک کارآزمایی دارای خطر پائین سوگیری بود، و پانزده کارآزمایی باقی‌مانده با خطر بالای سوگیری بودند. چهارده کارآزمایی، اورسودئوکسی‌کولیک اسید را با دارونما و دو کارآزمایی، اورسودئوکسی‌کولیک اسید را با «عدم انجام مداخله» مقایسه کردند. درصد بیماران مبتلا به سیروز صفراوی اولیه پیشرفته در ابتدا از 15% تا 83% متغیر بود و میانه (median) آن 51% گزارش شد. طول مدت کارآزمایی‌ها، از 3 تا 92 ماه متفاوت بوده و میانه آنها 24 ماه گزارش شد. نتایج به‌دست آمده، هیچ تفاوت معنی‌داری را از نظر تاثیر درمانی میان اورسودئوکسی‌کولیک اسید و دارونما یا «عدم انجام مداخله» بر مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality) ((%6.4) 45/699 در مقایسه با 46/692 (6.6%)؛ RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.42؛ I² = 0%؛ 14 کارآزمایی)؛ بر مورتالیتی به هر علتی یا پیوند کبد (86/713 (12.1%) در مقایسه با 89/706 (12.6%)؛ RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.74 تا 1.25؛ I² = 15%؛ 15 کارآزمایی)؛ بر عوارض جانبی جدی (94/695 (13.5%) در مقایسه با 107/687 (15.6%)؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.12؛ I² = 23%؛ 14 کارآزمایی)؛ یا بر عوارض جانبی غیرجدی (27/643 (4.2%) در مقایسه با 18/634 (2.8%)؛ RR: 1.46؛ 95% CI؛ 0.83 تا 2.56؛ I² = 0%؛ 12 کارآزمایی) نشان ندادند. متارگرسیون مدل اثرات تصادفی نشان داد که خطر سوگیری کارآزمایی‌ها، شدت بیماری بیماران در بدو ورود، دوز اورسودئوکسی‌کولیک اسید و مدت زمان کارآزمایی، ارتباط معنی‌داری با تاثیرات مداخله بر مورتالیتی به هر علتی، یا بر مورتالیتی به هر علتی یا پیوند کبد نداشتند. مصرف اورسودئوکسی‌کولیک اسید هیچ تاثیری بر تعداد بیماران مبتلا به خارش (168/321 (52.3%) در مقایسه با دارونما: 166/309 (53.7%)؛ RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.09؛ I² = 0%؛ 6 کارآزمایی) یا مبتلا به خستگی (170/252 (64.9%) در مقایسه با دارونما: 174/244 (71.3%)؛ RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.00؛ I² = 62%؛ 4 کارآزمایی) نداشت. دو کارآزمایی تعداد بیماران مبتلا به زردی (jaundice) را گزارش کرده و در یک متاآنالیز با اثر ثابت، تاثیر قابل توجهی را از اورسودئوکسی‌کولیک اسید در مقایسه با دارونما یا عدم انجام مداخله نشان دادند (5/99 (5.1%) در مقایسه با 15/99 (15.2%)؛ RR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.90؛ I² = 51%؛ 2 کارآزمایی). این نتیجه توسط متاآنالیز اثرات تصادفی پشتیبانی نشد (RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.06 تا 4.95). فشار ورید پورت، واریس، خون‌ریزی واریس‌ها، آسیت و انسفالوپاتی کبدی به‌طور قابل توجهی تحت تاثیر اورسودئوکسی‌کولیک اسید قرار نگرفتند. اورسودئوکسی‌کولیک اسید در مقایسه با دارونما یا عدم انجام مداخله، غلظت بیلی‌روبین سرم (MD؛ 8.69- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 13.90- تا 3.48-؛ I² = 0%؛ 881 بیمار؛ 9 کارآزمایی) و فعالیت آلکالین فسفاتاز سرم (MD؛ 257.09- واحد/لیتر؛ 95% CI؛ 306.25- تا 207.92-؛ I² = 0%؛ 754 بیمار، 9 کارآزمایی) را به میزان قابل توجهی کاهش داد. این نتایج از طریق انجام آنالیزهای مرحله‌‏ای کارآزمایی تائید شدند. هم‌چنین به نظر می‌رسید اورسودئوکسی‌کولیک اسید سطح سرمی گاما-گلوتامیل ترانسفراز، آمینوترانسفرازها، کلسترول تام و غلظت ایمونوگلوبولین M پلاسما را بهبود می‌بخشد. به نظر می‌رسید اورسودئوکسی‌کولیک اسید تاثیر مفیدی بر بدتر شدن مرحله بافت‌شناسی دارد (تصادفی؛ 66/281 (23.5%) در مقایسه با 103/270 (38.2%)؛ RR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.88، I² = 35%؛ 7 کارآزمایی).