هیچ شواهدی مبنی بر مفید بودن تجویز حجم زیادی از مایعات در بیماران مبتلا به خونریزی زیرعنکبوتیه (subarachnoid haemorrhage) وجود ندارد. خونریزی زیرعنکبوتیه، زیرمجموعهای از سکته مغزی است که اغلب در افراد نسبتا جوان (عمدتا 40 تا 60 سال) رخ میدهد. ایسکمی ثانویه یکی از عوامل مهم در پیامد نامطلوب پساز وقوع خونریزی زیرعنکبوتیه است (نیمی از بیماران ظرف یک ماه پساز خونریزی فوت میکنند). این نوع ایسکمی 4 تا 10 روز (ازاینرو: ثانویه) پساز خونریزی رخ میدهد، احتمالا به دلیل از دست دادن مایعات از طریق افزایش تولید ادرار. این مرور نشان میدهد که هیچ شواهدی برای حمایت از تجویز مایعات کمکی نه فقط برای جبران از دست دادن مایعات، بلکه برای افزایش مقدار مایعات در بدن نیز وجود ندارد.
مطالعه چکیده کامل
ایسکمی ثانویه یک عارضه شایع پساز خونریزی زیرعنکبوتیه (subarachnoid haemorrhage; SAH) ناشی از آنوریسم، و مسئول بخش قابل توجهی از بیماران با پیامد ضعیف پساز SAH است. علت ایسکمی ثانویه ناشناخته است، اما هیپوولمی و محدودیت مایعات از عوامل خطر مهم هستند. بنابراین، درمان با افزایش حجم (volume expansion therapy) (هیپرولمی) اغلب در بیماران مبتلا به SAH برای پیشگیری یا درمان ایسکمی ثانویه استفاده میشود.
اهداف
تعیین اثربخشی درمان افزایش حجم برای بهبود پیامد در بیماران مبتلا به SAH ناشی از آنوریسم.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه سکته مغزی (stroke) در کاکرین را بررسی کردیم (آخرین جستوجو در سپتامبر 2003). علاوهبر این، ما MEDLINE (1966 تا ژانویه 2004) و EMBASE (1980 تا ژانویه 2004) را جستوجو کرده، و با محققان کارآزماییها تماس گرفتیم تا مطالعات منتشرشده و منتشرنشده بیشتری را شناسایی کنیم.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده در مورد درمان با افزایش حجم در بیماران مبتلا به SAH ناشی از آنوریسم. ما به دنبال کارآزماییهای کنترلشده براساس گروههای متوالی از بیماران بودیم که به صورت شبه-تصادفی به گروه درمان یا کنترل اختصاص یافتند، و در صورتیکه دو گروه از نظر عوامل پیشآگهی اصلی بهخوبی قابل مقایسه بودند، آنها را در آنالیز وارد کردیم.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم دادهها را استخراج کرده و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند. برای دریافت اطلاعات ازدسترفته با محققان کارآزمایی تماس گرفته شد.
نتایج اصلی
سه کارآزمایی را شناسایی کردیم. یک کارآزمایی واقعا تصادفیسازیشده و یک کارآزمایی شبه-تصادفیسازیشده با ویژگیهای پایه قابل مقایسه برای هر دو گروه، در آنالیزها وارد شدند. درمان با افزایش حجم، پیامد (نسبت خطر (relative risk): 1.0؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.5 تا 2.2) و وقوع ایسکمی ثانویه (RR: 1.1؛ 95% CI؛ 0.5 تا 2.2) را نیز بهبود نبخشید. هیپرولمی تمایل به افزایش میزان عوارض داشت (RR: 1.8؛ 95% CI؛ 0.9 تا 3.7). در کارآزمایی شبه-تصادفیسازیشده دیگر، ارزیابی پیامد فقط در روز جراحی (7 تا 10 روز پساز SAH) انجام شد. در دوره پیشاز جراحی، درمان منجر به کاهش ایسکمی ثانویه (RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.99) و مرگومیر (RR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.07 تا 1.2) شد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
تاثیرات درمان با افزایش حجم خون فقط در دو کارآزمایی روی بیماران مبتلا به SAH ناشی از آنوریسم، با تعداد بسیار کم، به درستی بررسی نشدند. در حال حاضر، هیچ شواهد معتبری برای استفاده از درمان افزایش حجم در بیماران مبتلا به SAH ناشی از آنوریسم وجود ندارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
