شکستگی مفصل ران عبارت است از شکستگی در نزدیکی قسمت بالایی استخوان ران (فمور). مواردی که دورتر از مفصل ران قرار دارند، خارج کپسولی (extracapsular) نامیده میشوند. چنین شکستگیهایی را میتوان با استفاده از ایمپلنتهای فلزی از طریق جراحی ثابت کرد. در اینجا دو نوع ایمپلنت با هم مقایسه میشوند. میخهای کوندیلوسفالیک، مانند میخهای Ender، در نزدیکی زانو قرار داده میشوند و از طریق مغز استخوان ران و در طول شکستگی به سمت بالا هل داده میشوند. ایمپلنتهای اکسترامدولار شامل یک پیچ یا میله هستند، که در قسمت بالایی استخوان ران قرار میگیرند تا روی شکستگی پل بزنند، و به یک صفحه متصل به استخوان ران متصل شوند. این مرور نشان داد که قرار دادن میخهای Ender در مقایسه با ایمپلنتهای اکسترامدولار که بهطور معمول استفاده میشوند، با افزایش خطر عوارض و نیاز به جراحی مجدد، علیرغم جراحی سریعتر، همراه است.
مطالعه چکیده کامل
دو نوع ایمپلنت که برای تثبیت جراحی شکستگیهای خارج کپسولی مفصل ران استفاده میشوند، عبارتند از میخهای کوندیلوسفالیک (condylocephalic nails) (میخهای اینترامدولار (intramedullary nails) که از بالای زانو و در امتداد شکستگی از طریق کانال فمورال وارد میشوند) و ایمپلنتهای اکسترامدولار (extramedullary implant).
اهداف
مقایسه میخهای کوندیلوسفالیک (مثل میخهای Ender و Harris) با ایمپلنتهای اکسترامدولار (مثل صفحات میخ ثابت (fixed nail plates) و پیچهای لغزشی مفصل ران (sliding hip screws)) برای درمان شکستگی خارج کپسولی (تروکانتریک (trochanteric) و سابتروکانتریک (subtrochanteric)) مفصل ران در بزرگسالان.
روشهای جستوجو
ما در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (سپتامبر 2004)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین ( کتابخانه کاکرین، شماره 3، 2004)، MEDLINE (1966 تا هفته اول سپتامبر 2004)، EMBASE، پایگاه ثبت تحقیقات ملی بریتانیا، مجلات ارتوپدی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازیشده یا شبه-تصادفیسازیشده که به مقایسه میخهای کوندیلوسفالیک با ایمپلنتهای اکسترامدولار پرداختند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
ما بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزماییها را بررسی کرده و دادهها را استخراج کردیم. دادههای مربوط به میخهای Ender و Harris بهطور جداگانه ارائه شدند. نتایج حاصل از صفحات میخ ثابت و پیچهای لغزشی مفصل ران به زیرگروههایی تقسیم شدند.
نتایج اصلی
یازده کارآزمایی شامل 1667 فرد مبتلا به شکستگیهای عمدتا تروکانتریک وارد شدند. ده مورد میخهای Ender را با یک صفحه میخ ثابت یا یک پیچ لغزشی مفصل ران مقایسه کردند. یک مطالعه میخ کوندیلوسفالیک Harris را با پیچ لغزشی مفصل ران مقایسه کرد.
تنها مزایای میخهای کوندیلوسفالیک عبارت بودند از کاهش میزان سپسیس زخم عمیق (0.9% در مقابل 4.2%؛ نسبت خطر (relative risk): 0.28؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.62)، طول مدت جراحی و میزان خونریزی حین جراحی. بااینحال، در مقایسه با ایمپلنتهای اکسترامدولار، خطر بیشتری برای نیاز به جراحی مجدد (20.9% در مقابل 5.5%؛ نسبت خطر: 3.72؛ 95% CI؛ 2.54 تا 5.44) و شکستگی بعدی استخوان ران وجود داشت. خطر جدا شدن ایمپلنت از سر استخوان ران با میخهای Ender در مقایسه با پیچ لغزنده مفصل ران بیشتر بود، اما برای صفحات میخ ثابت اینطور نبود. بیرون زدن میخ از جای خود، یک عارضه شایع (30%) در میخهای Ender بود و اغلب منجر به انجام جراحی ترمیمی شد.
میخهای Ender خطر بیشتری برای کوتاه شدن پا و ناهنجاری چرخش خارجی و بهطور بالقوه بازگشت ضعیفتر به توانایی راه رفتن قبلی داشتند. در بیمارانی که تحت جراحی قرار دادن میخ کوندیلوسفالیک قرار گرفتند، افزایش درد باقیمانده، عمدتا درد زانو، نیز مشهود بود. هیچ تفاوت آشکاری در میزان مرگومیر میان گروههای استفاده از میخ کوندیلوسفالیک و ایمپلنت اکسترامدولار وجود نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هرگونه مزیت در پیامدهای حین جراحی با استفاده از میخهای کوندیلوسفالیک، در مقایسه با ایمپلنت اکسترامدولار، بهویژه پیچ لغزشی مفصل ران، در برابر افزایش عوارض ترمیم شکستگی، میزان نیاز به جراحی مجدد، درد باقیمانده و بدشکلی اندام، ناچیز است. استفاده از میخهای کوندیلوسفالیک (بهویژه میخهای Ender) برای شکستگی تروکانتریک دیگر مناسب نیست.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
