تقریبا نیمی از شکستگیهای مفصل ران داخل کپسول مفصل ران (داخل کپسولی) و مابقی، خارج از کپسول مفصل ران (خارج کپسولی) رخ میدهند. امروزه، بیشتر این شکستگیها با جراحی ثابت شده یا با استفاده از ایمپلنتهای فلزی تثبیت میشوند. بااینحال، برخی از بیماران تحت درمان محافظهکارانه قرار میگیرند که میتواند شامل کشش (traction)، استراحت در بستر یا محدود کردن تحرک باشد.
پنج کارآزمایی تصادفیسازیشده در این مرور وارد شدند، که فقط شامل 428 بیمار مسن بودند. یک کارآزمایی کوچک و دارای سوگیری (bias) بالقوه روی 23 بیمار دچار شکستگی داخل کپسولی و بدون جابهجایی، شواهد محدودی را ارائه داد مبنی بر اینکه تثبیت جراحی احتمال بهبودی شکستگی را افزایش میدهد. چهار کارآزمایی روی شکستگیهای خارج کپسولی، انواع تکنیکهای جراحی و دستگاههای ایمپلنت را آزمایش کردند و فقط یک کارآزمایی شامل 106 بیمار توانست برای بررسی روش فعلی در نظر گرفته شود. این کارآزمایی هیچ تفاوت عمدهای را میان جراحی و کشش برای افراد مبتلا به شکستگیهای خارج کپسولی نیافت. بااینحال، افرادی که تحت جراحی قرار گرفتند، پیامدهای آناتومیکی بهتری داشتند، زودتر بیمارستان را ترک کردند، و به نظر میرسید که احتمال کمتری برای وابستگی داشتند.
این مرور نتیجه گرفت که در مجموع، شواهد کافی برای تعیین اینکه جراحی برای دو دسته از شکستگیهای مفصل ران که در کارآزماییهای تصادفیسازیشده بررسی شدند، بهتر از استراحت در بستر و کشش است، وجود ندارد. بااینحال، امروزه اکثر افراد مبتلا به شکستگی مفصل ران با جراحی درمان میشوند، که انجام این کار بیخطر است. این نشاندهنده پیشرفت در جراحی و بیهوشی و درک روشنتر از مزایای به حرکت درآوردن زودهنگام و خطرات بستری طولانیمدت در بیمارستان است.
مطالعه چکیده کامل
تا پیشاز معرفی درمان جراحی شامل استفاده از ایمپلنتهای مختلف در دهه 1950، شکستگیهای مفصل ران با استفاده از روشهای محافظهکارانه مبتنی بر کشش (traction) و استراحت در بستر درمان میشدند.
اهداف
مقایسه درمان محافظهکارانه با درمان جراحی برای شکستگیهای پروگزیمال فمور (مفصل ران) در بزرگسالان.
روشهای جستوجو
ما در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (مارچ 2008)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین ( کتابخانه کاکرین ، شماره 1، 2008)، MEDLINE (1966 تا 2008)، EMBASE (1988 تا 2008)، Current Controlled Trials، مجلات ارتوپدی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییها تصادفیسازی و شبه-تصادفیسازیشده که این دو روش درمانی را در بزرگسالان مبتلا به شکستگی مفصل ران مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند. اطلاعات تکمیلی از محققان کارآزمایی درخواست شد. پساز گروهبندی براساس نوع شکستگی، گروههای مشابه از کارآزماییها براساس نوع ایمپلنت به زیرگروههایی تقسیم شدند و دادهها در صورت مناسب بودن با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) تجمیع شدند.
نتایج اصلی
پنج کارآزمایی تصادفیسازیشده در این مرور وارد شدند، که فقط شامل 428 بیمار مسن بودند. یک کارآزمایی کوچک و دارای سوگیری (bias) بالقوه روی 23 بیمار مبتلا به شکستگی داخل کپسولی و بدون جابهجایی، کاهش خطر جوشنخوردگی را برای شکستگیهایی که با جراحی درمان شدند، نشان داد. چهار کارآزمایی روی شکستگیهای خارج کپسولی، انواع تکنیکهای جراحی و دستگاههای ایمپلنت را آزمایش کردند و فقط یک کارآزمایی شامل 106 بیمار توانست برای بررسی روش فعلی در نظر گرفته شود. در این کارآزمایی، هیچ تفاوتی در عوارض پزشکی، مرگومیر و درد مزمن مشاهده نشد. بااینحال، درمان جراحی به احتمال زیاد منجر به بهبود شکستگی بدون کوتاه شدن پا، طول مدت بستری کوتاهتر در بیمارستان و افزایش آماری غیرمعنیدار در بازگشت بیماران به محل سکونت اولیهشان شد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
اگرچه شواهد کافی برای آگاهی از نحوه عمل در مورد شکستگیهای داخل کپسولی و بدون جابهجایی وجود ندارد، تنوع در آن کاهش یافته و بیشتر شکستگیها با جراحی درمان میشوند. شواهد محدود موجود از کارآزماییهای تصادفیسازیشده، تفاوتهای عمدهای را در پیامد میان برنامههای مدیریت محافظهکارانه و جراحی برای شکستگیهای خارج کپسولی استخوان ران نشان نمیدهد، اما درمان جراحی با کاهش مدت بستری در بیمارستان و بهبود بازتوانی همراه است. درمان محافظهکارانه در مواردی که امکانات جراحی مدرن در دسترس نباشد، قابل قبول خواهد بود و منجر به کاهش عوارض مرتبط با جراحی میشود، اما بازتوانی احتمالا کندتر و بدشکلی اندام شایعتر خواهد بود. در حال حاضر، تصور شرایطی که در آن کارآزماییهای آینده عملی یا قابل اجرا باشند، دشوار است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
