بتابلاکرها گروهی از داروها هستند که بهعنوان داروی کمکی برای داروهای ضدروانپریشی «استاندارد» برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده میشوند. در حال حاضر شواهد خوب بسیار محدودی برای حمایت از این عمل وجود دارد.
مطالعه چکیده کامل
بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا اختلالات روانی شدید مشابه، با درمان دارویی معمول آنتیسایکوتیک به پاسخ درمانی رضایتبخشی نمیرسند. در این موارد، از داروهای کمکی مختلفی استفاده میشود، از جمله آنتاگونیستهای گیرنده بتا-آدرنرژیک (بتابلاکرها).
اهداف
ارزیابی تاثیرات بالینی بتابلاکرها بهعنوان داروی کمکی برای داروهای آنتیسایکوتیک در اسکیزوفرنی یا اختلالات روانی شدید مشابه.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (اکتبر 2009) و منابع تمام مطالعات شناساییشده را برای یافتن استنادهای بیشتر، جستوجو کردیم. در صورت لزوم، برای کسب اطلاعات بیشتر با نویسندگان کارآزماییها نیز تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که بتابلاکرها را با دارونما (placebo) بهعنوان یک داروی کمکی در کنار داروهای آنتیسایکوتیک مرسوم برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادهها توسط حداقل دو نویسنده مطالعه بهطور مستقل از هم استخراج شدند. برای دادههای دوحالتی (dichotomous data)، نسبت خطر (relative risk; RR) و 95% فواصل اطمینان (CI) آنها را براساس قصد درمان (intention-to-treat)، و با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed effects model) محاسبه کردیم. اگر دادههای پیوسته (continuous data) وارد شدند، آنها را با استفاده از تفاوت میانگین وزندهیشده (WMD) با 95% فاصله اطمینان، براساس مدل اثر ثابت، آنالیز کردیم.
نتایج اصلی
در این بهروزرسانی سال 2010، چهار کارآزمایی دیگر شناسایی شدند، که تعداد کل مطالعات واردشده را به نه مورد رساندند (در مجموع 282 مورد، هشت کارآزمایی کوتاهمدت، کمتر/یا 12 هفته طول کشیدند). روند گزارشدهی کلی دادهها ضعیف بود، که منجر به ازدسترفتن اطلاعات زیادی در این مرور شد. امکان ورود هیچ دادهای در مورد وضعیت روانی وجود نداشت. دادهها بهصورت نمودار و بدون هیچ واریانس گزارش شدند. بهنظر میرسد افزودن بتابلاکرها به درمان آنتیسایکوتیک بهطور کلی قابل قبول است (n=274؛ 8 RCT؛ RR برای ترک زودهنگام مطالعه در 12 هفته: 1.62؛ 95% CI؛ 0.92 تا 2.83). ما هیچ تفاوتی را در میزان عود میان دو گروه درمانی پیدا نکردیم (n=68؛ 2 RCT؛ RR در 12 هفته: 3.12؛ 95% CI؛ 0.34 تا 28.36). عوارض جانبی عمومی کمی گزارش شدند (n = 48؛ 1 RCT؛ RR در 12 هفته: 5.42؛ 95% CI؛ 0.27 تا 107.20). شایعترین عارضه جانبی خاص، افت فشار خون یا نشانههایی بود که احتمالا با افت فشار خون مرتبط بودند (n=274؛ 8 RCT؛ RR در 12 هفته: 1.63؛ 95% CI؛ 0.70 تا 3.84).
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد موجود، محدود و قدیمی هستند. هرگونه مزیت احتمالی درمان کمکی با بتابلاکر به دلیل گزارشدهی ضعیف در مطالعات، مبهم است. دادههای مهم در مورد کیفیت زندگی، رضایت از درمان، روزهای سالم بودن، و هزینه، در دسترس نیستند. با توجه به تعداد افرادی که نشانههای آنها فقط تا حدی به داروهای آنتیسایکوتیک پاسخ میدهد، انجام کارآزماییهایی با روش انجام و روند گزارشدهی خوب در این زمینه میتواند توجیهپذیر باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
