هورمون آزادکننده تیروتروپین (thyrotropin-releasing hormone; TRH) که همراه با کورتیکواستروئیدها تجویز میشود، مزیت کورتیکواستروئیدها را بر ریههای نوزادانی که زودهنگام به دنیا میآیند، بهبود نمیبخشد و حتی ممکن است تاثیر مضری داشته باشد.
نوزادانی که نارس متولد میشوند (پیشاز هفته 37 بارداری)، در معرض خطر ابتلا به مشکلات تنفسی (مانند سندرم زجر تنفسی) قرار دارند. TRH، سطح هورمونهای تیروئید را در نوزاد افزایش میدهد و تصور میشود که افزودن TRH به کورتیکواستروئیدها برای زنانی که زودتر از موعد زایمان میکنند، ممکن است مزایای کورتیکواستروئیدها را بر ریههای نوزاد افزایش دهد.
تعداد 15 کارآزمایی با خطر متوسط سوگیری (bias) که شامل بیش از 4600 زن و نوزادانشان بودند، وارد این مرور شدند. در این مرور، نشان داده نشد که تجویز TRH همراه با کورتیکواستروئیدها برای زنان در معرض خطر زایمان زودرس، به کاهش بیشتر مشکلات تنفسی نوزادان کمک میکند. احتمال نیاز به ارائه حمایت تنفسی در نوزادان متولد شده از مادرانی که TRH را همراه با کورتیکواستروئید دریافت کردند، بیشتر از نوزادان متولد شده از مادرانی بود که فقط کورتیکواستروئید دریافت کردند. زنان دریافتکننده TRH بیشتر از زنانی که فقط کورتیکواستروئید دریافت کردند، دچار عوارض جانبی نامطلوبی مانند تهوع، استفراغ و گُرگرفتگی شدند.
بنابراین، بر اساس شواهد موجود فعلی، توصیه نمیشود که TRH به زنانی که در معرض خطر زایمان زودرس هستند، جهت پیشگیری از بروز بیماری تنفسی نوزادان داده شود.
مطالعه چکیده کامل
پیشنهاد شده که افزودن هورمونهای آزادکننده تیروتروپین (thyrotropin-releasing hormone; TRH) به کورتیکواستروئیدهای پرهناتال (prenatal)، میتواند روشی برای کاهش بیشتر مشکلات تنفسی و بیماریهای ریوی نوزادانی باشد که بهصورت نارس متولد شدهاند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات تجویز TRH پرهناتال، همراه با کورتیکواستروئیدها، برای زنانی که در معرض خطر زایمان زودرس هستند، جهت پیشگیری از بروز بیماریهای تنفسی در نوزادان.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین (30 جون 2013) و فهرست منابع مطالعات بازیابیشده را جستوجو کردیم. با نویسندگان کارآزمایی نیز تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده با حضور زنانی که به اندازهای در معرض خطر زایمان زودرس قرار دارند که استفاده از کورتیکواستروئیدهای پرهناتال برای سرعت بخشیدن به روند بلوغ ریه در آنها توجیهپذیر است. TRH و کورتیکواستروئیدها با کورتیکواستروئیدها، با یا بدون دارونما (placebo) مقایسه شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
تمام ارزیابیها برای بررسی واجد شرایط بودن کارآزمایی، خطر سوگیری (bias) و استخراج دادهها، بهطور جداگانه و توسط حداقل دو نویسنده مرور، انجام شدند.
نتایج اصلی
بیش از 4600 زن در 15 کارآزمایی گنجاندهشده در این مرور وارد شدند، بااینحال، دو کارآزمایی هیچ دادهای را از پیامد به این مرور ارائه نکردند. این کارآزماییها با خطر متوسط سوگیری مواجه بودند. بهطور کلی، تجویز TRH پرهناتال همراه با کورتیکواستروئیدها موجب کاهش خطر مرگومیر پیشاز ترخیص از بیمارستان (خطر نسبی (RR): 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.27، شش کارآزمایی، 3694 نوزاد)، بروز سندرم زجر تنفسی نوزادان (میانگین RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.22، نه کارآزمایی، 3833 نوزاد)، یا بیماریهای مزمن ریوی (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.19، پنج کارآزمایی، 2511 نوزاد) نشد، و هیچیک از پیامدهای ثانویه جنین، نوزادی یا دوران کودکی ارزیابیشده را در آنالیزهای قصد درمان (intention-to-treat; ITT) بهبود نبخشید.
در واقع، دادهها نشان دادند که تجویز TRH پرهناتال موجب بروز عوارض جانبی در زنان و نوزادانشان میشود. احتمال وقوع تمامی عوارض جانبی گزارششده (تهوع، استفراغ، سرگیجه خفیف، فوریت ادرار، گُرگرفتگی صورت) در زنانی که TRH دریافت کردند، بهطور معنیداری بیشتر بود. در نوزادان، تجویز TRH پرهناتال خطر نیاز به حمایت تنفسی (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.29، سه کارآزمایی، 1969 نوزاد)، و داشتن نمره آپگار پائین در پنج دقیقه (RR: 1.48؛ 95% CI؛ 1.14 تا 1.92؛ سه کارآزمایی، 1969 نوزاد) را افزایش داد. فقط سه کارآزمایی دادههایی را در مورد پیگیری در دوران کودکی ارائه دادند، و درحالیکه یک کارآزمایی پیامدهای ضعیفتری را برای نوزادانی که در معرض TRH پرهناتال قرار داشتند، نشان داد، دو کارآزمایی دیگر که نوزادان را با استفاده از یک ابزار تکاملی معتبر ارزیابی کردند، هیچ تفاوت بارزی را میان گروهها در پیامدهای پیگیری نشان ندادند.
آنالیز حساسیت (sensitivity) بر اساس کیفیت کارآزمایی، یا زیرگروههایی با زمانهای متفاوت از ورود به مطالعه تا تولد، یا رژیمهای دوز متفاوت TRH، این یافتهها را تغییر نداد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
تجویز TRH پرهناتال علاوهبر کورتیکواستروئیدها، برای زنان در معرض خطر زایمان زودرس، پیامدهای نوزادی را بهبود نمیبخشد و میتواند منجر به وقوع عوارض جانبی در مادر شود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
