ما 75 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (4507 شرکت‌کننده) را وارد کردیم، که عمدتا شامل زنانی با میانگین سنی 14.8 تا 45.7 سال بودند. بیش از 16 نوع مختلف روان‌درمانی، عمدتا رفتار درمانی دیالکتیکی (dialectical behaviour therapy; DBT) و درمان مبتنی بر ذهنیت (mentalisation-based treatment; MBT)، وارد شدند. مداخلات مقایسه کننده شامل درمان به صورت معمول (treatment-as-usual; TAU)، لیست انتظار و سایر درمان‌های فعال بودند. طول مدت درمان از یک تا 36 ماه متغیر بود.

روان‌درمانی در برابر TAU

روان‌درمانی در مقایسه با TAU شدت نشانه‌های BPD را کاهش داد؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.52-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70- تا 0.33-؛ 22 کارآزمایی، 1244 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط. این مربوط است به تفاوت میانگین (MD) معادل 3.6- (95% CI؛ 4.4- تا 2.08-) براساس مقیاس رتبه‌بندی Zanarini برای BPD (دامنه 0 تا 36)، کاهش شدت نشانه‌های مرتبط با BPD که از نظر بالینی مرتبط بود (حداقل اختلاف بالینی مرتبط (minimal clinical relevant difference; MIREDIF) در این مقیاس، معادل 3.0- امتیاز است).

روان‌درمانی ممکن است در کاهش خود‌آزاری در مقایسه با TAU مؤثرتر باشد (SMD؛ 0.32-؛ 95% CI؛ 0.49- تا 0.14-؛ 13 کارآزمایی، 616 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین)، که با MD معادل 0.82- (95% CI؛ 1.25- تا 0.35) براساس Deliberate Self-Harm Inventory Scale (دامنه 0 تا 34) متناظر بود. کسب 1.25- امتیاز از MIREDIF قابل دستیابی نبود.

پیامدهای مرتبط با خودکشی در مقایسه با TAU بهبود یافت (SMD؛ 0.34-؛ 95% CI؛ 0.57- تا 0.11-؛ 13 کارآزمایی، 666 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین)، که متناظر با MD معادل 0.11- (95%CI -0.19 تا 0.034-) براساس Suicidal Attempt Self Injury Interview بود. کسب 0.17- امتیاز از MIREDIF قابل دستیابی نبود.

در مقایسه با TAU، روان‌درمانی ممکن است منجر به بهبود در عملکرد روان‌شناختی شود (SMD؛ 0.45-؛ 95% CI؛ 0.68- تا 0.22-؛ 22 کارآزمایی؛ 22 کارآزمایی، 1314 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین) که متناظر است با MD معادل 2.8- (95% CI؛ 4.25- تا 1.38-)، براساس Global Assessment of Functioning Scale (از 0 تا 100). کسب 4.0- امتیاز از MIREDIF قابل دستیابی نبود.

تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی (Trial Sequential Analysis) اضافی ما روی همه پیامدهای اولیه که به سطح معنی‌داری رسیدند، نشان داد که اندازه اطلاعات مورد ‌نیاز در همه موارد قابل دستیابی بودند.

تجزیه‌وتحلیل زیرگروه، که انواع مختلف روان‌درمانی را با TAU مقایسه کردند، هیچ شواهد روشنی را از تفاوت در شدت BPD و عملکرد روانی‌اجتماعی نشان نداد.

روان‌درمانی ممکن است علائم افسردگی را در مقایسه با TAU کاهش دهد، اما شواهد بسیار نامطمئن است (SMD؛ 0.39-؛ 95% CI؛ 0.61- تا 0.17-؛ 22 کارآزمایی، 1568 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، که MD معادل آن برابر بود با 2.45- نقطه بر اساس Hamilton Depression Scale (دامنه 0 تا 50). کسب 3.0- امتیاز از MIREDIF قابل دستیابی نبود.

روان‌درمانی ویژه BPD باعث کاهش ریزش نمونه در مقایسه با TAU نشد. با توجه به تعداد کم داده‌ها، عوارض جانبی نامشخص بود.

روان‌درمانی در مقابل لیست انتظار یا عدم درمان

بهبودهای بیشتری در شدت نشانه‌های BPD (SMD؛ 0.49-؛ 95% CI؛ 0.93- تا 0.05-، 3 کارآزمایی، 161 شرکت‌کننده)، عملکرد روانشناختی (SMD؛ 0.56-؛ 95% CI؛ 1.01- تا 0.11-؛ 5 کارآزمایی، 219 شرکت‌کننده)، و افسردگی (SMD؛ 1.28-؛ 95% CI؛ 2.21- تا 0.34-؛ 6 کارآزمایی، 239 شرکت‌کننده) در شرکت‌کنندگان دریافت کننده روان‌درمانی در مقایسه با لیست انتظار یا عدم درمان (همه شواهد با کیفیت پایین) مشاهده شد. هیچ شواهدی از تفاوت در پیامدهای مرتبط با خود‌آزاری و خودکشی یافت نشد.

رویکردهای درمانی فردی

DBT و MBT بیشترین تعداد کارآزمایی‌های اولیه را دارند، که DBT موضوع یک سوم از کارآزمایی‌های وارد شده است، و پس از آن MBT با هفت RCT وارد شد.

DBT در مقایسه با TAU در کاهش شدت BPD (SMD؛ 0.60-؛ 95% CI؛ 1.05- تا 0.14-؛ 3 کارآزمایی، 149 شرکت‌کننده)، خودآزاری (SMD؛ 0.28-؛ 95% CI؛ 0.48- تا 0.07-؛ 7 کارآزمایی، 376 شرکت‌کننده) و بهبود عملکرد روانشناختی (SMD؛ 0.36-؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.03-؛ 6 کارآزمایی، 225 شرکت‌کننده) موثرتر بود. به نظر می‌رسد MBT نسبت به TAU در کاهش خودآزاری (RR؛ 0.62؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.80؛ 3 کارآزمایی، 252 شرکت‌کننده)، خودکشی (RR؛ 0.10؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.30؛ 3 کارآزمایی؛ 218 شرکت‌کننده) و افسردگی (SMD؛ 0.58-؛ 95% CI؛ 1.22- تا 0.05؛ 4 کارآزمایی؛ -0.58، 333 شرکت‌کننده) تاثیرگذارتر باشد. همه یافته‌ها بر اساس شواهدی با کیفیت پائین هستند. برای پیامدهای ثانویه به متن مطالعه مروری مراجعه کنید.