سل ریوی یک بیماری عفونی شایع است. اگرچه این بیماری با داروهای استاندارد ضد سل ریوی قابل درمان است، گزارش شده که بهبودی افراد را می‌توان با افزودن کورتیکواستروئیدها به رژیم درمانی بهبود بخشید. دستورالعمل‌های بالینی فعلی استفاده از کورتیکواستروئیدها را برای درمان دیگر انواع سل توصیه می‌کنند؛ مننژیت سلی و پریکاردیت سلی. مشخص نیست کورتیکواستروئیدها در درمان سل ریوی مفید هستند یا خیر. پس از بررسی شواهد موجود تا به امروز، دریافتیم که داده‌های با کیفیت بالای کافی برای حمایت یا رد استفاده از کورتیکواستروئید در کنار داروهای ضد سل ریوی وجود ندارد.
بعید است که درمان کمکی با کورتیکواستروئید فواید عمده‌ای برای افراد مبتلا به سل ریوی داشته باشد. به نظر نمی‌رسد مزایای بالینی کوتاه‌مدت یافت شده، در طولانی‌مدت حفظ شوند. با این حال، شواهد موجود تا به امروز از کیفیت پائینی برخوردار است. به منظور ارزیابی اینکه کورتیکواستروئیدهای کمکی، مورتالیتی را کاهش داده، یا بهبودی بالینی یا میکروبیولوژیکی را در افراد مبتلا به سل ریوی تسریع می‌کنند، انجام کارآزمایی‌های کنترل شده و تصادفی‌سازی شده بزرگ بیشتری نیاز است که به اندازه کافی برای تشخیص تغییرات در چنین پیامدهایی توانمند باشند.
سل (tuberculosis) باعث حدود 8.6 میلیون اپیزود بیماری و 1.3 میلیون مرگ‌ومیر در سال در سراسر جهان می‌شود. اگرچه این بیماری با درمان استاندارد قابل درمان است، پیامدها برای برخی از انواع سل با درمان کمکی کورتیکواستروئید بهبود می‌یابد. مشخص نیست که درمان با کورتیکواستروئید در درمان افراد مبتلا به سل ریوی مفید است یا خیر.
ارزیابی اینکه درمان کمکی با کورتیکواستروئید باعث کاهش مورتالیتی، تسریع بهبودی بیمار از نظر بالینی یا میکروبیولوژیکی در افراد مبتلا به سل ریوی می‌شود یا خیر.
مطالعات نمایه شده را از سال 1966 تا می 2014 با جست‌وجو در منابع زیر شناسایی کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE و LILACS با استفاده از عبارات مقایسه‌ای جست‌وجو. فهرست منابع همه مطالعات شناسایی شده و مرورهای قبلی را به صورت دستی جست‌وجو کرده و با محققان، سازمان‌ها و شرکت‌های مرتبط برای شناسایی منابع علمی خاکستری تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه- تصادفی‌سازی شده و کنترل شده از رژیم‌های درمانی ترکیبی ضد میکروبی شناخته شده و درمان با کورتیکواستروئید با هر دوز یا طول دوره، در مقایسه با عدم درمان با کورتیکواستروئید یا دارونما (placebo) در افراد مبتلا به سل ریوی، وارد شدند.
حداقل دو محقق به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را با استفاده از فرم‌های از پیش مشخص شده استخراج اطلاعات، جمع‌آوری کردند. یافته‌ها به صورت نقل قول (narrative) یا درون جداول گزارش شدند. در صورت لزوم، از مدل‌های متاآنالیز منتل-هنزل (Mantel-Haenszel) برای محاسبه خطر نسبی (RR) استفاده شد.
تعداد 18 کارآزمایی را، شامل 3816 شرکت‌کننده، شناسایی کردیم، که واجد معیارهای ورود به این مرور بودند. مصرف کورتیکواستروئید در مقایسه با دارونما یا عدم استفاده از استروئید، باعث کاهش مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality)، یا منجر به منفی شدن بیشتر کشت خلط (sputum conversion) در 2 ماه یا در 6 ماه نشد (مورتالیتی: RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.15، 3815 شرکت‌کننده، 18 مطالعه، شواهد با کیفیت پائین ؛ منفی شدن کشت خلط در 2 ماه: RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.09، 2750 شرکت‌کننده، 12 مطالعه؛ در 6 ماه: RR: 1.01؛ 95% CI؛ 1.01؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.04، 2150 شرکت‌کننده، 9 مطالعه، هر دو شواهد با کیفیت پائین ). با این حال، استفاده از کورتیکواستروئید برای افزایش وزن (داده‌ها ترکیب نشدند، هشت کارآزمایی، 1203 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین )، کاهش طول مدت بستری در بیمارستان (داده‌ها ترکیب نشدند، سه کارآزمایی، 379 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین) و افزایش بهبودی بالینی ظرف یک ماه (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 1.09 تا 1.24؛ پنج کارآزمایی، 497 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین )، موثر بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.