19 RCT را، که در 27 مقاله با مجموع 1453 شرکت‌کننده گزارش شدند، وارد کردیم. پانزده مورد از این نوزده مطالعه، در مرور قبلی حضور نداشتند. دوره پیگیری همه 19 RCT از یک تا پنج ماه متغیر بود. شرکت‏‌کنندگان در محدوده سنی چهار تا 18 سال و از هشت کشور مختلف بوده و عمدتا از درمانگاه‌های گوارش اطفال جذب مطالعات شدند. میانگین سن در زمان ورود به مطالعه، بین 6.3 و 13.1 سال بود. در اکثر مطالعات دختران بیش از پسران بودند. پانزده کارآزمایی، کودکانی را با تشخیص اختلالی که زیر چتر گسترده RAP قرار می‌گرفت یا اختلالات عملکردی گوارشی وارد کردند؛ پنج کارآزمایی به‌طور اختصاصی فقط کودکان مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر را بررسی کردند. مطالعات در چهار دسته قرار گرفتند: مداخلات مبتنی بر تجویز پروبیوتیک (13 مطالعه)، مداخلات مبتنی بر مصرف فیبر (چهار مطالعه)، کارآزمایی‌های مربوط به رژیم‌هایی غذایی با محتوای پائین FODMAP (اولیگوساکاریدها، دی‌ساکاریدها، مونوساکاریدها و پلی‌اُل‌های تخمیرپذیر (fermentable oligosaccharides, disaccharides, monosaccharides and polyols) (یک کارآزمایی)، و کارآزمایی‌های مربوط به رژیم‌های غذایی دارای فروکتوز کم (یک کارآزمایی).

ما دریافتیم که کودکان درمان شده با پروبیوتیک‌ها نسبت به کودکانی که دارونما دریافت کردند، طی صفر تا سه ماه پس از دریافت مداخله کاهش بیشتری را در فراوانی درد نشان دادند (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.55-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98- تا 0.12-؛ 6 کارآزمایی؛ 523 کودک). در گروه مداخله نیز کاهشی در شدت درد در همان نقطه زمانی دیده شد (SMD: -0.50؛ 95% CI؛ 0.85- تا 0.15-؛ 7 مطالعه؛ 575 کودک). با این حال، به دلیل خطر سوگیری (bias) نامشخص حاصل از داده‌های ناکامل پیامد و وجود ناهمگونی قابل توجه، کیفیت شواهد را برای این پیامدها با استفاده از GRADE در سطح پائین در نظر گرفتیم.

ما دریافتیم کودکانی که با پروبیوتیک‌ها درمان شدند نسبت به کودکانی که دارونما دریافت کردند، طی ماه‌های صفر تا سه پس از اعمال مداخله با احتمال بیشتری بهبود یافتند (نسبت شانس (OR): 1.63؛ 95% CI؛ 1.07 تا 2.47؛ 7 مطالعه؛ 722 کودک). تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مفید بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) تخمین زده شده برابر با هشت بود، به این معنی که هشت کودک باید پروبیوتیک دریافت کنند تا درد یک کودک در این مقیاس زمانی بهبود یابد. به دلیل ناهمگونی زیاد، کیفیت شواهد را برای این پیامد در سطح متوسط در نظر گرفتیم.

کودکان مبتلا به نشانه سندرم روده تحریک‌پذیر که با پروبیوتیک درمان شدند، نسبت به کودکان دریافت کننده دارونما، در ماه‌های صفر تا سه پس از مداخله با احتمال بیشتری بهبود یافتند (OR: 3.01؛ 95% CI؛ 1.77 تا 5.13؛ 4 مطالعه؛ 344 کودک). کودکانی درمان شده با پروبیوتیک نسبت به دارونما، با احتمال بیشتری در ماه‌های سه تا شش پس از مداخله به بهبودی دست یافتند (OR: 1.94؛ 95% CI؛ 1.10 تا 3.43؛ 2 مطالعه؛ 224 کودک). به دلیل تعداد اندک شرکت‏‌کنندگان مطالعه، کیفیت شواهد را برای این دو پیامد در سطح متوسط قرار دادیم.

ما دریافتیم کودکانی که با مداخلات مبتنی بر فیبر درمان شدند، نسبت به کودکانی که دارونما دریافت کردند، در ماه‌های صفر تا سه پس از مداخله احتمالا بهبودی نداشتند (OR: 1.83؛ 95% CI؛ 0.92 تا 3.65؛ 2 مطالعه؛ 136 کودک). همچنین هیچ کاهشی در شدت درد در مقایسه با دارونما در همان نقطه زمانی وجود نداشت (SMD: -1.24؛ 95% CI؛ 3.41- تا 0.94؛ 2 مطالعه؛ 135 کودک). کیفیت شواهد مربوط به این پیامدها را به دلیل خطر سوگیری نامشخص، عدم‌-دقت، و ناهمگونی زیاد، در سطح پائین در نظر گرفتیم.

فقط یک مطالعه را از رژیم غذایی با محتوای پائین FODMAP و فقط یک کارآزمایی را از رژیم غذایی با فروکتوز محدود شده پیدا کردیم، به این معنی که نتوانستیم هیچ آنالیز جمع‌بندی شده‌ای را انجام دهیم.

به دلیل تعداد اندک مطالعاتی که به این پیامدها پرداختند یا معیارهای استفاده شده قابل مقایسه برای بررسی آنها، نتوانستیم متاآنالیزی را برای پیامدهای ثانویه عملکرد کودک در مدرسه، عملکرد اجتماعی یا روانی، یا کیفیت زندگی روزمره انجام دهیم.

به استثنای یک مطالعه، همه مطالعات، پایش کودکان را از لحاظ عوارض جانبی گزارش کردند؛ وقوع هیچ عارضه جانبی مهمی گزارش نشد.