چرا این مرور مهم است؟
اختلال پانیک در جمعیت عمومی شایع بوده و اغلب با اختلالات مختلف روان‌پزشکی همراه است. آزاپیرون‌ها دسته‌ای از داروها هستند که گهگاه در درمان اختلال پانیک استفاده می‌شوند، اگرچه هیچ کدام توسط آژانس‌های نظارتی برای این منظور تایید نشده‌اند. آنها با خواب آلودگی، اختلال روانیحرکتی، تقویت تاثیر الکل و احتمال اعتیاد یا سوء استفاده کمتر، همراه هستند. با این حال، آزاپیرون‌ها به‌طور گسترده‌ای برای مدیریت بالینی اختلال پانیک استفاده نمی‌شوند. شواهد موجود مبنی بر اثربخشی آنها در درمان اختلال پانیک نامشخص است. مهم است که بدانیم آزاپیرون‌ها در درمان اختلال پانیک، موثر و قابل قبول هستند یا خیر.
چه افرادی به این مرور علاقه‌مند خواهند بود؟
بیماران و پزشکان عمومی.
این مرور قصد دارد به چه سوالاتی پاسخ دهد؟
هدف این مرور، پاسخ‌گویی به سوالات زیر برای اختلال پانیک در بزرگسالان است:
1. آیا آزاپیرون‌ها موثرتر از دارونما هستند؟
2. آیا آزاپیرون‌ها قابل قبول‌تر از دارونما هستند؟
3. آزاپیرون‌ها در مقایسه با دارونما چه نوع عوارض جانبی را ایجاد می‌کنند؟
چه مطالعاتی وارد این مرور شدند؟
بانک اطلاعاتی الکترونیکی را جست‌وجو کردیم تا تمام مطالعات مرتبط منتشرشده را بین سال‌های 1950 و ژانویه 2014 پیدا کنیم. مطالعات برای گنجاندن در مرور، می‌بایست کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده بودند که آزاپیرون را با دارونما برای درمان اختلال پانیک در بزرگسالان مقایسه کردند. سه مطالعه را وارد این مرور کردیم که در مجموع شامل 170 بیمار بودند. هر سه به یک نوع آزاپیرون نگاه کردند، دارویی به نام بوسپیرون. نویسندگان مرور، کیفیت شواهد را «پائین تا متوسط» ارزیابی کردند.
شواهد حاصل از این مرور به ما چه می‌گوید؟
برای تعیین اینکه دارونما‌ها در ایجاد بهبودهای اساسی در اختلال پانیک، به‌طور کلی موثر هستند یا خیر، اطلاعات کافی وجود نداشت.
مقدار کمی از شواهد با کیفیت متوسط نشان می‌دهد که قابلیت پذیرش آزاپیرون‌ها برای اختلال پانیک کمتر از دارونما است.
اطلاعات کافی برای مقایسه تفاوت‌ها در عوارض جانبی ناشی از آزاپیرون و دارونما وجود نداشت.
در گام بعدی چه اقدامی باید صورت گیرد؟
بهتر است مطالعاتی با حجم نمونه بزرگ و خطرات سوگیری (bias) کمتر به اجرا درآیند. مطالعات می‌بایست نحوه تخصیص شرکت‌کنندگان را به گروه درمانی، و اینکه کارآزمایی‌ها از نظر مالی توسط سازنده دارو حمایت شدند یا خیر، را گزارش دهند. پروتکل‌های مطالعه باید ثبت شوند تا از گزارش‌دهی انتخابی نتایج توسط نویسندگان اجتناب شود.
کارآزمایی‌ها نیاز به بررسی آزاپیرون‌هایی غیر از بوسپیرون دارند تا اثربخشی آنها مشخص شود.
بهبودی یا پاسخ به درمان باید به عنوان پیامد اثربخشی گزارش شود و پیامدهای طولانی‌‌مدت‌تر باید مورد توجه قرار گیرند تا مشخص شود که این تاثیر گذرا است یا پایدار.
کارآزمایی‌ها باید هر آسیب تجربه‌شده را توسط شرکت‌کنندگان طی انجام کارآزمایی به خوبی گزارش کنند.
اثربخشی آزاپیرون‌ها به دلیل فقدان داده‌های قابل متاآنالیز برای پیامد اولیه و شواهدی با کیفیت پائین برای پیامدهای ثانویه اثربخشی، نامشخص است. مقدار کمی از شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که قابلیت پذیرش آزاپیرون‌ها برای اختلال پانیک کمتر از دارونما است. با این حال، فقط کارآزمایی‌های یک آزاپیرون (یعنی بوسپیرون) در این مرور گنجانده شدند؛ این مساله، همراه با حجم نمونه کوچک، نتیجه‌گیری ما را محدود کرد. اگر قرار است تحقیقات بیشتری انجام شود، برای نتیجه‌گیری قطعی در مورد آزاپیرون‌ها برای اختلال پانیک، انجام مطالعاتی با حجم نمونه بزرگتر، با آزاپیرون‌های مختلف و با خطر سوگیری کمتر، ضروری است.
اختلال پانیک یا هراس (panic disorder) در جمعیت عمومی شایع است. این اختلال اغلب با دیگر اختلالات روان‌پزشکی، مانند وابستگی به مواد مخدر، افسردگی شدید، اختلال دوقطبی، فوبیای اجتماعی، فوبیای خاص و اختلال اضطراب فراگیر، همراه است. آزاپیرون‌ها (azapirones) دسته‌ای از داروهای مورد استفاده به عنوان ضداضطراب هستند. آنها با خواب‌آلودگی، اختلالات سایکوموتور، تقویت تاثیر الکل و احتمال اعتیاد یا سوء مصرف کمتر همراه هستند. با این حال، آزاپیرون‌ها به‌طور گسترده‌ای در درمان اختلال پانیک استفاده نمی‌شوند و شواهدی مبنی بر اثربخشی آنها نامشخص است. مهم است که بدانیم آزاپیرون‌ها در درمان اختلال پانیک، موثر و قابل قبول هستند یا خیر.
ارزیابی تاثیرات آزاپیرون‌ها بر اختلال پانیک در بزرگسالان، به ویژه:
1. تعیین اثربخشی آزاپیرون‌ها در کاهش نشانه‌های اختلال پانیک، با یا بدون آگورافوبیا (agoraphobia)، در مقایسه با دارونما (placebo)؛
2. بررسی قابلیت پذیرش آزاپیرون‌ها در درمان اختلال پانیک، با یا بدون آگورافوبیا، در مقایسه با دارونما؛ و
3. بررسی عوارض جانبی آزاپیرون‌ها در اختلال پانیک با یا بدون آگورافوبیا، از جمله شیوع کلی عوارض جانبی، در مقایسه با دارونما.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه افسردگی، اضطراب و اختلالات روانی در کاکرین (CCDANCTR، تاریخ جست‌وجو: 10 ژانویه 2014) را، شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده مرتبط از کتابخانه کاکرین (همه سال‌ها)، MEDLINE (1950-)؛ EMBASE (1974-)، و PsycINFO (1967-)، جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که آزاپیرون‌ها را با دارونما برای مدیریت بالینی اختلال پانیک در بزرگسالان مقایسه کردند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را شناسایی کرده، به ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها پرداختند. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعات تماس گرفتیم.
سه مطالعه شامل 170 شرکت‌کننده، آزاپیرون بوسپیرون (buspirone) را با دارونما مقایسه کردند. هیچ مطالعه‌ای اطلاعات قابل استفاده کافی را در مورد پیامد اولیه اثربخشی (پاسخ به درمان) ارائه نکرد. برای پیامد اولیه قابلیت پذیرش دارو، شواهدی با کیفیت متوسط نشان داد که آزاپیرون‌ها مقبولیت کمتری نسبت به دارونما داشتند: خطر نسبی (RR) برای خروج از مطالعه به هر دلیلی: 2.13 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.11 تا 4.07؛ 3 مطالعه، 170 شرکت کننده). شواهد برای پیامدهای ثانویه اثربخشی، کیفیت پائینی داشتند. نتایج در مورد اثربخشی میان آزاپیرون و دارونما از نظر آگورافوبیا (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.01-؛ 95% CI؛ 0.56- تا 0.53؛ 1 مطالعه، 52 شرکت‌کننده)، اضطراب فراگیر (تفاوت میانگین (MD): 2.20-؛ 95% CI؛ 5.45- تا 1.06؛ 2 مطالعه، 115 شرکت‌کننده) و افسردگی (MD؛ 1.80-؛ 95% CI؛ 5.60- تا 2.00؛ 1 مطالعه، 52 شرکت‌کننده) نامشخص بودند. هیچ یک از مطالعات اطلاعاتی را برای ارزیابی پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) یا تولید توالی (sequence generation) ارائه نکردند. تضاد منافع به صراحت بیان نشد. خطر سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) برای هر سه مطالعه در سطح بالا ارزیابی شد. اطلاعات مربوط به عوارض جانبی غیر از خروج از مطالعه به هر دلیلی، برای گنجاندن در آنالیزها کافی نبودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.