سه چهارم زنانی که از طریق واژینال زایمان می‌کنند، دچار آسیب در ناحیه میان واژن و مقعد (پرینه) می‌شوند. آسیب شدید، که اسفنکتر مقعد را درگیر ‌کند، کمتر شایع است، و تا یک پنجم زایمان‌های واژینال را متاثر می‌کند. نرخ گزارش‌شده از آسیب اسفنکتر مقعدی بسیار متفاوت است که ممکن است به دلایل مختلفی باشد، از جمله: گزارش‌دهی کمتر و بیشتر از میزان واقعی، استفاده از معیارهای تشخیصی مختلف، روش‌های ارزیابی متفاوت و تفاوت در آموزش در تشخیص آسیب.

آسیب اسفنکتر با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت از جمله درد پرینه، مقاربت دردناک، اختلال عملکرد روده و بی‌اختیاری ادرار و مدفوع همراه است. درد پرینه پس از زایمان می‌تواند بر پیوند مادر و نوزاد، توانایی شیردهی تاثیر بگذارد و ممکن است خطر احتباس ادرار و مقاربت دردناک را افزایش دهد، به‌زیستی (well-being) را کاهش داده و خطر افسردگی را بیشتر کند.

زنانی که حین زایمان دچار آسیب دائمی اسفنکتر شده و دوباره باردار می‌شوند، ممکن است از بعضی مداخلات برای کاهش خطر آسیب مکرر بهره‌مند شوند. این مداخلات عبارتند از: تمرینات کف لگن پیش از زایمان و آموزش بیوفیدبک برای تقویت عضلات کف لگن؛ ماساژ یا کرم‌های پرینه برای کاهش خطر پارگی پرینه، یا مداخلات حین زایمان با هدف کاهش خطر آسیب اسفنکتر، شامل: القای زودتر زایمان برای کاهش خطر بزرگ شدن نوزاد، سزارین انتخابی برای اجتناب از آسیب پرینه، استفاده از وکیوم در مقابل فورسپس و اپیزیوتومی انتخابی برای کاهش خطر آسیب شدید پرینه.

فقط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده در حال انجام شناسایی شد که سزارین را در مقایسه با زایمان واژینال برای زنان در بارداری‌های بعدی به دنبال آسیب اسفنکتر مقعدی حین زایمان به منظور کاهش خطر آسیب مکرر و آسیب‌های مرتبط با آن ارزیابی می‌کند. بنابراین، برای ارزیابی اثربخشی نسبی مداخلات مختلف برای ارتقای سطح سلامت در بارداری‌های بعدی پس از آسیب اسفنکتر مقعدی حین زایمان، به انجام کارآزمایی‌هایی با کیفیت بالا و با قدرت آماری کافی نیاز است.