سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به اثربخشی و عوارض جانبی درمان با ید-متا-یدوبنزیلگوانیدین131 (I-MIBG131) را در بیماران مبتلا به نوروبلاستومای (neuroblastoma; NBL) پر-خطر (high-risk; HR) تازه شناخته شده مرور کردیم.
پیشینه
NBL سرطان نادری است که از سلول‌های عصبی خاصی رشد می‌کند. بیماران مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده علی‌رغم درمان‌های فشرده مثل شیمی‌درمانی با دوز بالا و جراحی برای از بین بردن سرطان، پیامدهای ضعیفی دارند. این پیامدهای ضعیف نیازمند پژوهش برای یافتن درمان‌های جدید، مثل درمان با I-MIBG131 است که یکی از انواع پرتودرمانی‌های هدفمند محسوب می‌شود (رادیاسیون مستقیم اشعه به سلول‌های سرطانی بدون آسیب بسیار شدید بر نواحی اطراف).
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا اپریل 2016 به‌روز است.
دو مطالعه هم‌گروهی (که یک گروه از افراد (هم‌گروهی) در طول زمان تحت نظر قرار می‌گیرند، تا درمان‌های متفاوتی را که دریافت می‌کنند و پیامدهای نهایی، بررسی شوند) را پیدا کردیم که درمان I-MIBG131 را در 60 کودک مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده بررسی کرده بودند.
نتایج کلیدی
مطالعات به دلیل روش‌هایی که کودکان تحت درمان قرار می‌گرفتند و روش‌هایی که پیامدهای مختلف تعریف می‌شدند، قابل مقایسه نبودند و بنابراین ترکیب نتایج در یک تجزیه‌وتحلیل امکان‌پذیر نبود. تمام نتایج پیامدی مرتبط، موجود نبودند.
در دو مطالعه، درصدی از کودکان که پس از درمان سرطان در آنها کاهش یافت یا از بین رفت (نرخ پاسخ)، به ترتیب، 56% و 73% بود؛ اما نرخ بقا همچنان ضعیف بود: بقای کلی (مدت زمانی که کودک زنده می‌ماند) حدود 15 ماه، بقای بدون حادثه (زمانی که طول می‌کشد هیچ علائم عینی از عود تومور رخ ندهد) حدود 10 ماه بود. بقای کلی پنج ساله پس از درمان 14.6% و 10 سال بعد 12.2% گزارش شد.
با توجه به عوارض جانبی کوتاه-مدت، تعداد برخی از سلول‌های خونی کم بود. سمیّت کبدی وجود نداشت. مطالعات، مشکلات قلبی و عفونت غدد بزاقی (salivary glands) را گزارش نکردند. یک مطالعه، عوارض جانبی طولانی‌مدت را در برخی از کودکان ارزیابی کرد: برخی شواهد برای مشکلات تیروئیدی (غده‌ای در گردن) وجود داشت، که در سه کودک ناچیز اما در هفت کودک زیاد بود، تا حدی که برای پنج تا از آنها دارو تجویز شد. هیچ سرطان ثانویه‌ای وجود نداشت (نوع متفاوتی از سرطان که به دنبال سرطان اصلی اتفاق می‌افتد).
بر اساس شواهد موجود در حال حاضر، نمی‌توانیم استفاده از درمان I-MIBG131 را برای بیماران مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده در بالین توصیه کنیم. پیش از نتیجه‌گیری‌های دقیق باید پژوهش‌های بیشتری با کیفیت بالا انجام شوند.
کیفیت شواهد
تمام مطالعات مشکلات مربوط به کیفیت شواهد را داشتند.
ما هیچ RCT یا CCT را شناسایی نکردیم که اثربخشی درمان را با I-MIBG131 در برابر درمان بدون I-MIBG131 در بیماران مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده مقایسه کرده باشد. دو مطالعه کوچک مشاهده‌ای مشمول کودکان پیدا کردیم. آنها در معرض خطر بالای سوگیری بودند، و تمام نتایج پیامدی مرتبط موجود نبود. بر اساس شواهد موجود در حال حاضر، نمی‌توانیم استفاده از درمان I-MIBG131 را برای بیماران مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده در بالین توصیه کنیم. انجام پژوهش‌های بیشتر با کیفیت بالا مورد نیاز است.
بیماران مبتلا به نوروبلاستومای (neuroblastoma; NBL) پر-خطر (high-risk; HR) تازه شناخته شده، علی‌رغم درمان فشرده چند-وجهی (multi-modality intensive therapy)، همچنان پیامدهای ضعیفی دارند. این پیامدهای ضعیف، جست‌وجو را برای درمان‌های جدید از جمله درمان با متا-یدوبنزیلگوانیدین 131 (I-MIBG131) الزامی می‌کند.
ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی درمان با I-MIBG131 در بیماران مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین 2016، شماره 3)، MEDLINE (PubMed) (از سال 1945 تا 25 اپریل 2016) و Embase (Ovid) (از سال 1980 تا 25 اپریل 2016). علاوه بر این، فهرست منابع مقالات و مرورهای مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. همچنین مجموعه مقالات کنفرانس‌های انجمن بین‌المللی انکولوژی کودکان (International Society for Paediatric Oncology)، پیشرفت در پژوهش‌های نوروبلاستوما و انجمن امریکایی انکولوژی بالینی (American Society of Clinical Oncology)؛ از سال 2010 و نیز سال 2015 را بررسی کردیم. شماره استاندارد بین‌المللی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی کنترل شده (International Standard Randomized Controlled Trial Number) (ISRCTN) ثبت شده (www.isrctn.com) و موسسه‌های ملی ثبت سلامت را برای کارآزمایی‌های در حال انجام (National Institutes of Health Register for ongoing trials) (www.clinicaltrials.gov) در 13 اپریل 2016 بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده (controlled clinical trials; CCTs)، کارآزمایی‌های غیر-تصادفی‌سازی شده تک‌بازویی با گروه‌های کنترل تاریخی (non-randomised single-arm trials with historical controls) و مطالعات هم‌گروهی (cohort studies) که اثربخشی درمان I-MIBG131 را در 10 بیمار مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده یا بیشتر، بررسی کرده باشند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها را انجام دادند.
دو مطالعه هم‌گروهی واجد شرایط را شامل 60 کودک که به تازگی مبتلا به HR NBL تازه شناخته شده بودند، شناسایی کردیم. تمام مطالعات با احتساب اعتبار درونی (خطر سوگیری) و بیرونی، دارای محدودیت‌های روش‌شناسی بودند. از آن‌جا که مطالعات با توجه به عوامل پیش‌آگهی دهنده (prognostic factors) و درمان، (و اغلب تعاریف متفاوت از پیامد) غیر-قابل مقایسه بودند، تجمیع نتایج امکان‌پذیر نبود. در یک مطالعه، نرخ پاسخ به هدف (ORR) پس از جراحی 73%، میانه بقای کلی 15 ماه (95% فاصله اطمینان (CI): 7 تا 23)، بقای کلی پنج ساله 14.6%، میانه بقای بدون حادثه 10 ماه (95% CI؛ 7 تا 13)؛ و بقای بدون حادثه پنج ساله 12.2% بود. در مطالعه دیگر، ORR پس از درمان با میلوابلیتیو (myeloablative) و پیوند اتولوگ سلول‌های بنیادی خون‌ساز معادل 56%؛ بقای کلی 10 ساله 6.25% بود؛ و بقای بدون حادثه گزارش داده نشده بود. با توجه به عوارض جانبی کوتاه-مدت، یک مطالعه شیوع 2% (95% CI؛ 0% تا 13%؛ در بهترین حالت) مرگ‌ومیر را به دلیل میلوساپرسیو نشان داد. پس از اولین دوره درمان با I-MIBG131 در یک مطالعه، 38%؛ (95% CI؛ %18 تا 61%) سمیّت پلاکتی (platelet toxicity)، %50؛ (95% CI؛ %28 تا 72%) سمیّت نوتروفیلی (neutrophil toxicity و 69%؛ (95% CI؛ %44 تا 86%) سمیّت هموگلوبینی (haemoglobin toxicity) رخ داد؛ پس از دومین دوره درمان این نرخ برای پلاکت‌ها و نوتروفیل‌ها به 60%؛ (95% CI؛ %36 تا 80%) و برای هموگلوبین به 53%؛ (95% CI؛ %30 تا 75%) رسید. در یک مطالعه، شیوع سمیّت کبدی (hepatic toxicity) طی درمان یا درون هفته چهارم پس از آخرین درمان با MIBG به 0%؛ (95% CI؛ %0 تا 9%؛ در بهترین حالت) رسید. همین طور در هیچ مطالعه‌ای سمیّت قلبی‌عروقی و سیالوآدنیت (sialoadenitis) گزارش نشد. یک مطالعه حوادث جانبی طولانی‌مدت را در برخی از کودکان ارزیابی کرد: در 45% از کودکان هورمون محرک تیروئید پلاسما (plasma thyroid-stimulating hormone)؛ (95% CI؛ %27 تا 65%)؛ و در تمام کودکان، درون محدوده طبیعی مرتبط با سن‌شان، T4 آزاد (0%، 95% CI؛ 0% تا 15%) وجود داشت. هیچ بدخیمی ثانویه‌ای مشاهده نشد (0%، 95% CI؛ 0% تا 9%)؛ اما فقط بقای پنج کودک بیشتر از چهار سال بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.