شکستگی سر استخوان رادیال چیست؟
سر استخوان رادیال بالاترین قسمت رادیوس، یکی از دو استخوان ساعد، است. سر استخوان رادیال بخشی از مفصل آرنج را تشکیل می‌دهد. شکستگی یا شکستگی‌های سر استخوان رادیال شایع‌ترین شکستگی آرنج هستند. این آسیب معمولا می‌تواند در اثر افتادن روی بازوی بازشده رخ دهد. نشانه‌های شکستگی سر استخوان رادیال درد عبارتند از تورم و کبودی در اطراف آرنج و همچنین محدودیت در حرکت.
آسپیراسیون چیست؟
یکی از درمان‌های شکستگی سر استخوان رادیال، آسپیراسیون است، که عبارت است از پروسیجری که در آن از یک سوزن و سرنگ استریل برای تخلیه مایع و خون اضافی از مفصل آرنج برای کاهش فشار استفاده می‌شود و بنابراین، در این فرضیه، این روش درد را تسکین داده و پیامد بالینی را بهبود می‌بخشد. با این حال، آسپیراسیون یک پروسیجر تهاجمی است که بیمار را در معرض خطر بیشتری از عوارض، مانند عفونت و آسیب به اعصاب و عروق، قرار می‌دهد. این پروسیجر معمولا در چند روز نخست پس از آسیب انجام می‌شود.
هدف مطالعه مروری
هدف ما، ارزیابی تاثیرات (مزایا و آسیب‌ها) آسپیراسیون مفصل آرنج برای درمان شکستگی سر استخوان رادیال در بزرگسالان بود.
توصیف مطالعات گنجانده‌شده در مرور
متون علمی پزشکی را تا اپریل 2014 جست‌وجو کرده و دو مطالعه مرتبط را یافتیم که نتایج را برای مجموع 108 فرد مبتلا به شکستگی سر استخوان رادیال گزارش کردند. اکثر شرکت‌کنندگان، بزرگسالان 30 سال یا بالاتر بودند. شکستگی‌های آنها به‌طور کلی کمتر جدی بوده و همگی بدون جراحی درمان شدند. ابعاد این دو مطالعه کوچک بود، به خوبی گزارش نشده و با خطر بالای سوگیری (bias) مواجه بودند. هیچ یک از این مطالعات از معیارهای قابل اعتماد برای ارزیابی عملکرد یا درد استفاده نکردند. در نتیجه، از یافته‌های این کارآزمایی‌ها بسیار نامطمئن هستیم.
خلاصه شواهد
شواهدی با کیفیت بسیار پائین تفاوتی اندک را میان کسانی که آسپیراسیون مفصل داشتند و کسانی که قادر به حمل بارهای سنگین نبودند یا هنگام حمل بار با استفاده از بازویی که قبلا آسیب‌دیده در یک سال پس از آسیب احساس ناراحتی در بازو داشتند، نشان داد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان می‌دهد که آسپیراسیون اغلب باعث تسکین فوری درد ده و ممکن است همچنان درد را در سه هفته تسکین دهد. هیچ یک از کارآزمایی‌ها عوارض جانبی ناشی از این پروسیجر را گزارش نکردند، اما آسپیراسیون در سه شرکت‌کننده در یک مطالعه ناموفق گزارش شد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین، تاثیر کمی از آسپیراسیون را بر توانایی راست نگه داشتن آرنج در شش هفته یا یک سال نشان می‌دهد. گزارش عوارض جانبی ناقص بود، اما یک کارآزمایی عدم بروز سه عارضه شایع شکستگی سر استخوان رادیال را گزارش کرد.
نتیجه‌گیری‌‌ها
به‌طور کلی، شواهد کافی وجود ندارد که بگوییم آسپیراسیون، نتایج کوتاه‌مدت یا طولانی‌مدت‌تر بهتری را نسبت به عدم انجام آسپیراسیون در درمان شکستگی‌های سر استخوان رادیال ایجاد می‌کند، یا اینکه تا چه اندازه بی‌خطر است. پیشنهاد می‌کنیم که پژوهش‌های بیشتری برای بررسی استفاده از آسپیراسیون در درمان اولیه شکستگی‌های سر استخوان رادیال انجام شوند.
برای تعیین اثربخشی آسپیراسیون مفصل در درمان اولیه شکستگی سر استخوان رادیال از نظر عملکرد، درد و دامنه حرکتی یا برای تعیین بی‌خطری (safety) این پروسیجر، شواهد کافی وجود ندارد. بررسی استفاده از آسپیراسیون فعلی، مجموعه آینده‌نگر از عوارض جانبی و مشاوره با بیماران در مورد ترجیحات و ارزش‌های آنها در تصمیم‌گیری در مورد طرح آتی یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده چند مرکزی به منظور دستیابی به شواهد قطعی در مورد استفاده از آسپیراسیون برای درمان شکستگی سر استخوان رادیال مفید خواهد بود.
شکستگی سر استخوان رادیال (radial head fracture) شایع‌ترین شکستگی آرنج است، که معمولا می‌تواند در اثر افتادن روی بازوی بازشده رخ دهد. در سال 1954، میسون (Mason) این شکستگی‌ها را به نوع 1 (بدون دررفتگی)، نوع 2 (دررفتگی ساده) و نوع 3 (شکستگی‌های چند قطعه‌ای (comminuted)) طبقه‌بندی کرد. آسپیراسیون مفصل آرنج (aspiration of the elbow joint) با هدف کاهش فشار در مفصل آرنج انجام شده و به‌عنوان یک گزینه درمانی اولیه برای شکستگی‌های سر استخوان رادیال مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، این یک تکنیک تهاجمی با پتانسیل عوارضی مانند عفونت و آسیب به اعصاب و عروق است.
ارزیابی تاثیرات (مزایا و آسیب‌ها) آسپیراسیون مفصل آرنج در درمان شکستگی سر استخوان رادیال در بزرگسالان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (14 اپریل 2014)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (14 اپریل 2014)؛ MEDLINE (1946 تا هفته 1 اپریل 2014) و EMBASE (1980 تا هفته 15 سال 2014)، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی، کتاب‌شناختی‌ها (bibliography) و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کارآزمایی‌های بالینی شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled clinical trials; RCTs) که انجام آسپیراسیون را در برابر عدم انجام آن برای درمان شکستگی‌های سر استخوان رادیال در بزرگسالان مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مقالات را انتخاب کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. اختلاف‌نظرها با بحث، حل‌و‌فصل شدند. در صورت لزوم، نتایج حاصل از مطالعات مقایسه‌ای را با استفاده از متاآنالیز اثر ثابت (fixed-effect) تجمیع کردیم.
دو کارآزمایی را وارد کردیم که شامل 126 شرکت‌کننده بودند اما نتایج را برای 108 شرکت‌کننده ارائه کردند. اکثر شرکت‌کنندگان بزرگسال بوده، و عمدتا بیش از 30 سال داشتند. هر دو کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری‌های انتخاب (selection bias)، عملکرد (performance bias)، تشخیص (detection bias)، و گزارش‌دهی (reporting bias) قرار داشتند. با انعکاس این خطر بالای سوگیری، کیفیت شواهد را در دو سطح برای محدودیت‌های مطالعه و یک سطح بیشتر برای عدم دقت (imprecision) کاهش دادیم. بنابراین، سطح کیفیت شواهد مربوط به تمامی پیامدها را «بسیار پائین» ارزیابی کردیم، به این معنی که در مورد این تخمین‌ها بسیار نامطمئن هستیم.
یک کارآزمایی شامل شرکت‌کنندگانی با شکستگی‌های نوع 1، 2 یا 3 سر استخوان رادیال در طبقه‌بندی Mason و همچنین چند مورد همارتروز (hemarthrosis) تروماتیک آرنج بدون شکستگی بود. کارآزمایی دیگر شامل شرکت‌کنندگانی با شکستگی‌های نوع 1 و 2 طبقه‌بندی Mason بود. همه شرکت‌کنندگان بدون جراحی مدیریت درمانی شدند.
هیچ کارآزمایی‌ای پیامد عملکردی را بر اساس معیارهای پیامد معتبر گزارش‌شده توسط بیمار از عملکرد یا درد با استفاده از معیارهای معتبر مانند مقیاس آنالوگ بصری گزارش نکردند. شواهدی با کیفیت بسیار پائین (108 شرکت‌کننده، دو کارآزمایی) نشان‌دهنده تفاوت کمی میان آسپیراسیون و عدم انجام آسپیراسیون از نظر اختلال عملکرد (ناتوانی در حمل بارهای سنگین، احساس ناراحتی هنگام حمل بار) در 12 ماه است (9/51 در گروه آسپیراسیون در برابر 7/57 در گروه عدم انجام آسپیراسیون؛ خطر نسبی (RR): 1.43 به نفع عدم انجام آسپیراسیون، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.57 تا 3.58). شواهدی با کیفیت بسیار پائین (دو کارآزمایی) حاکی از تاثیر مفید آسپیراسیون بر تسکین درد بلافاصله پس از آسپیراسیون است. شواهدی با کیفیت بسیار پائین (یک کارآزمایی، 28 شرکت‌کننده) درد کمتری را پس از آسپیراسیون در سه هفته نشان می‌دهند، اما مشخص نیست که این یافته باقی می‌ماند یا خیر. هیچ کارآزمایی‌ای بروز عوارض جانبی (برای مثال، آسیب‌های عصبی و عروقی؛ عفونت عمیق یا سطحی) ناشی از این پروسیجر را گزارش نداد، اما آسپیراسیون در سه شرکت‌کننده (7.9%) در یک کارآزمایی ناموفق گزارش شد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان‌دهنده تفاوتی اندک در دامنه حرکتی (بر اساس اکستنشن (extension) آرنج) میان دو گروه در شش هفته (28 شرکت‌کننده، یک کارآزمایی) یا 12 ماه (108 شرکت‌کننده، دو کارآزمایی) است. نحوه گزارش‌دهی از عوارض جانبی ناقص بود، اما یک کارآزمایی (80 شرکت‌کننده) عدم بروز سه عارضه خاص را گزارش کرد: میوزیت اسیفیکان (myositis ossificans)، بی‌ثباتی مفصل یا جابه‌جایی دیرهنگام شکستگی.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.