پیام‌های کلیدی
به دلیل ضعف شواهد، نمی‌دانیم که:
- آزول‌هایی که به صورت کرم یا قطره مصرف می‌شوند بهتر از عدم-درمان یا دارونما (placebo) (درمان ساختگی) هستند یا خیر؛
- برخی آزول‌ها بهتر از دیگر داروها در پایان دادن به عفونت هستند یا خیر.
نیاز به انجام مطالعاتی با روش اجرای خوب وجود دارد که خطرات و مزایای این روش‌های درمانی را در مدیریت بالینی اتومایکوز (otomycosis) بررسی کنند.
اتومایكوز چیست؟
اتومایکوز عبارت است از نوعی عفونت گوش که توسط میکرو-ارگانیسم‌هایی به نام قارچ (مربوط به مخمر و قارچ) ایجاد می‌شود. این وضعیت بیشتر افرادی را تحت تاثیر قرار می‌دهد که در مناطق گرم یا استوایی زندگی می‌کنند. اتومایكوز به‌طور معمول باعث خارش گوش شده، و همچنین می‌تواند باعث درد گوش، كاهش شنوایی و ترشح مایع از گوش شود.
اتومایکوز با کمک بسیاری از کرم‌ها یا قطره‌های مختلف که با قارچ‌ها مبارزه می‌کنند و برای گوش استفاده می‌شوند قابل درمان است (درمان‌های موضعی). بیشترین استفاده از این داروها از گروهی به نام آزول است.
ما به دنبال چه یافته‌ای بودیم؟
ما می‌خواستیم در مورد خطرات و مزایای استفاده از آزول‌های موضعی در درمان اتومایکوز اطلاعاتی را کسب کنیم.
ما چه کاری را انجام دادیم؟
به دنبال مطالعاتی بودیم که درمان موضعی آزول را با:
- دارونما (placebo) (درمان ساختگی)؛
- عدم-درمان؛ یا
- سایر درمان‌های آزول، مقایسه کردند.
نتایج این مطالعات را مقایسه و خلاصه کرده و اطمینان خود را نسبت به این شواهد بر اساس عواملی مانند روش‌های انجام و حجم نمونه مطالعات رتبه‌بندی کردیم.
ما به چه نتایجی رسیدیم؟
چهار مطالعه را پیدا کردیم که در آن‌ها 559 نفر از اسپانیا، مکزیک و هند شرکت داشتند. سه مطالعه شامل کودکان و بزرگسالان و یک مطالعه فقط بزرگسالان را وارد کردند.
مطالعات به مقایسه موارد زیر پرداختند:
- آزول موضعی «کلوتریمازول» در برابر آزول موضعی متفاوت (ابرکونازول، فلوکونازول یا میکونازول؛ سه مطالعه)؛ و
- آزول موضعی «بیفونازول» به صورت کرم در برابر قطره بیفونازول (یک مطالعه).
هیچ مطالعه‌ای آزول‌های موضعی را با دارونما یا عدم-درمان مقایسه نکرد.
کلوتریمازول در مقایسه با دیگر آزول‌های موضعی
شواهد نشان می‌دهد که، 24 روز پس از شروع درمان، ممکن است تفاوتی اندک تا عدم تفاوت بین کلوتریمازول و دیگر آزول‌های موضعی در موارد زیر وجود داشته باشد:
- تعداد افرادی که گوش آن‌ها دیگر به قارچ آلوده نشد؛
- تعداد عوارض جانبی (ناخواسته) شدید، مانند واکنش‌های شدید آلرژیک؛
- تعداد اثرات ناخواسته غیر-شدید.
شواهد به اندازه کافی قوی نیستند تا بتوانیم مشخص کنیم کلوتریمازول:
- برای پایان دادن به اتومایكوز از دیگر آزول‌های موضعی بهتر است یا خیر.
کرم بیفونازول در مقایسه با قطره بیفونازول
شواهد به اندازه کافی قوی نیستند که بتوانیم مزایا و خطرات کرم بیفونازول را در برابر قطره آن مقایسه کنیم.
محدودیت‌های شواهد چه هستند؟
محدودیت‌های اصلی شواهد آن است که به مطالعات اندکی تکیه دارند که:
- گاهی اوقات نتایج متناقضی دارند؛
- فقط در چند کشور انجام شدند؛ و
- ممکن است با روش‌هایی انجام شده باشند که منجر به مطرح شدن خطاهایی در نتایج آن‌ها شوند.
این شواهد تا چه تاریخی به‌روز است؟
شواهد تا نوامبر 2020 به‌روز هستند.
هیچ مطالعه‌ای را پیدا نکردیم که آزول موضعی را با دارونما یا عدم-درمان مقایسه کند. شواهد در مورد تاثیر کلوتریمازول در مقایسه با دیگر آزول‌های موضعی (ابركونازول، فلوكونازول، میكونازول) بر بهبودی بالینی اتومایکوز، بر عوارض جانبی قابل توجه یا دیگر عوارض جانبی (غیر-جدی) بسیار نامطمئن است. ممکن است بین کلوتریمازول و سایر آزول‌ها تفاوتی اندک یا عدم تفاوت برای بهبودی نشانه‌ها از نظر مایکولوژیکی وجود داشته باشد. تعمیم این نتایج ممکن است دشوار باشد زیرا دامنه پیشینه قومیتی شرکت‌کنندگان در مطالعات محدود است.
اتومایكوز (otomycosis) عبارت است از عفونت قارچی گوش خارجی، كه می‌تواند با داروهای موضعی ضد-قارچ درمان شود. انواع مختلفی از این داروها وجود دارند که ترکیبات متعلق به گروه آزول (azole)، جزء پرکاربردترین آن‌ها به شمار می‌آیند.
ارزیابی مزایا و مضرات درمان‌های موضعی آزول در مدیریت درمانی اوتومایکوز.
متخصص اطلاعات گروه گوش و حلق و بینی (ENT) در کاکرین برای یافتن کارآزمایی‌های منتشرشده و منتشرنشده به جست‌وجو در پایگاه ثبت گروه گوش و حلق و بینی (ENT) در کاکرین؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid Embase؛ CINAHL؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov؛ ICTRP و منابع دیگر پرداخت. تاریخ جست‌وجو 11 نوامبر 2020 بود.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را با حضور بزرگسالان و کودکان مبتلا به اوتومایکوز وارد کردیم که به مقایسه هر نوع داروی ضد-قارچ آزول موضعی با: دارونما (placebo)، عدم-درمان، نوع دیگری از آزول موضعی یا همان نوع آزول اما با اشکال مختلف تجویز پرداختند. حداقل پیگیری دو هفته‌ای لازم بود.
از روش‌های استاندارد کاکرین بهره بردیم. پیامدهای اولیه ما عبارت بودند از: 1) بهبودی بالینی که با نسبتی از شرکت‌کنندگان روبه‌رو شده با بهبودی کامل بین دو و چهار هفته پس از درمان اندازه‌گیری شد (با این حال توسط نویسندگان مطالعات تعریف شد) و 2) عوارض جانبی قابل توجه. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از 3) بهبودی نشانه‌ها از نظر آزمایش‌های مایکولوژیکی و 4) دیگر عوارض جانبی با شدت کمتر. برای ارزیابی قطعیت شواهد برای هر پیامد، از روش درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE) استفاده کردیم.
چهار مطالعه را با 559 شرکت‌کننده از اسپانیا، مکزیک و هند وارد کردیم. سه مطالعه شامل کودکان و بزرگسالان بود؛ یک مطالعه فقط بزرگسالان را وارد کرد. طول دوره نشانه‌ها همیشه به صراحت بیان نشدند. نتایج بهبودی از نظر آزمایش‌های مایکولوژیکی فقط در یک مطالعه گزارش شدند. این مطالعات دو مقایسه را ارزیابی کردند: یک نوع آزول موضعی در مقابل آزول دیگر و همان آزول که به اشکال مختلف تجویز شد (کرم در مقابل محلول).
A. آزول موضعی در مقابل دارونما
هیچ مطالعه‌ای این مقایسه را ارزیابی نکرد.
B. آزول موضعی در برابر عدم-درمان
هیچ مطالعه‌ای این مقایسه را ارزیابی نکرد.
C. یک نوع آزول موضعی در برابر نوع دیگری از آزول موضعی
i) کلوتریمازول در برابر انواع دیگر آزول (ابرکونازول، فلوکونازول، میکونازول)
سه مطالعه کلوتریمازول را در مقابل انواع دیگر آزول بررسی کردند. شواهد در مورد تفاوت کلوتریمازول با انواع دیگر آزول در دستیابی به بهبودی کامل بالینی در چهار هفته بسیار نامطمئن است (خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.07؛ 3 مطالعه؛ 439 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت بسیار پائین). اثرات مطلق پیش‌بینی‌شده، 668 مورد در هر 1000 بیمار برای کلوتریمازول در برابر 835 مورد در هر 1000 بیمار برای آزول‌های دیگر است.
یک مطالعه تجزیهوتحلیل بی‌خطری مداخله را انجام داد و به هیچ عارضه جانبی قابل توجهی در هر دو گروه دست نیافت. بنابراین شواهد در مورد تفاوت بین کلوتریمازول و دیگر انواع آزول بسیار نامطمئن است (هیچ رویدادی در هر دو گروه رخ نداد؛ 1 مطالعه؛ 174 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).
کلوتریمازول ممکن است در پیگیری دو هفته‌ای تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در بهبودی نشانه‌ها از نظر مایکولوژیکی (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.06؛ 1 مطالعه؛ 174 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) یا در دیگر عوارض جانبی (با شدت کمتر) در پیگیری دو هفته‌ای (36 مورد در هر 1000 بیمار، در مقایسه با 45 مورد در هر 1000 بیمار، RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.18 تا 3.41؛ 1 مطالعه؛ 174 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) ایجاد کند.
ii) کرم بیفونازول در مقابل محلول بیفونازول
یک مطالعه کرم بیفونازول 1% را با محلول آن مقایسه کرد. کرم بیفونازول در مقایسه با محلول آن در پیگیری دو هفته‌ای ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر بهبودی بالینی نشانه‌ها داشته باشد، اما شواهد بسیار نامطمئن هستند (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.73 تا 1.57؛ 1 مطالعه؛ 40 گوش؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). کرم بیفونازول در مقایسه با محلول آن در پیگیری دو هفته‌ای پس از پایان درمان ممکن است اثر کمتری بر بهبودی نشانه‌ها از نظر مایکولوژیکی بر جای بگذارد، اما شواهد بسیار نامطمئن هستند (RR: 0.53؛ 95% CI؛0.29 تا 0.96؛ 1 مطالعه؛ 40 گوش؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). پنج مورد از هر 35 بیمار دچار خارش و سوزش شدید با استفاده از محلول بیفونازول شدند اما هیچ یک از آن‌ها با کرم بیفونازول دچار این وضعیت نشدند (شواهد با قطعیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.