سوال مطالعه مروری
این مرور یک نسخه به‌روز شده از مرور قبلا منتشر شده در کتابخانه کاکرین سال 2011، شماره 12 است. ما شواهد اثربخشی و ایمنی اسلیکاربازپین استات را در زمان استفاده به‌عنوان درمان کمکی برای صرع کانونی مقاوم به دارو، مرور کردیم.
پیشینه
اسلیکاربازپین استات یک داروی ضد-صرع است که می‌تواند برای درمان افرادی که داروهای ضد-صرع مصرف می‌کنند اما تشنج‌های مداوم دارند، به داروهای دیگر اضافه شود (درمان «کمکی» نامیده می‌شود). این دارو ممکن است برای افرادی که سایر داروهای ضد-صرع را مصرف می‌کنند اما هنوز تشنج (غش) دارند، مفید باشد. این مرور به بررسی این موضوع پرداخته است که اسلیکاربازپین استات به‌عنوان یک درمان کمکی چطور عمل می‌کند و برخی از آسیب‌ها و عوارض جانبی این دارو را جست‌وجو کرد.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا دسامبر 2016 به‌روز است. ما پنج کارآزمایی بالینی را با 1799 شرکت‌کننده 16 تا 77 سال وارد کردیم. مطالعات وارد شده طول درمان‌های متفاوتی از 12 تا 14 هفته داشتند. همه پنج کارآزمایی، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بودند، که افراد به صورت تصادفی در گروه‌ها تقسیم و مقایسه شدند.
نتایج کلیدی
این مرور نشان داد که اسلیکاربازپین زمانی که در ترکیب با سایر داروها استفاده شد، در کاهش تعداد تشنج‌ها در صرع کانونی مقاوم به دارو موثر بود. احتمال عدم تشنج در افرادی که اسلیکاربازپین استات دریافت کردند بیشتر از افرادی بود که دارونما (placebo) (قرص‌های ساختگی) دریافت کردند، اما احتمال ترک درمان اسلیکاربازپین استات در آنها به دلیل عوارض جانبی، بیشتر بود. عوارض جانبی همراه با اسلیکاربازپین استات سرگیجه، تهوع (احساس بیماری)، خواب‌آلودگی (احساس خواب‌آلود)، استفراغ (بیمار بودن) و دوبینی (داشتن دید دو-گانه) بودند.
کیفیت شواهد
همه پنج کارآزمایی از مدل‌های خوبی استفاده کردند، اما اطلاعات از کارآزمایی‌ها برای 10% تا 45% از افراد با مصرف هر دارو و در هر کارآزمایی گم شده بودند. این اطلاعات ازدست‌رفته ممکن است معرف عدم قطعیت نسبت به نتایج باشد، بنابراین کیفیت شواهد در این مرور متوسط است. پژوهش‌های بیش‌تری برای جست‌وجو در تاثیرات طولانی-مدت اسلیکاربازپین استات و برای توضیح چگونگی کارکرد این دارو در کودکان مبتلا به صرع، مورد نیاز است.
ESL فراوانی تشنج را در زمان استفاده به عنوان درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو، کاهش می‌دهد. کارآزمایی‌های وارد شده در این مرور، کوتاه-مدت و متمرکز بر بزرگسالان بودند. یک کارآزمایی جدید در این نسخه به‌روز وارد شد، اما نتیجه‌گیری‌ها تغییر نکردند.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که در کتابخانه کاکرین سال 2011، شماره 12 منتشر شده است.
اکثر افراد مبتلا به صرع (epilepsy) پیش‌آگهی خوبی دارند اما حدود 30% از افراد با وجود دریافت چندین رژیم از داروهای ضد-صرع، تشنج‌های (seizures) مداوم دارند. در این مرور، ما شواهد موجود مربوط به اسلیکاربازپین استات (eslicarbazepine acetate; v) را زمانی که به عنوان درمان کمکی برای صرع کانونی (focal epilepsy) مقاوم به دارو استفاده می‌شود، خلاصه کردیم.
ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری ESL، زمانی که به عنوان درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو استفاده می‌شود.
جست‌وجوها برای مرور اصیل در نوامبر 2011 انجام شد. پس از آن، ما پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (6 دسامبر 2016)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 11، 2016 ) و MEDLINE (از 1946 تا 6 دسامبر 2016) را جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیت زبانی وجود نداشت. ما فهرست منابع مطالعات بازیابی شده را برای یافتن گزارش‌های بیش‌تری از مطالعات مرتبط، مرور کردیم. هم‌چنین برای به دست آوردن اطلاعات در مورد مطالعات منتشر نشده یا در حال انجام، با تولید کنندگان ESL و کارشناسان این زمینه تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های دوسو-کور تصادفی‌سازی و کنترل شده با دارونما از افزودن ESL در افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای بررسی شده شامل 50% یا بیشتر کاهش در فراوانی تشنج، عدم وقوع تشنج (seizure freedom)، ترک درمان، عوارض جانبی و تداخلات دارویی بود. تجزیهوتحلیل اولیه با قصد درمان (intention-to-treat) انجام شد. رابطه دوز-پاسخ با مدل‌های رگرسیونی (regression models) ارزیابی شد.
ما پنج کارآزمایی (1799 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که با خطر پائین سوگیری، جدا از خطر بالای سوگیری ریزش (attrition bias) روبه‌رو بودند؛ تمام مطالعات توسط BIAL پیدا شدند. خطر نسبی (RR) کلی با 95% فاصله اطمینان (CI) برای کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج: 1.71 بود (95% CI؛ 1.42 تا 2.05). تجزیهوتحلیل رگرسیونی دوز نشان دهنده شواهدی بود که ESL فراوانی تشنج را با افزایش دوزهای ESL و در نتیجه بالا بردن اثربخشی آن، کاهش داد. ESL به‌طور قابل توجهی با عدم وقوع تشنج همراه بود (RR: 2.90؛ 95% CI؛ 1.49 تا 5.68). شرکت‌کنندگان، احتمال بیش‌تری برای ترک ESL به دلیل عوارض جانبی (RR: 2.66؛ 95% CI؛ 1.42 تا 4.96) و نه برای هر دلیل دیگری (RR: 1.19؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.64) داشتند. عوارض جانبی زیر به‌طور معنی‌داری همراه با ESL بودند: سرگیجه (RR: 2.81؛ 99% CI؛ 1.86 تا 4.27)؛ تهوع (RR: 2.61؛ 99% CI؛ 1.36 تا 5.01)؛ دو-بینی (RR: 4.14؛ 99% CI؛ 1.74 تا 9.84)، خواب‌آلودگی (RR: 1.71؛ 99% CI؛ 1.11 تا 2.63) و استفراغ (RR: 3.30؛ 99% CI؛ 1.34 تا 8.13). به‌طور کلی به دلیل نرخ بالای قطع درمان، کیفیت شواهد متوسط ارزیابی شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.