در جست‌وجوی صورت گرفته در بانک اطلاعاتی، 3963 منبع شناسایی شد. نوزده کارآزمایی با 1592 شرکت‌کننده وارد این مرور شدند. مطالعات مداخله روان‌شناختی (هشت کارآزمایی، 1122 شرکت‌کننده، مدت زمان درمان از سه هفته تا 12 ماه، پیگیری پس‌از درمان از صفر تا شش ماه) تاثیرات مفیدی را بر شدت افسردگی کوتاه‌مدت (یعنی در پایان درمان)، میان‌مدت ​​(یعنی یک تا شش ماه پس‌از درمان) و طولانی‌مدت (یعنی بیش‌از شش ماه پس‌از درمان) نشان داد (دامنه تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 1.47- تا 0.14-؛ هشت کارآزمایی). بااین‌حال، ناهمگونی (heterogeneity) میان مطالعه قابل توجه بود و متاآنالیز انجام نشد. نرخ بهبودی افسردگی در کوتاه‌مدت (OR: 2.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.58 تا 5.25؛ P = 0.0006؛ 647 شرکت‌کننده؛ چهار کارآزمایی) و نرخ بهبودی افسردگی در میان‌مدت (OR: 2.49؛ 95% CI؛ 1.44 تا 4.32؛ P = 0.001؛ 296 شرکت‌کننده؛ دو کارآزمایی) در مداخلات روان‌شناختی نسبت به مراقبت‌های معمول افزایش یافت. شواهد مربوط به کنترل سطح قند خون در کارآزمایی‌های مداخله روان‌شناختی، ناهمگون و نامطمئن بود. بر اساس نتایج سه کارآزمایی مداخله روان‌شناختی، بهبودی قابل توجهی در سطح QoL (کیفیت زندگی) در مقایسه با مراقبت معمول مشاهده نشد. هزینه‌های خدمات مراقبت سلامت و پایبندی به مصرف داروهای دیابت و افسردگی فقط در یک مطالعه مورد بررسی قرار گرفت و نمی‌توان نتیجه‌گیری قابل اعتمادی اتخاذ کرد. عوارض دیابت و مرگ‌ومیر به هر علتی در کارآزمایی‌های واردشده درباره مداخله روان‌شناختی بررسی نشده‌اند.

با توجه به مقایسه مداخلات دارویی در برابر دارونما (placebo) (هشت کارآزمایی؛ 377 شرکت‌کننده؛ مدت زمان مداخله از سه هفته تا شش ماه، بدون پیگیری پس‌از درمان) تاثیر مفید متوسطی از داروهای ضدافسردگی بر شدت افسردگی در کوتاه‌مدت دیده شد (همه مطالعات: SMD: -0.61؛ 95% CI؛ 0.94- تا 0.27-؛ P = 0.0004؛ 306 شرکت‌کننده؛ هفت کارآزمایی؛ مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (selective serotonin reuptake inhibitors; SSRI): SMD: -0.39؛ 95% CI؛ 0.64- تا 0.13-؛ P = 0.003؛ 241 شرکت‌کننده؛ پنج کارآزمایی). بهبودی کوتاه‌مدت افسردگی در کارآزمایی‌های ضدافسردگی افزایش یافت (OR: 2.50؛ 95% CI؛ 1.21 تا 5.15؛ P = 0.01؛ 136 شرکت‌کننده؛ سه کارآزمایی). کنترل سطح قند خون در کوتاه‌‌مدت بهبود یافت (تفاوت میانگین (MD) برای هموگلوبین گلیکوزیله شده A1c (به اختصار HbA1c): 0.4-%؛ 95% CI؛ 0.6- تا 0.1-؛ P = 0.002؛ 238 شرکت‌کننده؛ پنج کارآزمایی). HRQoL و پایبندی به درمان فقط در یک کارآزمایی مورد بررسی قرار گرفت که در هیچ‌کدام تفاوتی با اهمیت آماری مشاهده نشد. افسردگی در میان‌مدت و طولانی‌مدت و پیامدهای کنترل سطح قند خون، هم‌چنین هزینه‌های مراقبت سلامت، عوارض دیابت و مورتالیتی در کارآزمایی‌های مداخله دارویی بررسی نشده‌اند. بررسی مداخلات دارویی در مقایسه با دیگر مداخلات دارویی (سه کارآزمایی، 93 شرکت‌کننده، مدت زمان مداخله 12 هفته، بدون پیگیری پس‌از درمان)، به جز بهبودی قابل توجه کنترل سطح قند خون در بیماران تحت درمان با فلوکستین (fluoxetine) (MD برای HBA1c؛ 1.0-%؛ 95% CI؛ 1.9- تا 0.2-؛ 40 شرکت‌کننده) در مقایسه با سیتالوپرام (citalopram) در یک کارآزمایی، هیچ تفاوت معنی‌داری میان عوامل دارویی ارزیابی‌شده به دست نیامد.