عفونت استرونژیلوئیدس چیست و ایورمکتین چگونه ممکن است در درمان آن موثر واقع شود؟
استرونژیلوئید استرکورالیس Strongyloides stercoralis نوعی انگل است که در روده افراد مبتلا به آن زندگی می‌کند. این عفونت برای بیشتر افراد جدی نیست، اما می‌تواند برای افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. زمانی که افراد با خاک یا آب آلوده به کرم‌های عفونی تماس پیدا می‌کنند، دچار عفونت می‌شوند. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال و یبوست و مشکلات تنفسی مانند بیماری شبه‌آسم می‌شود. این بیماری ممکن است با ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول درمان شود. ما می‌خواستیم بدانیم ایورمکتین بهتر از دیگر درمان‌های جایگزین بود یا بدتر.
نتایج این جست‌وجو چیست؟
شواهد مربوط به تاثیر ایورمکتین را در مقایسه با آلبندازول و تیابندازول مرور کردیم. پس از جست‌وجوی کارآزمایی‌های مرتبط تا آگوست 2015، هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با حضور 1147 بزرگسال مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس مزمن وارد مطالعه مروری کردیم که بین سال‌های 1994 و 2011 در مکان‌های مختلف (آفریقا، آسیای جنوب-شرقی، آمریکا و اروپا) انجام شدند. چهار کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با آلبندازول و سه کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با تیابندازول پرداختند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل آلبندازول
درمان با ایورمکتین نسبت به آلبندازول، احتمالا تعداد بیشتری را از افراد درمان می‌کند (شواهد با کیفیت متوسط)، و ممکن است به یک نسبت یا بهتر تحمل شود (شواهد با کیفیت پائین). کارآزمایی‌های وارد شده، عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر را گزارش نکردند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل تیابندازول
درمان با ایورمکتین و تیابندازول ممکن است تعداد یکسانی را از افراد مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس درمان کنند (شواهد با کیفیت پائین)، اما ایورمکتین احتمالا بهتر تحمل می‌شود (شواهد با کیفیت متوسط). کارآزمایی‌های وارد شده، عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر را گزارش نکردند.
ایورمکتین نسبت به آلبندازول منجر به درمان تعداد بیشتری از افراد شده، هم‌چنین حداقل به خوبی تحمل شد. در کارآزمایی‌های مربوط به مقایسه ایورمکتین و تیابندازول، درمان انگلی مشابه بودند اما عوارض جانبی مربوط به تیابندازول بیشتر گزارش شدند.
استرونژیلوئیدیازیس یک عفونت روده‌ای با Strongyloides stercoralis است که در سراسر جهان شایع است. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال یا یبوست، و مشکلات تنفسی شده، و می‌تواند در افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. این عفونت ممکن است با ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول درمان شود.
ارزیابی اثرات ایورمکتین در مقابل بنزیمیدازول‌ها (benzimidazoles) (آلبندازول و تیابندازول) برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
در پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین (24 آگوست 2015)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، که در کتابخانه کاکرین منتشر شد؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا آگوست 2015)؛ EMBASE (ژانویه 1980 تا آگوست 2015)؛ LILACS (آگوست 2015)؛ و فهرست منابع مقالات به جست‌وجو پرداختیم. هم‌چنین metaRegister of Controlled Trials (mRCT) را با استفاده از «strongyloid*» به عنوان یک عبارت جست‌وجو، فهرست منابع و مجموعه خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مربوط به ایورمکتین در مقابل آلبندازول یا تیابندازول برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) در کارآزمایی‌های وارد شده پرداختند. از خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و مدل‌های اثرات-تصادفی یا ثابت استفاده کردیم. در صورتی که کارآزمایی‌ها به اندازه کافی در تعاریف ارائه داده شده از عارضه جانبی یکسان عمل کرده بودند، نسبت به تجمیع داده‌های مربوط به آن‌ها اقدام کردیم.
هفت کارآزمایی را با 1147 شرکت‌کننده وارد این مطالعه مروری کردیم که بین سال‌های 1994 و 2011 در مکان‌های مختلف (آفریقا، آسیای جنوب-شرقی، آمریکا و اروپا) به اجرا درآمدند.
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه ایورمکتین با آلبندازول پرداختند، درمان انگلی با ایورمکتین بالاتر بود (RR: 1.79؛ 95% CI؛ 1.55 تا 2.08؛ چهار کارآزمایی؛ 478 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). هیچ تفاوت آماری معناداری میان عوارض جانبی این داروها وجود نداشت (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.09؛ چهار کارآزمایی؛ 518 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه ایورمکتین با تیابندازول پرداختند، تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در درمان انگلی توسط این داروها دیده شد (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.20؛ سه کارآزمایی؛ 467 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). با وجود این، عوارض جانبی پس از استفاده از ایورمکتین کمتر شایع بود (RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.50؛ سه کارآزمایی؛ 507 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه دوزهای مختلف از ایورمکتین پرداختند، مصرف دوز دوم به میزان 200 میکروگرم/کیلوگرم از ایورمکتین ارتباطی با بهبودی بیشتر در یک زیر-گروه کوچک از شرکت‌کننده‌ها نداشت (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.11؛ دو کارآزمایی؛ 94 شرکت‌کننده).
سرگیجه، تهوع و اختلال در جهت‌یابی به‌طور شایعی در تمامی گروه‌های دارویی گزارش شدند. هیچ گزارشی مبنی بر بروز عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.