سوال مطالعه مروری
ارزیابی اینکه انجام تمرینات عضلات کف لگن (PFMT) در دوران بارداری یا پس از زایمان، بی‌اختیاری را کاهش می‌دهد یا خیر.
پیشینه
بیش از یک-سوم خانم‌ها در سه ماهه دوم و سوم بارداری دچار از دست دادن غیرعمدی (غیرارادی) ادرار (بی‌اختیاری ادرار) شده و حدود یک-سوم آنها دچار نشت ادرار در سه ماه اول پس از زایمان می‌شوند. حدود یک-چهارم از خانم‌ها در اواخر بارداری با درجاتی از دفع غیرارادی نفخ (باد) یا مدفوع (بی‌اختیاری مقعد) و یک-پنجم آنها با نشت باد یا مدفوع یک سال پس از زایمان روبه‌رو هستند. مدیریت بی‌اختیاری پس از بارداری نه تنها برای خود افراد مهم است بلکه می‌تواند هزینه‌های قابل‌توجهی را برای افراد و سیستم‌های مراقبت‌های سلامت نیز داشته باشد.
PFMT معمولا در دوران بارداری و پس از زایمان توسط متخصصین سلامت به منظور پیشگیری و درمان بی‌اختیاری توصیه می‌شود. با انجام منظم PFMT عضلات تقویت و قوی می‌شوند. عضلات چندین بار پشت سر هم ، بیش از یک بار در روز، چندین روز در هفته منقبض می‌شوند و به‌طور نامحدود ادامه می‌یابند.
این مرور تا چه زمانی بهروزرسانی شده است؟
شواهد تا 7 آگوست 2019 به‌روز است.
ویژگی‌های مطالعه
ما 46 کارآزمایی را که شامل 10,832 زن از 21 کشور بودند، وارد مرور کردیم. این مطالعات شامل زنان باردار یا زنانی بودند که طی سه ماه گذشته زایمان کرده، و نشت ادرار، مدفوع، هم ادرار یا مدفوع یا عدم وجود نشت را گزارش کردند. آنها به‌طور تصادفی برای دریافت PFMT (سعی در پیشگیری از بی‌اختیاری یا به عنوان درمانی برای بی‌اختیاری) یا عدم دریافت PFMT اختصاص داده شدند، و اثرات با هم مقایسه شد.
منابع تامین مالی مطالعه
بیست و پنج مطالعه بودجه عمومی دریافت کردند، یکی از آنها گرنت‌هایی را از منابع دولتی و خصوصی دریافت کرد. سه مطالعه بودجه‌ای را دریافت نکردند و 18 مورد منابع مالی خود را اعلام نکردند.
نتایج کلیدی
زنان باردار بدون نشت ادرار كه PFMT را انجام دادند تا از نشت ادرار پیشگیری كنند: احتمالا خانم‌ها در اواخر بارداری نشت ادرار کمتری را گزارش می‌كنند و خطر آن حدود سه تا شش ماه پس از زایمان اندکی كمتر است. اطلاعات کافی در دست نیست تا مشخص شود که این اثرات بیشتر از یک سال پس از تولد نوزاد ادامه می‌یابد یا خیر.
زنان مبتلا به نشت ادراری، باردار یا پس از زایمان، که PFMT را به عنوان درمان انجام دادند: هیچ شواهدی وجود ندارد که انجام PFMT در دوران بارداری باعث کاهش نشت ادرار در اواخر بارداری یا در سال اول پس از زایمان می‌شود.
زنانی که دارای نشت ادراری یا بدون آن هستند (گروه مختلط)، باردار یا پس از زایمان، که PFMT را انجام دادند تا از نشت ادراری پیشگیری کرده یا آن را درمان کنند: زنانی که در دوران بارداری ورزش خود را شروع کردند، احتمالا در اواخر بارداری نشت ادراری کمی دارند، که ممکن است تا شش ماه پس از زایمان ادامه یابد. هیچ شواهدی در مورد تاثیر آن در یک سال پس از زایمان وجود ندارد. برای زنانی که بعد از زایمان شروع به ورزش کردند، تأثیر آن بر نشت ادراری در طول یک سال پس از زایمان نامشخص بود.
نشت مدفوع: فقط هشت مطالعه شواهدی را در مورد نشت مدفوع ارائه دادند. یک سال پس از زایمان، مشخص نبود که PFMT به کاهش نشت مدفوع در زنانی که پس از زایمان شروع به ورزش کردند، کمک می‌کند یا خیر. در مورد زنان با یا بدون نشت مدفوع (گروه مختلط) که انجام PFMT را حین بارداری شروع کردند، هیچ شواهدی از تفاوت در نشت مدفوع در اواخر بارداری وجود نداشت؛ برای کسانی که پس از زایمان انجام PFMT را آغاز کردند، هیچ شواهدی مبنی بر کاهش نشت مدفوع تا یک سال پس از زایمان وجود نداشت.
اطلاعات کمی در مورد چگونگی تأثیر PFMT بر کیفیت زندگی مرتبط با نشت ادرار یا مدفوع وجود داشت. دو گزارش از درد کف لگن وجود داشت، اما هیچ اثر مضر دیگری از PFMT مشاهده نشد.
هیچ شواهدی مبنی بر مقرون‌به‌صرفه بودن PFMT وجود نداشت.
کیفیت شواهد
به‌طور کلی، مطالعات کوچک بودند و اغلب آنها مشکلاتی در طراحی خود داشتند، از جمله ارائه جزئیات محدود در مورد نحوه اختصاص تصادفی زنان به گروه‌های درمانی و گزارش‌دهی ضعیف از اندازه‌گیری‌ها. برخی از مشکلات انتظار می‌رفت که وجود داشته باشند، زیرا کورسازی متخصصان سلامت یا زنان در مورد انجام یا عدم انجام ورزش غیرممکن بود. PFMT بین مطالعات تفاوت چشمگیری داشته و غالبا به‌طور ضعیفی توصیف شدند. کیفیت شواهد به‌طور کلی پایین تا متوسط بود.
این مرور شواهدی را ارائه می‌دهد که انجام زودهنگام و ساختار یافته PFMT در اوایل بارداری برای زنانی که بی‌اختیاری ندارند، ممکن است از بروز UI در اواخر بارداری و پس از زایمان پیشگیری کند. رویکردهای جمعیتی (به کارگیری زنان پیش از زایمان بدون توجه به وضعیت بی‌اختیاری آنها) ممکن است تأثیر کمتری بر UI داشته باشد، اگرچه دلایل این امر نامشخص است. یک رویکرد مبتنی بر جمعیت برای ارائه PFMT پس از زایمان احتمالا UI را کاهش نمی‌دهد. عدم اطمینان در مورد تاثیر PFMT به عنوان درمانی برای UI در زنان پیش از زایمان و پس از زایمان وجود دارد، که در تضاد با اثربخشی اثبات شده‌تر آن در زنان میانسال است.
این امکان وجود دارد که اثرات انجام PFMT با رویکردهای هدفمند به جای رویکردهای مختلط پیشگیری و درمان، و در گروه‌های خاصی از زنان، بیشتر باشد. به‌طور فرضی، به عنوان مثال، زنان با شاخص توده بدنی بالا (BMI) در معرض خطر UI قرار دارند. این چنین عدم قطعیت‌ها نیاز به بررسی بیشتر دارند و دستیابی به داده‌های مربوط به مدت زمان اثر آن نیز لازم است. جنبه‌های فیزیولوژیکی و رفتاری برنامه‌های ورزشی باید برای گروه‌های PFMT و کنترل توصیف شوند، و اینکه چه تعدادی از زنان PFMT را در هر دو گروه انجام می‌دهند، تا درک ما از نحوه کارکرد آن و اینکه برای چه کسانی انجام شود، افزایش یابد.
تعداد کمی از داده‌ها در مورد FI وجود دارد و مهم است که در کارآزمایی‌های آینده گنجانده شود. ضروری است که کارآزمایی‌های آینده از معیارهای معتبر کیفیت زندگی مرتبط با بی‌اختیاری ادرار و مدفوع استفاده کنند. علاوه بر انجام مطالعات بالینی بیشتر، ارزیابی‌های اقتصادی به منظور بررسی مقرون‌به‌صرفه بودن استراتژی‌های مختلف مدیریت FI و UI مورد نیاز است.
حدود یک-سوم زنان پس از زایمان بی‌اختیاری ادرار (UI) دارند و تا یک-دهم آنها نیز از بی‌اختیاری مدفوع (FI) پس از زایمان رنج می‌برند. انجام تمرینات عضلات کف لگن (PFMT) معمولا در دوران بارداری و پس از زایمان به منظور پیشگیری و درمان بی‌اختیاری توصیه می‌شود.
این یک بهروزرسانی از مرور کاکرین است که پیش از این در سال 2017 منتشر شد.
ارزیابی اثرات PFMT در پیشگیری یا درمان بی‌اختیاری ادرار و مدفوع در زنان باردار یا پس از زایمان، و خلاصه کردن یافته‌های اصلی ارزیابی‌های اقتصادی مرتبط با آنها.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین را که شامل کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ MEDLINE Epub Ahead of Print؛ CINAHL؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP بودند، جست‌وجو کرده و مجلات و مجموعه مقالات کنفرانس (7 آگوست 2019 جست‌وجو شد) و فهرست منابع مطالعات بازیابی شده را به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی شده را وارد کردیم که یک بازوی آنها شامل PFMT بود. بازوی دیگر فاقد PFMT، مراقبت معمول پیش از زایمان یا پس از زایمان، یک وضعیت کنترل دیگر یا مداخله جایگزین PFMT بود.
جمعیت وارد شده شامل زنانی بودند که در زمان تصادفی‌سازی، بی‌اختیاری نداشتند (دریافت PFMT برای پیشگیری) یا مبتلا به بی‌اختیاری بودند (دریافت PFMT برای درمان) و جمعیت مختلطی از زنانی بودند که بی‌اختیاری داشته یا نداشتند (PFMT برای پیشگیری یا درمان).
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) آنها را ارزیابی کردند. ما داده‌ها را استخراج کرده و کیفیت شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE ارزیابی کردیم.
ما 46 کارآزمایی را که شامل 10,832 زن از 21 کشور بودند، وارد مرور کردیم. به‌طور کلی، کارآزمایی‌ها حجم نمونه کوچک تا متوسطی داشتند. برنامه‌های PFMT و شرایط کنترل به‌طور قابل‌توجهی متفاوت بوده و اغلب به‌طور ضعیفی توصیف شده بودند. بسیاری از مطالعات در معرض خطر سوگیری متوسط تا بالا قرار داشتند. دو شرکت‌کننده در یک مطالعه متشکل از 43 زن باردار که به منظور پیشگیری از بی‌اختیاری از PFMT استفاده کردند، به دلیل درد کف لگن از مطالعه کنار رفتند. هیچ کارآزمایی دیگری هیچ موردی را از عوارض جانبی PFMT گزارش نکرد.
پیشگیری از UI: زنان بارداری که بی‌اختیاری ندارند و PFMT را پیش از زایمان انجام می‌دهند، در مقایسه با مراقبت‌های معمول، احتمالا با خطر کمتر ابتلا به UI در اواخر بارداری روبه‌رو هستند (62% کمتر؛ خطر نسبی (RR): 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.72؛ 6 کارآزمایی، 624 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). PFMT پیش از زایمان، خطر UI را در دوره میانی پس از زایمان (بیش از سه تا شش ماه پس از زایمان) کمی کاهش داد (29% کمتر؛ RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.95؛ 5 کارآزمایی، 673 زن؛ شواهد با کیفیت بالا) . اطلاعات کافی برای اواخر دوره پس از زایمان (بیش از شش تا 12 ماه) به منظور تعیین اثرات PFMT در این مقطع زمانی موجود نبود (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.65 تا 2.21؛ یک کارآزمایی، 44 زن؛ شواهد با کیفیت پائین).
درمان UI: در مقایسه با مراقبت‌های معمول، هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد انجام PFMT پیش از تولد در زنان دچار بی‌اختیاری ادرار، منجر به کاهش بی‌اختیاری در اواخر بارداری (شواهد با کیفیت بسیار پائین)، یا در اواسط دوره پس از زایمان (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.24؛ 1 کارآزمایی، 187 زن؛ شواهد با کیفیت پائین) یا اواخر دوره پس از زایمان می‌شود (شواهد با کیفیت بسیار پائین). به‌طور مشابه، در زنان پس از زایمان با UI مداوم، هیچ شواهدی وجود ندارد که PFMT منجر به تفاوت در UI در بیش از شش تا 12 ماه پس از زایمان می‌شود (RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.29 تا 1.07؛ 3 کارآزمایی؛ 696 زن؛ شواهد با کیفیت پائین).
رویکرد مختلط پیشگیری و درمان به UI: انجام PFMT پیش از زایمان در زنان با یا بدون UI احتمالا خطر UI را در اواخر بارداری کاهش می‌دهد (22% کمتر؛ RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.94؛ 11 کارآزمایی، 3307 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و ممکن است خطر را در دوره میانی پس از زایمان اندکی کم کند (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.97؛ 5 کارآزمایی، 1921 زن؛ شواهد با کیفیت پایین). هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد انجام PFMT پیش از زایمان، خطر UI را در اواخر دوره پس از زایمان کاهش می‌دهد (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.14؛ 2 کارآزمایی، 244 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). برای PFMT که پس از زایمان شروع شود، عدم اطمینان در مورد تأثیر آن بر خطر UI در اواخر دوره پس از زایمان وجود دارد (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.09؛ 3 کارآزمایی، 826 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط).
بی‌اختیاری مدفوع: هشت کارآزمایی پیامدهای FI را گزارش کردند. در زنان پس از زایمان با FI مداوم، مشخص نیست که انجام PFMT در اواخر دوره پس از زایمان بی‌اختیاری را در مقایسه با مراقبت‌های معمول کاهش می‌دهد یا خیر (شواهد با کیفیت بسیار پائین). در زنان با یا بدون FI، هیچ شواهد وجود ندارد که انجام PFMT پیش از زایمان منجر به تفاوت در شیوع FI در اواخر بارداری می‌شود (RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.36 تا 1.14؛ 3 کارآزمایی، 910 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). به‌طور مشابه، برای PFMT پس از زایمان در یک جمعیت مختلط، هیچ شواهدی مبنی بر کاهش FI با انجام PFMT در اواخر دوره پس از زایمان وجود ندارد (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.13 تا 4.21؛ یک کارآزمایی، 107 زن، شواهد با کیفیت پائین).
شواهد کمی در مورد اثرات PFMT بر UI یا FI بیش از 12 ماه پس از زایمان وجود داشت. داده‌های محدودی در مورد کیفیت زندگی مرتبط با بی‌اختیاری وجود داشت و اجماع‌نظر در مورد نحوه اندازه‌گیری آن اندک بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
