پیشینه
تروما علت اصلی مرگ‌ومیر در افراد زیر 45 سال به حساب می‌آید. طی 20 سال گذشته، ترانسفیوژن خون با استفاده از خون خود فرد، که طی جراحی از طریق فرآیندی به نام «نجات سلول» (که به عنوان نجات خون حین جراحی نیز شناخته می‌شود) انجام می‌شود، طی مراحل جراحی به عنوان جایگزین فرآورده‌های خونی اهدایی از افراد دیگر (مراقبت استاندارد) استفاده شده است. بسیاری از افراد به دلیل خطر ابتلا به عفونت‌های مرتبط با انتقال خون مانند هپاتیت و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) از خون اهداکننده، این کار را ترجیح می‌دهند. در این مرور، خواستیم بدانیم نجات سلول، در مقایسه با مراقبت‌های معمول، در افرادی که تحت جراحی ترومای شکم یا قفسه سینه (chest) قرار می‌گیرند، تا چه اندازه موثر است. پیامدهایی را از جمله بقای فرد، نیاز آنها به دریافت خون بیشتر و هزینه‌های این پروسیجر را در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد در نظر گرفتیم.
تاریخ جست‌وجو
شواهد در این مرور تا 25 نوامبر 2014 به‌روز است.
ویژگی‌های مطالعه
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را شناسایی کردیم که شامل افرادی بود که آسیب نافذ به قفسه سینه داشتند. در این مطالعه، به 44 نفر (عمدتا مرد و با ویژگی‌های مشابه از نظر نوع آسیب) خون بازفرآوری شده خودشان (از طریق نجات سلول) یا مراقبت استاندارد با استفاده از خون اهدایی داده شد. این مطالعه در بیمارستانی در ژوهانسبورگ، آفریقای جنوبی در سال 2002 انجام شد.
نتایج
نتایج نشان دادند که هیچ تفاوت مهمی میان دو گروه از شرکت‌کنندگان از نظر بقا، عفونت پس از جراحی یا هزینه وجود نداشت. مقدار خون ذخیره‌شده (خون اهدایی و ذخیره‌شده) مورد نیاز برای ترانسفیوژن طی 24 ساعت اول پس از آسیب در افرادی که نجات سلول دریافت کردند، کاهش یافت. اطلاعات مربوط به دیگر عوارض جانبی گزارش نشدند.
ما معتقدیم که برای ارزیابی کارآمدی نسبی، بی‌خطری (safety) و هزینه-اثربخشی پروسیجر نجات سلول در جراحی تروما و دیگر روش‌های جراحی، به انجام کارآزمایی‌های بزرگتر، چند مرکزی و دقیق از نظر روش‌شناسی نیاز است.
کیفیت شواهد
کیفیت یک مطالعه شناسایی‌شده بالا بود، اما تعداد شرکت‌کنندگان زیاد نبودند. نمی‌توان هیچ نتیجه‌گیری قطعی در مورد بی‌خطری و اثربخشی پروسیجر نجات سلول در افرادی که تحت جراحی ترومای شکم یا قفسه سینه قرار می‌گیرند، گرفت.
شواهد مبنی بر استفاده از پروسیجر نجات سلول در افرادی که تحت جراحی ترومای شکم یا قفسه سینه قرار می‌گیرند، مبهم است. برای ارزیابی کارآمدی نسبی، بی‌خطری (safety) و هزینه-اثربخشی پروسیجر نجات سلول در روش‌های جراحی مختلف در شرایط اضطراری، انجام کارآزمایی‌های بزرگ، چند مرکزی و دقیق از لحاظ روش‌شناسی مورد نیاز است.
تروما علت اصلی مرگ‌ومیر در افراد زیر 45 سال به حساب می‌آید. در طول 20 سال گذشته، ترانسفیوژن اتولوگ حین جراحی (به دست آمده با نجات سلول (cell salvage)، که تحت عنوان نجات خون حین جراحی (intraoperative blood salvage; IBS) نیز شناخته می‌شود) به عنوان جایگزینی برای دریافت فرآورده‌های خونی از دیگر افراد در طول جراحی استفاده شده، زیرا خطر عفونت‌های مرتبط با انتقال خون را مانند هپاتیت و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) کاهش می‌دهد. در این مرور، به دنبال ارزیابی تاثیرات و هزینه انجام نجات سلول در افرادی بودیم که تحت جراحی شکم یا قفسه سینه قرار گرفتند.
مقایسه تاثیر و هزینه انجام نجات سلول در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد در افرادی که تحت جراحی ترومای شکمی یا قفسه سینه قرار داشتند.
جست‌وجو را در 25 نوامبر 2014 انجام دادیم. پایگاه ثبت تخصصی گروه آسیب‌ها و صدمات در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین )؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE In-Process & Other Non-Indexed Citations؛ Ovid MEDLINE Daily و Ovid OLDMEDLINE، EMBASE Classic + EMBASE (OvidSP)؛ PubMed، و ISI Web of Science (SCI-Expanded & CPSI-SSH) را جست‌وجو کردیم. ه‌چنین فهرست منابع را غربالگری کرده، و با محققین اصلی تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که نجات سلول را با عدم انجام آن (مراقبت استاندارد) در افرادی که تحت جراحی ترومای شکم یا قفسه سینه قرار داشتند، مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از گزارش‌های کارآزمایی استخراج کردند. از پروسیجرهای روش‌شناسی (methodology) استاندارد مورد نظر سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) استفاده کردیم.
فقط یک مطالعه کوچک (n = 44) معیارهای ورود را برآورده کرد. نتایج نشان دادند که نجات سلول بر مورتالیتی کلی تاثیری نداشت (نرخ مورتالیتی برابر با 67% (14/21 شرکت‌کننده) در گروه نجات سلول و 65% (15/23) در گروه کنترل) (نسبت شانس (OR): 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 3.72). برای افراد دچار آسیب شکمی، میزان مورتالیتی نیز در هر دو گروه مشابه بود (OR: 0.48؛ 95% CI؛ 0.11 تا 2.10).
در گروه نجات سلول در مقایسه با گروه کنترل خون اهدایی کمتری برای انتقال خون در 24 ساعت اول پس از آسیب مورد نیاز بود (تفاوت میانگین (MD): 4.70- واحد؛ 95% CI؛ 8.09- تا 1.31-). میزان عوارض جانبی، به ویژه سپسیس پس از جراحی، میان گروه‌ها تفاوتی نداشت (OR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.11 تا 2.55). هزینه‌ها تفاوت قابل توجهی بین گروه‌ها نداشتند (MD؛ 177.81-؛ 95% CI؛ 452.85- تا 97.23، در واحد GBP در سال 2002).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.