عفونت دستگاه ادراری (urinary tract infection; UTI) یکی از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریایی در نوزادان و کودکان است. شایع‌ترین عفونت مجاری ادراری به نام سیستیت (cystitis) شناخته می‌شود و در اکثر موارد می‌توان آن را به راحتی با یک دوره آنتی‌بیوتیک درمانی بدون عارضه بیشتر درمان کرد. این مرور 16 مطالعه را شناسایی کرد که آنتی‌بیوتیک‌ها را برای UTI در کودکان بررسی کردند. نتایج نشان می‌دهند که درمان آنتی‌بیوتیکی 10 روزه نسبت به درمان‌های تک دوز احتمال بیشتری برای از بین بردن باکتری‌ها از ادرار دارد؛ داده‌های کافی برای نتیجه‌گیری در مورد دیگر طول دوره درمان، یا اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌های خاص، وجود نداشت. اگرچه درمان آنتی‌بیوتیکی برای کودکان مبتلا به عفونت ادراری موثر است، اطلاعات کافی برای توصیه رژیم درمانی خاصی وجود ندارد.
اگرچه درمان آنتی‌بیوتیکی برای کودکان مبتلا به عفونت ادراری موثر است، داده‌های کافی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد که کدام نوع آنتی‌بیوتیک یا کدام مدت زمان برای درمان UTI تحتانی علامت‌دار موثرتر است. این مرور نشان داد که درمان آنتی‌بیوتیکی 10 روزه نسبت به درمان‌های تک دوز احتمال بیشتری برای از بین بردن باکتری‌ها از ادرار دارد. هیچ تفاوتی برای باکتریوری مداوم، عود یا عفونت مجدد میان آنتی‌بیوتیک‌های کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت که در آن آنتی‌بیوتیک میان گروه‌ها متفاوت بود، مشاهده نشد. این داده‌ها به یک مرور کاکرین در مورد مقایسه درمان کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت یک آنتی‌بیوتیک مشابه می‌افزایند که هیچ شواهدی را نیز مبنی بر وجود تفاوت میان آنتی‌بیوتیک‌های کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت گزارش نکرد.
عفونت دستگاه ادراری (urinary tract infection; UTI) یکی از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریایی در نوزادان و کودکان است. UTI تحتانی شایع‌ترین تظاهر آن بوده و در اکثر موارد می‌تواند به راحتی با یک دوره آنتی‌بیوتیک درمانی بدون عوارض بیشتر درمان شود. تعدادی از داروهای ضد میکروبی برای درمان کودکان مبتلا به UTI تحتانی استفاده شده است؛ با این حال مشخص نیست که فواید و مضرات خاص چنین درمان‌هایی چه هستند.
هدف این مرور، خلاصه کردن فواید و مضرات آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان UTI تحتانی در کودکان است.
پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه در کاکرین (اپریل 2012)، CENTRAL (
کتابخانه کاکرین
2012، شماره 5)، MEDLINE OVID SP (از 1966)، و EMBASE OVID SP (از 1988) را بدون اعمال محدودیت در زبان مقاله جست‌وجو کردیم.
تاریخ انجام آخرین جست‌وجو: می 2012.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTهایی که در آنها از آنتی‌بیوتیک درمانی برای درمان UTI ثابت شده از نظر باکتریولوژی و علامت‌دار، در کودکان صفر تا 18 سال در مراکز مراقبت سلامت اولیه و در سطح اجتماع استفاده شد.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعه را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. تجزیه‌وتحلیل‌های آماری با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random effects model) انجام شده و نتایج به صورت خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) بیان شدند.
شانزده RCT، که 1,116 کودک را آنالیز کردند، وارد شدند. درمان متداول آنتی‌بیوتیکی 10 روزه در مقایسه با درمان با یک دوز، تعداد کودکان عاری از باکتریوری مداوم را به‌طور قابل‌توجهی افزایش داد (6 مطالعه، 228 کودک: RR: 2.01؛ 95% CI؛ 1.06 تا 3.80). هیچ ناهمگونی (heterogeneity) مشاهده نشد. باکتریوری پایدار در پایان درمان در 24% از کودکان دریافت کننده درمان تک دوز در مقایسه با 10% از کودکانی که به‌طور تصادفی به درمان 10 روزه اختصاص یافتند، گزارش شد. تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها برای نشانه‌های پایدار، عود پس از درمان، یا عفونت مجدد پس از درمان وجود نداشت. داده‌های کافی برای آنالیز تاثیر آنتی‌بیوتیک‌ها بر آسیب پارانشیم کلیوی، انطباق با درمان، ایجاد ارگانیسم‌های مقاوم یا عوارض جانبی وجود نداشت. با وجود گنجاندن 16 RCT، ضعف روش‌شناسی (methodology) و حجم نمونه کوچک، نتیجه‌گیری را در مورد اینکه هر یک از آنتی‌بیوتیک‌ها یا رژیم‌های ارائه شده نسبت به دیگری برتری دارند یا خیر، دشوار کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.