چهار مطالعه (171 بیمار) را شناسایی کردیم که معیارهای ورود ما را برآورده کردند. به‌طور کلی، کیفیت مطالعات کمتر از حد مطلوب بود. موارد قابل توجه گزارش‌دهی در ارتباط با مسائل روش‌شناسی و آسیب‌های احتمالی وجود داشت. معیارهای پیامد به اندازه کافی تعریف یا گزارش نشدند. مطالعات کوچک و فاقد مراحل پیگیری بودند.

سطوح لاکتات سرم در بیماران تحت درمان با محلول‌های بافرشده بی‌کربنات به‌طور قابل توجهی کمتر بودند (4 مطالعه، 171 شرکت‌کننده: MD؛ 1.09- میلی‌مول/لیتر؛ 95% CI؛ 1.30- تا 0.87-؛ I ² = 0%). هیچ تفاوتی در مورتالیتی (3 مطالعه، 163 شرکت‌کننده: RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.15؛ I ² = 0%)؛ سطوح بی‌کربنات سرم (3 مطالعه؛ 163 شرکت‌کننده؛ MD؛ 0.27 میلی‌مول/لیتر؛ 95% CI؛ 1.45- تا 1.99؛ I ² = 78%)، کراتینین سرم (2 مطالعه؛ 137 شرکت‌کننده: MD؛ 22.81- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 129.61- تا 83.99؛ I ² = 73%)، میزان اسید-باز سرم (3 مطالعه، 145 شرکت‌کننده: MD: 0.80؛ 95% CI؛ 0.91- تا 2.50؛ I ² = 38%)؛ pH سرم (4 مطالعه، 171 شرکت‌کننده: MD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.02- تا 0.03؛ I ² = 70%) یا فشار نسبی دی‌اکسید کربن (3 مطالعه، 151 شرکت‌کننده: MD: -1.04؛ 95% CI؛ 1.76- تا 3.84-؛ I ² = 83%) دیده نشد. یک مطالعه تکی حوادث کمتر قلبی‌عروقی (RR: 0.39؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.79)، میانگین بالاتر فشار شریانی (10.25 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 6.68 تا 13.82) و حوادث کمتر هیپوتنسیو (RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.75) را در بیماران دریافت‌کننده محلول‌های بافرشده بی‌کربنات نشان داد. یک مطالعه تفاوت غیرمعنی‌داری را در فشار ورید مرکزی گزارش کرد (MD؛ 2.00 سانتی‌متر H ₂ O؛ 95% CI؛ 0.7- تا 4.77). کل طول دوره بستری در بیمارستان و ICU و عود بیماری در هیچ یک از مطالعات واردشده گزارش نشدند.