ما 20 کارآزمایی را وارد کردیم (25 گزارش، 3168 شرکت‌کننده). از این تعداد، 10 کارآزمایی (801 شرکت‌کننده) بیس‌فسفونات‌ها (اتیدرونات (etidronate)، تیلودرونات (tiludronate)، ایباندرونات (ibandronate)، پامیدرونات (pamidronate)، الپادرونات (olpadronate)، آلندرونات (alendronate)، ریزدرونات (risedronate)، زولدرونات (zoledronate)) را نسبت به دارونما (placebo) مقایسه کردند، هفت کارآزمایی دو بیس‌فسفونات را مقایسه کردند (992 شرکت‌کننده)، یک کارآزمایی بیس‌فسفونات را با بیس‌فسفونات به همراه کلسیتونین (calcitonin) مقایسه کرد (44 شرکت‌کننده) و دو مطالعه، بزرگ‌ترین کارآزمایی (1331 شرکت‌کننده) و مطالعه گسترش مداخله‌ای آن (502 شرکت‌کننده)، درمان علامتی (symptomatic) و درمان شدید (intensive) را، جایی که هدف عادی‌سازی آلکالین فسفاتاز بود، مقایسه کردند.

اغلب مطالعات با خطر سوگیری پائین یا نامشخص ارزیابی شدند. شش مورد از 10 مطالعه‌ای که بیس‌فسفونات‌ها را با دارونما مقایسه کردند، عمدتا به دلیل داده‌های ناقص مربوط به پیامد و گزارش‌دهی انتخابی پیامد، با خطر سوگیری بالا ارزیابی شدند.

جمعیت شرکت‌کنندگان به‌طور معقولی از نظر سن (میانگین سنی 66 تا 74 سال) و جنسیت (51% تا 74% مرد) همگن بودند. اغلب مطالعات، شامل شرکت‌کنندگانی بودند که سطوح بالای آلکالن فسفاتاز را با یا بدون درد استخوان داشتند. میانگین دوره پیگیری، شش ماه بود.

بیس‌فسفونات‌ها در مقابل دارونما

بیس‌فسفونات نسبت افرادی را که درد استخوانی آن‌ها تسکین یافت، سه برابر کرد (31% در مقابل 9%) (RR: 3.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.31 تا 8.90؛ 2 مطالعه؛ 205 شرکت‌کننده؛ NNT = 5؛ 95% CI؛ 1 تا 31؛ شواهد با کیفیت متوسط). این نتیجه از نظر بالینی مهم است. در صورتی که تغییر درد به‌ صورت کاهشی (RR: 1.97؛ 95% CI؛ 1.29 تا 3.01؛ 7 مطالعه؛ 481 شرکت‌کننده) اندازه‌گیری شد، داده‌ها متناقض نبودند.

در مورد تفاوت‌ها در بروز شکستگی عدم قطعیت وجود داشت: 1.4% از شکستگی‌ها در گروه بیس‌فسفونات‌ها گزارش شد و در گروه دارونما هیچ موردی از شکستگی وجود نداشت (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.18 تا 4.31؛ 4 مطالعه؛ 356 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیچ‌ کدام از مطالعات در مورد جراحی ارتوپدی، کیفیت زندگی یا آستانه شنوایی گزارشی را ارائه ندادند.

نتایج مربوط به اثرات جانبی و توقف درمان نامعلوم بودند. خطر ابتلا به عوارض جانبی گوارشی خفیف در شرکت‌کنندگان گروه مداخله 64% و در گروه کنترل 48% بود (RR: 1.32؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.92؛ 6 مطالعه؛ 376 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). احتمال خروج شرکت‌کنندگان از مطالعه، به علت اثرات جانبی در گروه مداخله (4.4%) نسبت به گروه کنترل (4.1%) اندکی بالاتر بود (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.41 تا 2.52؛ 6 مطالعه؛ 517 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). زولدرونات (zoledronate) با افزایش خطر تب یا خستگی گذرا همراه بود (RR: 2.57؛ 95% CI؛ 1.21 تا 5.44؛ 1 مطالعه؛ 176 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

بیس‌فسفونات‌ها در برابر مقایسه‌ کننده فعال

شرکت‌کنندگان بیشتری تسکین درد را با زولدرونات نسبت به پامیدرونات (RR: 1.30؛ 95% CI؛ 1.10 تا 1.53؛ 1 مطالعه؛ 89 شرکت‌کننده؛ NNT = 5؛ 95% CI؛ 3 تا 11) یا ریزدرونات (RR: 1.36؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.74؛ 1 مطالعه؛ 347 شرکت‌کننده؛ NNT = 7؛ 95% CI؛ 4 تا 24؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) گزارش کردند. این نتیجه از نظر بالینی مهم است.

شواهد کافی برای تائید یا رد تفاوت‌های مربوط به اثرات جانبی بیس‌فسفونات‌ها (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.76؛ 2 مطالعه؛ 437 شرکت‌کننده؛ مشاهده با کیفیت پائین) و قطع درمان (2 مطالعه؛ 437 شرکت‌کننده) (RR: 2.04؛ 95% CI؛ 0.43 تا 9.59؛ 2 مطالعه؛ 437 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود نداشت.

درمان علامتی در برابر درمان شدید

شواهد محکمی در مورد تفاوت در پاسخ به درد استخوان، درد بدن یا کیفیت زندگی در شرکت‌کنندگانی که درمان شدید را در برابر درمان علامتی دریافت کردند، وجود نداشت.

نتایج غیر-قطعی در رابطه با شکستگی‌ها و پروسیجر‌های ارتوپدی برای درمان شدید در برابر علامتی مشاهده شد (درمان شدید برای شکستگی: RR: 1.84؛ 95% CI؛ 0.76 تا 4.44؛ خطر مطلق 8.1% در مقابل 5.2%؛ پروسیجر‌های ارتوپدی: RR: 1.58؛ 95% CI؛ 0.80 تا 3.11؛ خطر مطلق 5.6% در مقابل 3.0%؛ 1 مطالعه؛ 502 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

شواهد کافی برای تائید یا رد یک تفاوت مهم در اثرات جانبی بین درمان شدید و علامتی وجود نداشت (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.41؛ شواهد با کیفیت پائین).

شواهد کافی برای تأیید یا رد یک تفاوت مهم در خطر عوارض جانبی نادر (ازجمله استئونکروز استخوان فک) در بانک‌های اطلاعاتی آژانس‌های نظارتی به دست نیامد.