برای بیماران مبتلا به سرطان رکتوم، جراحی درمان قطعی است. پیامد جراحی، بازگرداندن پیوستگی روده یا تشکیل استوما (stoma) است. به‌طور مرسوم، تشکیل کولوستومی (colostomy) به‌عنوان یک پیامد نامطلوب در نظر گرفته شده، زیرا اعتقاد بر این است که کیفیت زندگی بیماران دارای استوما در مقایسه با بیماران بدون استوما، پائین‌تر است. مطالعات واردشده در این مرور از این فرض پشتیبانی نمی‌کنند، اگرچه نمی‌توان نتیجه‌گیری‌های قطعی گرفت.
Read the full abstract
تقریبا صد سال است که اکسیزیون ابدومینوپرینئال (abdominoperineal excision) درمان استاندارد و انتخابی برای سرطان رکتوم بوده است. با پیشرفت در تکنیک‌های رزکسیون و آناستوموز رکتوم، رزکسیون قدامی با حفظ عملکرد اسفنکتر به درمان ترجیحی سرطان‌های رکتوم تبدیل شده است، به جز سرطان‌هایی که بسیار نزدیک به اسفنکتر آنال قرار دارند. دلیل اصلی این امر، پائین‌تر بودن سطح کیفیت زندگی بیمارانی بود که پس‌از اکسیزیون ابدومینوپرینئال، کولوستومی (colostomy) داشتند، نسبت به بیمارانی که تحت جراحی با تکنیک حفظ اسفنکتر قرار گرفتند.
بااین‌حال، بیمارانی که تحت جراحی حفظ اسفنکتر قرار گرفتند، ممکن است دچار نشانه‌هایی شوند که بر کیفیت زندگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد و با بیماران دارای استوما (stoma) متفاوت است.
اهداف
مقایسه کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان رکتوم با یا بدون کولوستومی دائمی.
روش‌های جست‌وجو
ما PUBMED؛ EMBASE؛ LILACS، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، و پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان کولورکتال در کاکرین را جست‌وجو کردیم. کتاب‌های چکیده مقالات از کنگره‌های مهم گوارش و کولورکتال جست‌وجو شدند. فهرست منابع مقالات انتخاب‌شده به دقت بررسی شدند.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزمایی‌های بالینی کنترل‌شده و مطالعات مشاهده‌ای که در آن‌ها کیفیت زندگی با استفاده از یک ابزار معتبر سنجش کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان رکتوم بررسی شدند که تحت اکسیزیون ابدومینوپرینئال/جراحی Hartmann یا رزکسیون از قسمت پائین قدامی، قرار گرفتند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
یکی از محققان (JP) عناوین و چکیده‌های شناسایی‌شده را از بانک‌های اطلاعاتی و جست‌وجوی دستی، بررسی کرد. کپی‌های متن کامل تمام مطالعات مرتبط احتمالی به دست آمدند. محقق تصمیم گرفت که کدام مطالعات معیارهای ورود را داشتند.
دو نویسنده مرور مستقل از هم، داده‌ها را استخراج کردند. اگر اطلاعات کافی نبود، با نویسنده اصلی تماس گرفته شد تا داده‌های ازدست‌رفته دریافت شود. همه داده‌ها به‌صورت متقاطع بررسی شده و اختلاف‌نظرها با اجماع‌نظر برطرف شدند.
نتایج اصلی
شصت و نه مطالعه بالقوه شناسایی شدند. سی و پنج مورد از این مطالعات، که همگی تصادفی‌سازی نشده و شامل 5127 شرکت‌کننده بودند، معیارهای ورود را داشتند. چهارده کارآزمایی نشان دادند افرادی که تحت اکسیزیون ابدومینوپرینئال/جراحی Hartmann بودند، در مقایسه با بیمارانی که تحت رزکسیون قدامی قرار گرفتند، کیفیت زندگی پائین‌تری نداشتند. مابقی مطالعات تا حدودی تفاوت‌هایی را نشان دادند، اما نه لزوما همیشه به نفع بیماران بدون استوما.
با توجه به ناهمگونی (heterogeneity) بالینی و این واقعیت که همه مطالعات، کارآزمایی‌های مشاهده‌ای بودند، متاآنالیز مطالعات واردشده امکان‌پذیر نبود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
مطالعات موجود در این مرور، امکان نتیجه‌گیری قطعی را در مورد این سوال فراهم نمی‌کنند که کیفیت زندگی افراد پس‌از رزکسیون قدامی نسبت به پس‌از اکسیزیون ابدومینوپرینئال/جراحی Hartmann برتر است یا خیر. مطالعات واردشده، این فرض را به چالش می‌کشد که بیماران رزکسیون قدامی کیفیت زندگی بهتری دارند.
برای پاسخ به این سوال، انجام مطالعات آینده‌نگر بزرگتر، با طراحی و اجرای بهتر مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
