هدف از انجام این مرور چیست؟
هدف از این مرور کاکرین این بود که بدانیم بخیه‌های قابل تنظیم (بخیه) برای جراحی انحراف چشم (strabismus) (لوچی (squint)) بهتر از بخیه‌های غیر-قابل تنظیم هستند یا خیر. محققان کاکرین تمام مطالعات مرتبط به پاسخ این سوال را گردآوری و تجزیهوتحلیل کردند و یک مطالعه را یافتند.
پیام‌های کلیدی
این مرور نشان می‌دهد که شکافی در شواهد مرتبط به این موضوع وجود دارد. محققان کاکرین فقط یک مطالعه کوچک را برای پاسخ به این سوال یافتند و نتایج نامطمئن بود.
در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟
انحراف چشم زمانی اتفاق می‌افتد که چشم از حالت هماهنگی نرمال خود منحرف شود (حرکت کند). این حالت معمولا به نام لوچی (squint) شناخته می‌شود. انحراف چشم می‌تواند از طریق جراحی عضلات اطراف چشم اصلاح شود. انواع تکنیک‌های جراحی در دسترس هستند، از جمله استفاده از بخیه‌های قابل تنظیم یا غیر-قابل تنظیم. در رابطه با این که کدام یک از این تکنیک‌های بخیه باعث هماهنگی بهتر چشم می‌شود و اینکه این تکنیک‌ها معایبی دارند یا خیر، عدم قطعیت وجود دارد.
نتایج اصلی این مرور چه هستند؟
محققان کاکرین یک مطالعه مرتبط را از مصر پیدا کردند. شصت کودک زیر 12 سال در این مطالعه شرکت کردند که بخیه‌های قابل تنظیم را با بخیه‌های غیر-قابل تنظیم مقایسه و شرکت‌کنندگان را به مدت شش ماه پیگیری کردند.
از نظر بالینی، ممکن است احتمال پیامد موفقیت‌آمیز با بخیه‌های قابل تنظیم کمی افزایش یابد، اما این نتایج تفاوت آماری نشان نداد. محققان کاکرین قطعیت این شواهد را پائین قضاوت کردند.
این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟
محققان کاکرین در جست‌وجوی مطالعاتی بودند که تا 13 جون 2017 منتشر شدند.
می‌توانستیم در مورد اینکه کدام تکنیک (بخیه‌های قابل تنظیم یا غیر-قابل تنظیم) هماهنگی آکولار طولانی‌مدت دقیق‌تری را پس از جراحی انحراف چشم فراهم می‌کند یا در شرایط خاص یک تکنیک دارای مزیت بزرگ‌تری نسبت به سایر تکنیک‌ها است، با توجه به قطعیت پائین و احتمال وجود فقط یک مطالعه هیچ نتیجه‌گیری قابل اعتمادی نداشتیم. RCTهای با کیفیت بالا برای دستیابی به نتایج بالینی معتبر و برای روشن شدن این موضوع مورد نیاز هستند. چنین کارآزمایی‌هایی باید به طور ایده‌آل: .1 به کارگیری شرکت‌کنندگان با هر نوع انحراف چشم یا زیر-گروه خاصی از شرکت‌کنندگان را مورد مطالعه قرار دهد، به عنوان مثال، تیروئید، فلج، غیر-فلج، اطفال؛ .2 تصادفی‌سازی تمام شرکت‌کنندگان موافق برای داشتن جراحی قابل تنظیم یا غیر- قابل تنظیم به نحو چشمگیر؛ .3 داشتن داده‌های مرتبط با حداقل شش ماه پیگیری؛ و .4 وارد کردن نرخ جراحی مجدد به عنوان معیار پیامد.
انحراف چشم (strabismus)، یا لوچی (squint) می‌تواند به عنوان انحراف از هماهنگی کامل چشم تعریف شده و می‌تواند به روش‌های مختلف بر اساس اتیولوژی و معرفی آن طبقه‌بندی شود. می‌توان درمان را به‌طور گسترده‌ای به گزینه‌های پزشکی و جراحی، با انواع روش‌های جراحی موجود، از جمله استفاده از بخیه‌های قابل تنظیم یا غیر-قابل تنظیم برای عضلات اکسترا آکولار تقسیم کرد. در رابطه با اینکه کدام یک از این تکنیک‌ها پیامد جراحی بهتری را ایجاد می‌کند و اینکه یک گزینه تکنیک بخیه قابل تنظیم است که در بعضی شرایط ممکن است مزیت بیش‌تری در شرایط مطمئن داشته باشد، عدم قطعیت وجود دارد.
تعیین اینکه تکنیک بخیه قابل تنظیم یا تکنیک بخیه غیر-قابل تنظیم با هماهنگی/تقارن آکولار طولانی‌مدت دقیق‌تری مرتبط است یا شناسایی شرایط خاصی که در آن از استفاده از یک روش خاص مزیت خواهند برد.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (شامل پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه چشم و بینایی در کاکرین) (شماره 5، 2017)؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid Embase؛ LILACS؛ ISRCTN registry؛ ClinicalTrials.gov و ICTRP را جست‌وجو کردیم. تاریخ جست‌وجو 13 جون 2017 بود. با متخصصان در این زمینه برای کسب اطلاعات بیش‌تر تماس گرفتیم.
ما فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که به مقایسه بخیه‌های قابل تنظیم با بخیه‌های غیر-قابل تنظیم برای جراحی انحراف چشم پرداختند.
از پروسیجرهای استاندارد توصیه شده توسط کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را غربالگری کرده و داده‌ها را استخراج کردند. قطعیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
یک RCT را شناسایی کردیم که بخیه‌های قابل تنظیم و غیر-قابل تنظیم در جراحی‌های انحراف افقی اولیه چشم را در 60 کودک زیر 12 سال در مصر مقایسه کرد. این مطالعه پنهان‌سازی نشده بود و ما آن را در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص قضاوت کردیم. هماهنگی چشم به عنوان ارتوفوریا (orthophoria) یا تروفی افقی (horizontal tropia) از 8 پریزم دیوپتر (prism dioptres; PD) یا کمتر در فواصل نزدیک و دور تعریف شد. در شش ماه، احتمال هماهنگی آکولار با بخیه‌های قابل تنظیم در مقایسه با بخیه‌های غیر-قابل تنظیم از نظر بالینی، افزایش اندکی داشت اما فواصل اطمینان (CIs) گسترده بود و با افزایش احتمال هماهنگی چشم در گروه بخیه‌های غیر-قابل تنظیم سازگار بود، بنابراین هیچ تفاوت آماری وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 1.18؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.53). قطعیت این شواهد را پائین قضاوت کردیم، به دلیل عدم دقت و خطر سوگیری، کاهش یافت. در شش ماه، 730 کودک از هر 1000 کودک در گروه بخیه‌های غیر-قابل تنظیم هماهنگی آکولار داشتند. نویسندگان مطالعه گزارش دادند که در طول جراحی هیچ عارضه جانبی وجود نداشت. این کارآزمایی‌ها رضایت بیمار و کاربرد منابع و هزینه‌ها را ارزیابی نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.