سوال مطالعه مروری: در نوزادان تازه متولد شده که تغذیه وریدی دریافت می‌کنند، آیا انتقال مواد مغذی به درون وریدهای عمقی (از طریق کاتترهای ورید مرکزی پرکوتانئوس) در برابر وریدهای سطحی (از طریق کانولاهای محیطی) بر تغذیه، رشد و تکامل، و بروز عوارض جانبی از جمله عفونت یا آسیب پوست، تاثیر می‌گذارد؟
پیشینه: نوزادان نارس یا بیمار، اغلب با محلول‌های مغذی خاصی که مستقیما به درون وریدها انتقال می‌یابند، تغذیه می‌شوند. این محلول‌ها را می‌توان از طریق کانولاهای استاندارد کوتاه (محیطی) به داخل ورید سطحی، یا از طریق کاتترهای بلند (مرکزی) به داخل ورید عمقی بزرگ تزریق کرد.
ویژگی‌های مطالعه: شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده کوچک (در مجموع 549 نوزاد) را یافتیم که به این پرسش پرداختند. کارآزمایی‌ها عموما از کیفیت روش‌شناسی خوبی برخوردار بودند، اگرچه یافته‌های مطالعه ممکن است به دلیل ناتوانی در کورسازی مراقبان و محققان نسبت به نوع مداخله ارائه‌شده، دارای سوگیری (bias) باشد.
نتایج کلیدی: این کارآزمایی‌ها فقط شواهد محدودی را در مورد تاثیرات مداخلات بر تغذیه ارائه کردند. تجزیهوتحلیل داده‌های سه کارآزمایی نشان داد که نوزادان در گروه کاتتر ورید مرکزی پرکوتانئوس، به حدود چهار کاتتر یا کانولا کمتری در طول بستری در بیمارستان نیاز داشتند. داده‌های ترکیبی حاصل از همه کارآزمایی‌ها، شواهدی را مبنی بر تاثیر بر خطر عفونت جریان خون نشان ندادند.
نتیجه‌گیری‌ها: تصور می‌شود که استفاده از کاتترهای ورید مرکزی، خطر عفونت جریان خون را در نوزادان تازه متولد شده افزایش می‌دهد، اما این مرور از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، هیچ شواهدی را دال بر درستی این موضوع پیدا نکرد. انجام کارآزمایی‌های بیشتری برای تعیین این که کدام روش برای بهبود تغذیه و رشد و تکامل نوزادان تازه متولد شده بهتر است، مورد نیاز است.
داده‌های یک کارآزمایی کوچک نشان می‌دهد که استفاده از کاتترهای ورید مرکزی پرکوتانئوس برای انتقال تغذیه وریدی، ورودی مواد مغذی را افزایش می‌دهد. اهمیت این موضوع در رابطه با پیامدهای رشد طولانی-مدت و تکامل نوزاد، نامشخص است. سه کارآزمایی نشان می‌دهند که استفاده از کاتترهای ورید مرکزی پرکوتانئوس، تعداد کاتترها/کانولاهای مورد نیاز را برای انتقال مواد مغذی کاهش می‌دهد. هیچ شواهدی وجود ندارد که استفاده از کاتتر ورید مرکزی پرکوتانئوس، خطر بروز عوارض جانبی را، به‌ویژه عفونت تهاجمی، افزایش می‌دهد، اگرچه هیچ یک از کارآزمایی‌های وارد شده به اندازه کافی بزرگ نبودند که تاثیر آن را بر عوارض جانبی شدید غیر-معمول، مانند پریکاردیال افیوژن، منتفی بداند.
تغذیه وریدی در نوزادان ممکن است از طریق کانولاهای محیطی یا کاتترهای ورید مرکزی (نافی یا از خلال پوست (percutaneous)) ارائه شود. در نتیجه عوارض مرتبط با کاتترهای نافی، بسیاری از واحدهای مراقبت از نوزادان ترجیح می‌دهند که پس از تثبیت اولیه، از کاتترهای پرکوتانئوس استفاده کنند. اگرچه ممکن است تعبیه آنها دشوار باشد، ممکن است نسبت به کانولاهای محیطی، پایدارتر بوده و کمتر نیاز به تعویض داشته باشند. این روش‌های انتقال، ممکن است با بروز خطرات مختلف عوارض جانبی، از جمله عفونت تهاجمی اکتسابی و آسیب ناشی از نشت برون‌رگی (extravasation) همراه باشد.
تعیین تاثیرات اینفیوژن تغذیه وریدی از طریق کاتترهای ورید مرکزی پرکوتانئوس در برابر کانولاهای محیطی بر ورودی تغذیه، رشد و تکامل و عوارض میان نوزادان بستری در بیمارستان و دریافت‌کننده تغذیه وریدی، از نظر نتایج نامطلوب مانند باکتریمی یا عفونت قارچی تهاجمی، تامپوناد قلبی یا دیگر آسیب‌های ناشی از نشت برون‌رگی.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ 2015؛ شماره 5)؛ MEDLINE (1966 تا جون 2015) و EMBASE (1980 تا جون 2015) و نیز خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و مرورهای قبلی را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که انتقال مایعات داخل-وریدی (عمدتا تغذیه وریدی) را از طریق کاتترهای ورید مرکزی پرکوتانئوس در برابر کانولاهای محیطی در نوزادان بستری در بیمارستان مقایسه کردند.
داده‌ها را با استفاده از روش‌های استاندارد گروه نوزادان در کاکرین، با ارزیابی جداگانه از کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها توسط دو نویسنده مرور، استخراج کردیم.
شش کارآزمایی را با مجموع 549 نوزاد یافتیم. یک کارآزمایی نشان داد که استفاده از کاتتر ورید مرکزی پرکوتانئوس، با اختلاف کمتری میان میزان تجویز شده و واقعا دریافت شده مواد مغذی در طول دوره کارآزمایی همراه بود (تفاوت میانگین (MD): 7.1-%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 11.02- تا 3.2-). نوزادان در گروه کاتتر ورید مرکزی پرکوتانئوس، به میزان قابل‌توجهی به کاتترها/کانولاهای کمتری نیاز داشتند (MD: -4.3؛ 95% CI؛ 5.24- تا 3.43-). متاآنالیز داده‌های همه کارآزمایی‌ها، شواهدی را مبنی بر تاثیر بر بروز عفونت تهاجمی نشان نداد (خطر نسبی (RR) معمول: 0.95؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.25؛ تفاوت خطر (RD) معمول: 0.01-؛ 95% CI؛ 0.08- تا 0.06).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.