بی‌اختیاری ادراری استرسی عبارت است از نشت ادرار در زمان سرفه، خنده، عطسه یا ورزش. مقدار قابل‌توجهی از درآمد زنان و خانواده‌هایشان صرف مدیریت نشانه‌های این وضعیت می‌شود. معمولا عضلات و بافت‌ها، بالشتکی (cushion) را شکل می‌دهند که پایه مثانه را حمایت کرده و حالب (ادرار از طریق آن از بدن خارج می‌شود) را می‌بندد. اگر آنها عملکرد خود را نداشته باشند، می‌توان بالشتک مصنوعی را با عوامل حجم دهنده تزریقی در ناحیه اطراف حالب ایجاد کرد. مرور 14 کارآزمایی، که شامل 2004 زن بود، نشان دهنده شواهد محدودی در این زمینه برای از بین بردن بی‌اختیاری ادراری استرسی در زنان بود. درمان‌های دیگر مانند جراحی ممکن است بهتر باشند. استفاده از بافت چربی خود زنان به عنوان ماده تزریقی می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند. از نظر هزینه‌ها، یک مرور مختصر از مطالعات اقتصادی پیشنهاد کردند که تزریق کلاژن، زمانی که به عنوان درمان اولیه یا پس از شکست جراحی اولیه استفاده شود، هزینه کمتری نسبت به جراحی دارد.
پایه شواهد موجود برای راهنمایی بالین ناکافی است. علاوه بر این، این یافته که تزریق دارونمای سالین نسبت به عوامل حجم دهنده بهبودی علامت‌دار مشابهی را ایجاد کرد، باعث شد سوالات بسیاری پیرامون مکانیسم هر نوع تاثیر مفید مطرح شوند. در یک کارآزمایی کوچک ذرات سیلیکون با تمرین و آموزش عضلات کف لگن مقایسه شده و مشخص شد که ذرات سیلیکون منفعتی در حد سه ماه داشتند اما معلوم نبود که این تاثیر دائمی بود یا خیر، و این درمان با سطوح بالاتری از احتباس اداری و سوزش ادرار- دیزوری- (dysuria) پس از جراحی همراه بود. بهبودی علامتی قابل‌توجهی با درمان‌های جراحی مشاهده شد، البته این مزایا باید در مقابل خطرات بالاتر احتمالی سنجیده شوند. هیچ نتیجه‌گیری روشن و دقیقی را نمی‌توان از کارآزمایی‌هایی به دست آورد که مواد مختلف را با هم مقایسه کردند، با این حال هیالورونیک اسید دکسترانومر با عوارض جانبی موضعی بیشتری همراه بود و البته برای این اندیکاسیون به لحاظ تجاری دیگر موجود نیست. شواهد موجود برای برتری تزریق در میانه حالب یا گردن مثانه کافی نیستند. در یک کارآزمایی نشان داده شد که تزریق پری‌یورترال چربی اتولوگ می‌تواند گاهی با عوارض جانبی جدی همراه باشد. همچنین، یک تفسیر اقتصادی مختصر (Brief Economic Commentary; BEC) سه مطالعه را شناسایی کرد که نشان می‌دهند عامل حجیم کننده مجرای ادرار در مقایسه با اسلینگ‌های رتروپوبیک میانه حالب، ترانس‌ابراتور یا پروسیجر مرسوم اسلینگ، زمانی که به عنوان درمان اولیه در زنان بدون بیش‌حرکتی (hypermobility) یا به عنوان پیگیری تا شکست جراحی به شرطی که تزریق حداقل باشد، استفاده می‌شوند، ممکن است مقرون‌به‌صرفه‌تر باشد. با این حال، برای درمان اولیه SUI، عوامل حجم دهنده حالب در مقایسه با اسلینگ مرسوم، زمانی که بیمار برای دوره طولانی‌تری (15 ماه بعد از جراحی) پیگیری می‌شود، مقرون‌به‌صرفه نیستند.
بی‌اختیاری ادراری (urinary incontinence) در زنان، مشکلات سلامت و بار (burden) اقتصادی قابل‌توجه‌ای را بر جامعه ایجاد می‌کند. تزریق عوامل حجم دهنده (bulking agents) در بافت اطراف حالب – پری‌یورترال- (periurethral) یا ترانس‌یورترال (transurethral) یک پروسیجر جراحی با کمترین میزان تهاجم است که برای درمان بی‌اختیاری ادراری استرسی در زنان بزرگسال استفاده می‌شود.
بررسی تاثیرات تزریق پری‌یورترال و ترانس‌یورترال بر درمان (cure) یا بهبودی (improvement) بی‌اختیاری ادراری در زنان.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌ها را در گروه بی‌اختیاری در کاکرین (8 نوامبر 2010 جست‌وجو شد) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده برای درمان بی‌اختیاری ادراری که در آنها حداقل یک بازوی مدیریت درمان، تزریق پری‌یورترال یا ترانس‌یورترال بود.
دو نویسنده مطالعه مروری، مستقل از یکدیگر کیفیت روش‌شناسی (methodology) هر مطالعه را با استفاده از معیارهای صریح ارزیابی کردند. استخراج داده‌ها به‌طور مستقل انجام شده و شفاف‌سازی در مورد داده‌های گزارش نشده احتمالی مستقیما از سوی محققان صورت گرفت.
با کنار گذاشتن گزارش‌های تکراری، 14 کارآزمایی (با کنار گذاشتن یکی از آنها که بعدا از انتشار خارج شد و در این تحلیل وارد نشد) را شامل 2004 زن شناسایی کردیم که معیارهای ورود را به این مرور داشتند. داده‌های محدود موجود، برای متاآنالیز مناسب نبودند چون از کارآزمایی‌های جدا از هم به دست آمدند. کارآزمایی‌ها کوچک بوده و کلا کیفیت متوسطی داشتند.
یک کارآزمایی با 45 زن که درمان تزریقی را با درمان محافظه‌کارانه مقایسه کرد، منفعت زودهنگام را برای درمان قابل تزریق در رابطه با درجه بی‌اختیاری (خطر نسبی (RR): 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.94) و کیفیت زندگی (تفاوت میانگین (MD): 0.54؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.92) نشان داد. کارآزمایی دیگر که تزریق چربی اتولوگ را با دارونما (placebo) مقایسه کرد، به دلیل ملاحظات بی‌خطری (safety) خیلی زود خاتمه یافت. دو کارآزمایی دیگر که تزریق را با مدیریت جراحی مقایسه کردند، نشان دادند که در گروه جراحی، بهبود عینی بهتر و به لحاظ آماری معنادار وجود داشت (RR: 4.77؛ 95% CI؛ 1.96 تا 11.64 و RR: 1.69؛ 95% CI؛ 1.02 تا 2.79)، اگرچه داده‌های کارآزمایی دوم با تحلیل قصد درمان (intention-to-treat analysis) به لحاظ آماری معنادار نبودند.
در هشت کارآزمایی مواد مختلف مقایسه شده و همه نتایج فاصله اطمینان وسیع داشتند. این مواد شامل ذرات سیلیکون، کلسیم هیدروکسی‌آپاتیت، اتیلن وینیل الکل، کُره‌های کربنی (carbon spheres) و هیالورونیک اسید دکسترانومر (dextranomer hyaluronic acid) بودند که نسبت به کلاژن اثربخشی بیشتر یا کمتری نداشتند. ترکیب هیالورونیک اسید دکسترانومر با نرخ بالاتری از عوارض جانبی در محل تزریق همراه بود (16% با ترکیب هیالورونیک اسید در مقابل صفر درصد با کلاژن؛ RR: 37.78؛ 95% CI؛ 2.34 تا 610.12) و این محصول اکنون از بازار خارج شده است.
مقایسه تزریق پری‌یورترال و ترانس‌یورترال نشان داد که پیامدهای هر دو روش تزریقی مشابه هستند، اما نرخ بالاتری (هر چند غیر معنادار از نظر آماری) از عوارض جانبی زودرس در گروه پری‌یورترال دیده شد. در یک کارآزمایی با 30 زن نشان داده شد که یک مزیت ضعیف (غیر معنادار از نظر بالینی) در رضایت بیماران (داده‌ها برای آنالیز در RevMan مناسب نبودند) پس از تزریق به میانه حالب (mid-urethral) در مقایسه با تزریق به گردن مثانه (bladder neck) وجود داشت، اما تفاوت زیادی در سطح بی‌اختیاری دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.