پیلونفریت (pyelonephritis) حاد به عفونت کلیه‌ها اشاره دارد و شدیدترین شکل عفونت مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) است. این بیماری باعث تب بالا، استفراغ، درد معده، تحریک‌پذیری و تغذیه ضعیف در نوزادان می‌شود.
می‌خواستیم بدانیم که آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی به اندازه ترکیب آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی و تزریقی برای درمان عفونت کلیه در کودکان موثر هستند یا خیر. این مرور، تحقیقات قبلی را که در سال‌های 2003، 2005 و 2007 منتشر شدند، به‌روز می‌کند. این مرور، شامل شواهدی از 27 مطالعه بود که 4452 کودک را وارد کردند. تاریخ آخرین جست‌وجو در متون علمی، اپریل 2014 بود. این نسخه به‌روز شده شامل شواهدی از سه مطالعه جدید و یک مطالعه است که قبلا حذف شد.
نتایج مرور نشان دادند که کودکان بالای یک ماه مبتلا به پیلونفریت حاد را می‌توان به شیوه موثری با تجویز آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی (سفیکسیم (cefixime)، سفتی‌بوتن (ceftibuten) یا آموکسی‌سیلین (amoxicillin)/کلاوولانیک اسید (clavulanic acid)) یا با دوره‌های کوتاه (دو تا چهار روزه) درمان داخل وریدی (intravenous; IV) و به دنبال آن درمان خوراکی درمان کرد. در صورت نیاز به درمان IV با آمینوگلیکوزیدها، تک دوز روزانه بی‌خطر و موثر است.
این مرور به‌روز شده، مجموعه شواهدی را که نشان می‌دهند آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی به تنهایی به اندازه مصرف یک دوره کوتاه (سه تا چهار روز) از آنتی‌بیوتیک‌های IV و به دنبال آن درمان خوراکی در کل دوره درمان 10 تا 14 روزه برای درمان پیلونفریت حاد در کودکان موثر هستند، افزایش می‌دهد. هنگام استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های IV، یک دوره کوتاه (دو تا چهار روز) درمان IV و به دنبال آن درمان خوراکی به اندازه یک دوره طولانی (هفت تا 10 روز) درمان IV موثر است. در صورت انتخاب درمان IV با آمینوگلیکوزیدها، تک دوز روزانه بی‌خطر و موثر است. داده‌های کافی برای تعمیم این یافته‌ها برای کودکان کمتر از یک ماه یا کودکان مبتلا به رفلاکس وزیکواورتریک دیلاته‌کننده (درجه III-V) در دسترس نیست. برای تعیین مدت زمان مطلوب درمان با آنتی‌بیوتیک مورد نیاز برای پیلونفریت حاد، انجام مطالعات بیشتری لازم است.
عفونت مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) یکی از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریایی در نوزادان است. شدیدترین شکل UTI، پیلونفریت (pyelonephritis) حاد است که منجر به موربیدیتی حاد قابل توجهی شده و ممکن است باعث آسیب دائمی کلیه شود. در مورد رژیم مطلوب آنتی‌بیوتیکی، مسیر تجویز و مدت درمان، عدم قطعیت وجود دارد. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که برای اولین بار در سال 2003 منتشر و در سال 2005 و 2007 به‌روز شد.
ارزیابی مزایا و آسیب‌های آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده برای درمان کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد. جنبه‌های درمانی در نظر گرفته‌شده عبارت بودند از: 1) آنتی‌بیوتیک‌های مختلف، 2) رژیم‌های دوزهای متفاوت از یک آنتی‌بیوتیک، 3) مدت زمان متفاوت درمان، و 4) مسیرهای مختلف تجویز.
پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه و پیوند در کاکرین، CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ فهرست منابع مقالات و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را بدون اعمال محدودیت در زبان نگارش مقاله تا 10 اپریل 2014 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای انتخاب شدند که به مقایسه عوامل مختلف آنتی‌بیوتیکی، مسیرهای تجویز، فراوانی‌ها یا مدت زمان درمان در کودکان 0 تا 18 سال مبتلا به UTI تایید‌شده و پیلونفریت حاد پرداختند.
چهار نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعه را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. آنالیزهای آماری با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) انجام شده و نتایج در قالب خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) یا تفاوت میانگین (MD) برای داده‌های پیوسته (continuous data) با 95% فواصل اطمینان (CI) بیان شدند.
در این مرور به‌روز شده 27 مطالعه را وارد کردیم (4452 کودک). این نسخه به‌روز شده شامل شواهدی از سه مطالعه جدید بود، و پس از ارزیابی مجدد، مطالعه‌ای که قبلا حذف شد، گنجانده شد، زیرا اکنون معیارهای ورود را برآورده می‌کند.
خطر سوگیری (bias) برای تولید توالی (sequence generation) (12 مطالعه)، پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) (شش مطالعه)، کورسازی (blinding) ارزیابان پیامد (17 مطالعه)، ارائه گزارش ناقص پیامد (19 مطالعه) و گزارش‌دهی انتخابی پیامد (13 مطالعه) در سطح پائین ارزیابی شد. در هیچ مطالعه‌ای شرکت‌کنندگان یا محققین کورسازی نشدند. تعداد 27 مطالعه وارد شده، 12 مقایسه مختلف را ارزیابی کردند. هیچ تفاوت معنی‌داری در طول دوره تب (2 مطالعه، 808 کودک: MD؛ 2.05 ساعت، 95% CI؛ 0.84- تا 4.94)؛ UTI مداوم در 72 ساعت پس از شروع درمان (2 مطالعه، 542 کودک: RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.07 تا 17.41) یا آسیب مداوم کلیه در شش تا 12 ماه (4 مطالعه، 943 کودک: RR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.12) میان درمان با آنتی‌بیوتیک خوراکی (10 تا 14 روز) و درمان داخل وریدی (intravenous; IV) (3 روز) و به دنبال آن درمان خوراکی (10 روز) مشاهده نشد. به‌طور مشابه، هیچ تفاوت معنی‌داری در باکتریوری (bacteriuria) مداوم در پایان درمان (4 مطالعه، 305 کودک: RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.24 تا 2.55) یا آسیب پایدار کلیه (4 مطالعه، 726 کودک: RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.29) میان درمان IV (سه تا چهار روز) و به دنبال آن درمان خوراکی و درمان IV (هفت تا 14 روز) یافت نشد. تفاوت معنی‌داری از نظر اثربخشی میان تجویز روزانه و سه بار در روز آمینوگلیکوزیدها (aminoglycosides) یافت نشد (1 مطالعه، 179 کودک، نشانه‌های بالینی مداوم در سه روز: RR: 1.98؛ 95% CI؛ 0.37 تا 10.53). عوارض جانبی خفیف و غیرمعمول بوده و به ندرت منجر به قطع درمان شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.