بیست و دو کارآزمایی با 1798 شرکت‌کننده وارد شدند؛ حجم نمونه از 15 تا 250 نفر متغیر بود. اکثر مطالعات شرکت‌کنندگان را به مدت 12، 24 یا 36 ماه پیگیری کردند؛ طولانی‌ترین دوره پیگیری 10 سال بود. خطر سوگیری در تمام حوزه‌های اغلب کارآزمایی‌ها نامطمئن بود؛ فقط یکی از آنها پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) کافی داشت.

هر هفت RCT که جراحی را با مداخلات غیرجراحی مقایسه کردند، مزایایی را از انجام جراحی برای معیارهای تغییر وزن در یک تا دو سال پیگیری پیدا کردند. بهبودهایی در برخی از جنبه‌های کیفیت زندگی (QoL) مرتبط با سلامت (دو RCT) و دیابت (پنج RCT) نیز یافت شد. کیفیت کلی شواهد در حد متوسط بود. پنج مطالعه داده‌های مربوط به مورتالیتی را گزارش کردند، هیچ موردی از مرگ‌ومیر رخ نداد. بروز عوارض جانبی جدی (serious adverse events; SAEs) در چهار مطالعه گزارش شده و از 0% تا 37% در گروه‌های جراحی و 0% تا 25% در گروه‌های غیرجراحی متغیر بود. در پنج مطالعه‌ای که این داده‌ها را گزارش کردند، میان 2% و 13% از شرکت‌کنندگان نیاز به جراحی مجدد داشتند.

سه RCT نشان دادند که استفاده از تکنیک Roux-en-Y برای بای‌پس معده به روش لاپاروسکوپی (laparoscopic; L) (Roux-en-Y gastric bypass; RYGB)، کاهش وزن و شاخص توده بدنی (body mass index; BMI) قابل توجهی را تا پنج سال پس از جراحی در مقایسه با باندینگ قابل تنظیم معده از طریق لاپاروسکوپی (laparoscopic adjustable gastric banding; LAGB) به دست آورد. میانگین BMI در پایان مطالعه پس از LRYGB در مقایسه با LAGB کمتر بود: تفاوت میانگین (MD): 5.2- کیلوگرم/متر مربع (m²) (95% فاصله اطمینان (CI): 6.4- تا 4.0-؛ P < 0.00001؛ 265 شرکت‌کننده؛ 3 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط). شواهد برای QoL و کوموربیدیتی‌ها از کیفیت بسیار پائینی برخوردار بود. پروسیجر LRGYB منجر به مدت زمان بستری طولانی‌تری در دو RCT (4/3.1 در برابر 2/1.5 روز) و تعداد عوارض جانبی ماژور دیرهنگام بیشتری (26.1% در برابر 11.6%) در یک RCT شد. LAGB در یک RCT، نرخ بالایی را از نیاز به جراحی مجدد برای برداشتن باند به همراه داشت (9 بیمار، 40.9%).

RYGB باز، LRYGB و جراحی لاپاروسکوپیک اسلیو گاسترکتومی (laparoscopic sleeve gastrectomy; LSG) منجر به کاهش وزن و/یا BMI شد، اما هیچ تصویر هم‌سو و سازگاری وجود نداشت در مورد اینکه کدام پروسیجر در هفت کارآزمایی واردشده بهتر بود یا بدتر. MD معادل 0.2- کیلوگرم/متر مربع (95% CI؛ 1.8- تا 1.3؛ 353 شرکت‏‌کننده؛ 6 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت پائین) به نفع LRYGB گزارش شد.  تفاوت‌های موجود در QoL اهمیت آماری نداشتند (یک RCT). شش RCT مورتالیتی را گزارش کردند؛ یک مورد مرگ‌ومیر به دنبال LRYGB رخ داد. بروز SAEها در یک RCT گزارش شده و میزان آن در گروه LRYGB (معادل 4.5%) بیشتر از گروه LSG (معادل 0.9%) بود. نیاز به انجام جراحی مجدد از 6.7% تا 24% در گروه LRYGB و 3.3% تا 34% در گروه LSG متغیر بود. تاثیرات مداخله روی کوموربیدیتی‌ها، عوارض و پروسیجرهای جراحی بیشتر خنثی بود، به جز در بهبود بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال پس از LRYGB (یک RCT). یک RCT شامل افرادی با BMI معادل 25 تا 35 و دیابت نوع 2 نشان داد که مینی بای‌پس معده به روش لاپاروسکوپی منجر به کاهش وزن و بهبود دیابت بیشتری در مقایسه با LSG شده و سطوح مشابهی را از عوارض داشتند.

دو RCT دریافتند که انحراف بیلیوپانکراس با سوئیچ دوازدهه (biliopancreatic diversion with duodenal switch; BDDS) منجر به کاهش وزن بیشتری نسبت به RYGB در بیماران چاق بیمارگونه شد. میانگین کاهش BMI در پایان مطالعه به دنبال BDDS بیشتر بود: MD؛ 7.3- کیلوگرم/متر مربع (95% CI؛ 9.3- تا 5.4-؛ P < 0.00001؛ 107 شرکت‌کننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط). QoL در اکثر حوزه‌ها مشابه بود. در یک مطالعه میان 82% تا 100% از شرکت‌کنندگان مبتلا به دیابت در مدت سه سال پس از جراحی HbA1c کمتر از 5% داشتند. نیاز به انجام جراحی‌های مجدد در گروه BDDS (از 16.1% تا 27.6%) بیشتر از گروه LRYGB (از 4.3% تا 8.3%) گزارش شد. یک مورد مرگ‌ومیر در گروه BDDS رخ داد.

یک RCT که بای‌پس لاپاروسکوپیک دوازدهه را همراه با اسلیو گاسترکتومی در برابر LRYGB مقایسه کرد، نشان داد که BMI، کاهش وزن بیش از حد، و نرخ بهبودی دیابت و هیپرتانسیون در 12 ماه پیگیری مشابه بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین). QoL؛ SAEها و نرخ جراحی مجدد گزارش نشدند. در هیچ یک از گروه‌ها مرگ‌ومیر رخ نداد.

یک RCT با مقایسه جراحی لاپاروسکوپیک اسلیو گاسترکتومی مجزا (laparoscopic isolated sleeve gastrectomy; LISG) در برابر LAGB، بهبود بیشتری را در پیامدهای کاهش وزن به دنبال LISG در سه سال دوره پیگیری نشان داد (شواهد با کیفیت بسیار پائین). QoL، مورتالیتی و ASEها گزارش نشدند. نیاز به انجام جراحی مجدد در 20% از شرکت‌کنندگان گروه LAGB و در 10% از شرکت‌کنندگان گروه LISG دیده شد.

یک RCT (منتشرنشده) که اﯾﻤﺒﺮﯾﮑﺎﺳﯿﻮن (imbrication) معده به روش لاپاروسکوپی را با LSG مقایسه کرد، تفاوتی را با اهمیت آماری در کاهش وزن میان گروه‌ها پیدا نکرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).  QoL و کوموربیدیتی گزارش نشدند. هیچ موردی از مرگ‌ومیر رخ نداد. دو شرکت‌کننده در گروه اﯾﻤﺒﺮﯾﮑﺎﺳﯿﻮن معده نیاز به جراحی مجدد پیدا کردند.