در چهار تا شش ساعت نخست پس از جراحی، بیمارانی که بی‌دردی اپیدورال دریافت کردند، نسبت به بیماران دریافت‌کننده بی‌دردی سیستمیک، درد کمتری در حالت استراحت، بر اساس امتیازات آنالوگ بصری (VAS)، داشتند (SMD: -0.77؛ 95% CI؛ 1.24- تا 0.31-). این تاثیر تا 18 الی 24 ساعت از نظر آماری معنی‌دار نبود (SMD: -0.29؛ 95% CI؛ 0.73 - تا 0.16). این مشاهدات فقط بر اساس مطالعاتی بودند که جمعیت‌های متشکل از فقط تعویض کامل زانو را بررسی کرده، یا جمعیت‌های مختلط از تعویض مفصل ران یا زانو را ارزیابی ‌کردند. برای تسکین درد با حرکت پس از جراحی، بیماران دریافت‌کننده بی‌دردی اپیدورال، نمرات کمتر درد را نسبت به بیماران دریافت‌کننده بی‌دردی سیستمیک، در هر چهار مطالعه که این پیامدها را بررسی کردند، گزارش دادند. انتخاب عوامل اپیدورال همچنین ممکن است بر میزان تفاوت بی‌دردی اپیدورال با بی‌دردی سیستمیک تاثیر بگذارد. تفاوت میان بی‌دردی اپیدورال و بی‌دردی سیستمیک در فراوانی تهوع و استفراغ (OR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.49) یا نارسایی تنفسی (OR: 1.07؛ 95% CI: 0.45 تا 2.54) از نظر آماری معنی‌دار نبود. آرام‌بخشی با بی‌دردی اپیدورال (OR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.97) با تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا بروز یک آسیب معادل 7.7 (95% CI 3.5 تا 42.0) بیمار برای گروه بی‌دردی سیستمیک، کمتر رخ داد. احتباس ادراری (OR: 3.50؛ 95% CI؛ 1.63 تا 7.51؛ NNH: 4.5؛ 95% CI؛ 2.3 تا 12.2)، خارش (OR: 4.74؛ 95% CI؛ 1.76 تا 12.78؛ NNH: 6.8؛ 95% CI؛ 4.4 تا 15.8)، و کاهش فشار خون (OR: 2.78؛ 95% CI؛ 1.15 تا 6.72؛ NNH: 6.7؛ 95% CI؛ 3.5 تا 103) با بی‌دردی اپیدورال در مقایسه با بی‌دردی سیستمیک، بیشتر رخ دادند. برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیر بی‌دردی اپیدورال بر عوارض جدی پس از جراحی، پیامدهای عملکردی، یا طول مدت بستری در بیمارستان، تعداد کافی از آنها وجود نداشتند.