پروستاگلاندین داخل وریدی برای القای زایمان

القای زایمان با پروستاگلاندین وریدی موثر است اما عوارض جانبی دارد. القای زایمان زمانی رایج است که ادامه بارداری خطر بیشتری برای مادر یا فرزند داخل رحم او ایجاد کند. پروستاگلاندین‌ها، که به‌طور طبیعی توسط بدن تولید می‌شوند، می‌توانند دهانه رحم را رسیده کرده و انقباضات را تحریک کنند. این مرور نشان داد که تجویز پروستاگلاندین به صورت داخل وریدی در طول سه ماهه سوم بارداری در القای زایمان موثر است، اما گران‌تر بوده و عوارض جانبی بیشتری نسبت به اکسی‌توسین (هورمون دیگر برای القای زایمان) دارد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

پروستاگلاندین داخل وریدی برای القای زایمان کارآمدتر از اکسی‌توسین داخل وریدی نیست، اما استفاده از آن با نرخ بالاتر عوارض جانبی در مادر و تحریک شدید رحم همراه است.

هیچ نتیجه‌ای از مقایسه ترکیب پروستاگلاندین F2 آلفا و اکسی‌توسین در مقایسه با اکسی‌توسین به‌تنهایی یا پروستاگلاندین E2 خارج آمنیوتیک و داخل وریدی نمی‌توان گرفت.

[نکته: ارزیابی دو استناد موجود در بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است نتیجه‌گیری‌های مرور را که بررسی شدند، تغییر دهند.]

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

پروستاگلاندین E2 و F2 آلفا داخل وریدی می توانند برای القای زایمان استفاده شوند، بااین‌حال، استفاده از آنها به دلیل عوارض جانبی غیرقابل قبول برای مادر محدود شده است. این مطالعه یکی از سری مرورها برای بررسی روش‌های رسیده شدن دهانه رحم (cervical ripening) و القای زایمان با استفاده از روش‌شناسی (methodology) استاندارد است.

اهداف: 

تعیین تاثیرات پروستاگلاندین داخل وریدی برای رسیده شدن دهانه رحم در سه ماهه سوم بارداری یا القای زایمان.

روش‌های جست‌وجو: 

پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 ژانویه 2004) و کتاب‌شناختی‌های (bibliography) مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم. این جست‌وجو را در 7 جولای 2010 به‌روز کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی افزودیم.

معیارهای انتخاب: 

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که پروستاگلاندین داخل وریدی را برای رسیده شدن دهانه رحم در سه ماهه سوم بارداری یا القای زایمان، با دارونما (placebo)/عدم درمان، یا دیگر روش‌های ذکر شده در فهرست از پیش تعریف‌شده روش‌های القای زایمان، مقایسه کردند.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

برای مقابله با حجم زیاد و پیچیدگی داده‌های کارآزمایی‌های مرتبط با القای زایمان، یک استراتژی ژنریک ایجاد شد. این شامل یک روش دو-مرحله‌ای برای استخراج داده‌ها بود. استخراج داده‌های اولیه به‌صورت متمرکز انجام شد.

نتایج اصلی: 

سیزده کارآزمایی (1165 زن) در این مرور گنجانده شدند.

استفاده از پروستاگلاندین داخل وریدی در مقایسه با اکسی‌توسین با نرخ بالاتر تحریک شدید رحم همراه با تغییرات در ضربان قلب جنین (نسبت خطر (relative risk; RR): 6.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.23 تا 37.11) و هم بدون این تغییرات (RR: 4.25؛ 95% CI؛ 1.48 تا 12.24) همراه بود. استفاده از پروستاگلاندین در مقایسه با اکسی‌توسین با عوارض جانبی بیشتر در مادر (گوارشی، ترومبوفلبیت و تب، RR: 3.75؛ 95% CI؛ 2.46 تا 5.70) همراه بود. پروستاگلاندین بیشتر از اکسی‌توسین منجر به زایمان واژینال نشد (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.18).

هیچ تفاوت قابل توجهی از آنالیز زیرگروه یا از کارآزمایی‌های مقایسه‌کننده ترکیب اکسی‌توسین/پروستاگلاندین F2 آلفا و اکسی‌توسین یا پروستاگلاندین E2 داخل وریدی در مقابل خارج آمنیوتیک، مشاهده نشد.

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information