آترواسکلروز یک بیماری شریان است که در آن رسوبات چربی جریان خون را مسدود می‌کند. این وضعیت می‌تواند باعث ایجاد لنگش متناوب شود، یعنی زمانی که درد ناشی از گرفتگی در پاها با ورزش ایجاد شده و با استراحت تسکین می‌یابد. این رسوبات چربی همچنین می‌توانند باعث انسدادهای جدی شوند که منجر به بروز حملات قلبی و نیاز به قطع عضو (برداشتن اندام با جراحی) می‌شوند. آنتی‌کوآگولانت‌ها، مانند هپارین یا وارفارین، داروهایی هستند که از لخته شدن خون پیشگیری کرده و ممکن است به افراد مبتلا به لنگش متناوب کمک کنند. هیچ مطالعه جدیدی برای این به‌روزرسانی وارد نشد. هفت مطالعه با 802 شرکت‌کننده وارد این مرور شدند. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که مزایای مصرف هپارین، LMWHها و آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی برای درمان لنگش متناوب ثابت نشده، در حالی که خطر افزایش خونریزی‌های شدید مشاهده شده، به ویژه با آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی. شواهد بارزی برای حمایت از استفاده از آنتی‌کوآگولانت‌ها در درمان لنگش متناوب در این مرحله وجود ندارد. انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
فواید هپارین، LMWHها و آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی برای درمان لنگش متناوب ثابت نشده، در حالی که افزایش خطر خونریزی‌های شدید، به ویژه با داروهای ضد انعقاد خوراکی، مشاهده شده است. شواهد بارزی برای حمایت از استفاده از آنتی‌کوآگولانت‌ها در درمان لنگش متناوب در این مرحله وجود ندارد.
درمان آنتی‌کوآگولانت یا ضد انعقاد برای لنگش متناوب (intermittent claudication) ممکن است ظرفیت عملکردی بیمار را بهبود بخشیده و از عوارض حاد قلبی‌عروقی ناشی از بیماری انسداد شریانی محیطی پیشگیری کند. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که ابتدا در سال 2001 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات داروهای آنتی‌کوآگولانت (هپارین، هپارین با وزن مولکولی پائین (LMWH) و آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی) در بیماران مبتلا به لنگش متناوب (Fontaine stage II) از نظر بهبودی در ظرفیت راه رفتن (فاصله پیاده‌روی بدون درد یا فاصله مطلق پیاده‌روی)، مورتالیتی، حوادث قلبی‌عروقی، شاخص فشار مچ پا/بازویی (ankle/brachial pressure index)، پیشرفت به سمت جراحی، بقا (survival) بیمار بدون آمپوتاسیون و عوارض جانبی این داروها.
برای این به‌روزرسانی ، هماهنگ کننده جست‌وجو در کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عروقی محیطی در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی (آخرین جست‌وجو در می 2013) و CENTRAL (شماره 4؛ 2013) پرداخت.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از آنتی‌کوآگولانت‌ها که برای درمان بیماران مبتلا به لنگش متناوب استفاده شدند.
هفت مطالعه گنجانده شدند. فقط سه مطالعه (دو مورد ارزیابی آنتی‌کوآگولانت خوراکی، یک مورد ارزیابی هپارین) معیارهای ورود روش‌شناسی (methodology) را با کیفیت بالا برآورده کرده و در تجزیهوتحلیل اولیه قرار گرفتند. چهار مطالعه دیگر در آنالیز حساسیت (sensitivity) گنجانده شدند. نویسندگان داده‌ها را به‌طور مستقل از هم استخراج کردند.
هیچ مطالعه جدیدی برای این به‌روزرسانی وارد نشد. هفت کارآزمایی با مجموع 802 شرکت‌کننده در این مرور وارد شدند. تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های درمان با هپارین و کنترل برای مسافت پیاده‌روی بدون درد یا حداکثر فاصله راه رفتن در پایان درمان مشاهده نشد. هیچ داده‌ای وجود نداشت که نشان دهد LMWHها طول مسافت پیاده‌روی را افزایش می‌دهند. نرخ نیاز به برقراری مجدد جریان عروقی (revascularisation) یا بقا بدون آمپوتاسیون در یک مطالعه با دوره پیگیری پنج سال گزارش شد. هیچ مطالعه‌ای تاثیر قابل‌توجه مداخله را بر مورتالیتی کلی یا رویدادهای قلبی‌عروقی گزارش نکرد و نسبت‌های شانس تجمعی نیز برای این پیامدها معنی‌دار نبودند. وقوع حوادث خونریزی شدید و خفیف در گروه تحت درمان با آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور قابل‌توجهی بیشتر بود، با افزایش غیر قابل‌توجه در حوادث خونریزی کشنده. در مطالعه ارزیابی هپارین، هیچ رویداد خونریزی شدید گزارش نشد، در حالی که افزایش غیر قابل‌توجهی در حوادث خونریزی خفیف دیده شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.