رماسمید (remacemide) به‌عنوان یک درمان کمکی برای صرع لوکالیزه (پارشیال) مقاوم به دارو، فقط تاثیر نسبتا کمی دارد.
صرع (epilepsy) اختلالی است که در آن تشنج‌های مکرر به دلیل تخلیه‌های غیرطبیعی الکتریکی از مغز ایجاد می‌شوند. بیشتر تشنج‌ها را می‌توان با یک داروی ضدصرع واحد کنترل کرد، اما گاهی، تشنج‌ها در برابر آن داروها مقاوم هستند. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که داروی جدید، رماسمید، فقط تاثیر نسبتا کمی بر تشنج‌ها دارد و احتمال قطع مصرف آن نسبت به دارونما (placebo) بیشتر است. بعید است که رماسمید به‌عنوان یک داروی ضدصرع، بیشتر توسعه یابد.
Read the full abstract
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 4، سال 2002 منتشر شد.
صرع (epilepsy) یک اختلال نورولوژیکی شایع است که 0.5% تا 1% از جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تقریبا 30% از افراد مبتلا به صرع، دچار تشنج‌هایی می‌شوند که به داروهای موجود مقاوم هستند. در پاسخ به این مشکل، داروهای بالقوه جدید در حال تولید و توسعه هستند. رماسمید (remacemide) یکی از این داروها است.
اهداف
ارزیابی تاثیرات درمان کمکی (add-on treatment) با رماسمید بر تشنج‌ها، عوارض جانبی، شناخت و کیفیت زندگی افراد مبتلا به صرع لوکالیزه مقاوم به دارو.
روش‌های جست‌وجو
پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (31 آگوست 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 3 از 4، کتابخانه کاکرین ، سال 2011) و MEDLINE (1948 تا هفته 3 آگوست 2011) را جست‌وجو کردیم. علاوه‌بر این، با AstraZeneca (تولیدکننده رماسمید) و همکاران فعال در این زمینه تماس گرفتیم تا ببینیم که آن‌ها از کارآزمایی‌هایی که شناسایی نکردیم، اطلاعی داشتند یا خیر.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با دارونما (placebo) با مشارکت افرادی در هر سن و مبتلا به تشنج‌های لوکالیزه که در آن‌ها از روش مناسبی برای پنهان‌سازی تصادفی‌سازی استفاده شد. این مطالعات به‌صورت کورسازی شده یا بدون کورسازی انجام شده و طراحی موازی (parallel) یا متقاطع (crossover) داشتند. آن‌ها می‌بایست دوره درمان حداقل هشت هفته‌ای داشتند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود به این مرور انتخاب کرده و داده‌ها را استخراج کردند. اختلاف‌نظرات با بحث و تبادل‌نظر حل‌وفصل شدند. پیامدهای مورد بررسی شامل کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج، انصراف از درمان، عوارض جانبی، تاثیرات بر شناخت و کیفیت زندگی بودند. آنالیزهای اولیه بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) انجام شدند. رابطه دوز-پاسخ در مدل‌های رگرسیون (regression models) ارزیابی شد.
نتایج اصلی
دو کارآزمایی با طرح گروه موازی (parallel group) شامل 514 نفر وارد این مرور شدند. دوزهای روزانه 300 میلی‌گرم، 600 میلی‌گرم، 800 میلی‌گرم و 1200 میلی‌گرم رماسمید بررسی شدند. نسبت خطر (relative risk; RR) کلی برای رماسمید در مقایسه با دارونما با 95% فواصل اطمینان (CI) برای کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج، 1.59 بود (95% CI؛ 0.91 تا 2.79). به‌دلیل تفاوت در میزان پاسخ میان کارآزمایی‌ها، مدل‌های رگرسیون قادر به ارائه تخمین‌های قابل اطمینان برای پاسخ‌دهی به دوزهای مجزا نبودند. بااین‌حال، مدل‌های رگرسیون، تاثیر معنی‌داری را برای مصرف دوزهای 800 میلی‌گرم تا 1200 میلی‌گرم رماسمید در روز نشان دادند. احتمال قطع درمان با رماسمید بیشتر از دارونما بود، RR برای قطع درمان 1.90 گزارش شد (95% CI؛ 1.00 تا 3.60). RR معادل 3.08 برای سرگیجه نشان می‌دهد که این عارضه به‌طور معنی‌داری با رماسمید مرتبط بود (99% CI؛ 1.37 تا 6.95). تاثیرات مداخله بر شناخت و کیفیت زندگی گزارش نشدند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
با توجه به تاثیر نسبتا کم مداخله بر فراوانی بروز تشنج و میزان قابل توجه قطع دارو، بعید است که رماسمید، به‌عنوان یک داروی ضدصرع، بیشتر توسعه یابد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
