در مراحل بعدی بیماری پارکینسون، عوارض جانبی به دلیل استفاده از درمان لوودوپا رخ می‌دهند. این موارد شامل حرکات غیرارادی انقباضی (دیسکینزی)، گرفتگی دردناک در پاها (دیستونی) و پاسخ کوتاه به هر دوز است که به آن «بدتر شدن انتهای دوز (end-of-dose deterioration)» یا «پدیده نوسانات ناشی از اتمام اثر دوز تا موعد دوز بعدی دارو (wearing off phenomenon)» گفته می‌شود. داروهای آگونیست دوپامین با تقلید از لوودوپا در مغز عمل می‌کنند، اما هنگامی که به عنوان درمان اولیه استفاده می‌شوند، این عوارض طولانی‌مدت درمان را ایجاد نمی‌کنند. به همین دلیل، چندین سال است که به محض ایجاد این مشکلات، آگونیست‌های دوپامین به امید بهبودی آنها اضافه می‌شوند. کابرگولین یک آگونیست جدید دوپامین است که اخیرا برای درمان بیماری پارکینسون در انگلستان مجوز دریافت کرده است. در این مرور، کارآزمایی‌های انجام‌شده را با این دارو بررسی می‌کنیم تا ببینیم این دارو در مقایسه با داروی قدیمی‌تر بروموکریپتین چقدر موثر است و چه عوارض جانبی را ایجاد می‌کند.
کابرگولین در پنج مطالعه شامل 1071 بیمار با آگونیست قدیمی بروموکریپتین مقایسه شده است. فقط یکی از مطالعات کوچکتر میان‌مدت (36 هفته) بود، بقیه مطالعات کوتاه‌مدت (12 تا 15 هفته) بودند. مدت زمانی را که بیماران در وضعیت بی‌حرکتی سپری کردند با هر دو آگونیست کاهش یافت، اما با کابرگولین در مقایسه با بروموکریپتین کمی بیشتر کاهش یافت. این مزیت کوچک کابرگولین از نظر آماری معنادار نبود. دیسکینزی به عنوان یک عارضه جانبی گزارش‌شده با کابرگولین در مقایسه با بروموکریپتین به‌طور قابل توجهی افزایش یافت. اختلالات جسمانی و ناتوانی در چهار مطالعه اندازه‌گیری شدند، اما هیچ مزیت آماری معنی‌داری برای کابرگولین یافت نشد. تعداد بیمارانی که در مقیاس برداشت کلی پزشک (clinician's global impression) به میزان زیاد یا بسیار زیاد بهبود یافتند، با هر دو آگونیست مشابه بود. کاهش دوز لوودوپا بین کابرگولین و بروموکریپتین تفاوتی نداشت. گیجی به‌طور قابل توجهی با کابرگولین وجود داشت. به غیر از این موارد، عوارض جانبی دوپامینرژیک با این آگونیست‌ها قابل مقایسه بود و تفاوت معنی‌داری در نرخ خروج از کارآزمایی‌ها مشاهده نشد.
کابرگولین مزایای مشابهی با بروموکریپتین در کاهش زمان خاموشی، رتبه‌بندی اختلالات فیزیکی و ناتوانی، و کاهش دوز لوودوپا در سه ماه نخست درمان دارد. فراوانی عوارض جانبی و خروج از درمان با دو آگونیست، به غیر از افزایش دیسکینزی و گیجی با کابرگولین، مشابه بودند.
کابرگولین مزایای مشابهی با بروموکریپتین در کاهش زمان خاموشی، رتبه‌بندی اختلالات حرکتی و ناتوانی، و کاهش دوز لوودوپا در سه ماه نخست درمان، دارد. دیسکینزی و گیجی با کابرگولین افزایش یافت، اما، فراوانی عوارض جانبی و خروج از گروه درمان با دو آگونیست مشابه بودند.
درمان طولانی‌مدت با لوودوپا (levodopa) در بیماری پارکینسون (Parkinson's disease) با ایجاد عوارض حرکتی از جمله حرکات غیرارادی غیرطبیعی و کوتاه شدن پاسخ به هر دوز (پدیده نوسانات ناشی از اتمام اثر دوز تا موعد دوز بعدی دارو (wearing off phenomenon)) همراه است. تصور می‌شود که آگونیست‌های دوپامین می‌توانند مدت زمان دوره‌های بی‌حرکتی و نیاز به درمان با لوودوپا را کاهش دهند و در عین حال اختلالات حرکتی را حفظ یا بهبود بخشند و فقط عوارض جانبی دوپامینرژیک را به حداقل کاهش دهند.
مقایسه اثربخشی و بی‌خطری (safety) درمان کمکی با کابرگولین (cabergoline) در مقابل بروموکریپتین (bromocriptine) در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون، که قبلا روی لوودوپا ایجاد شده و از عوارض حرکتی رنج می‌برند.
جست‌وجوهای الکترونیکی در MEDLINE؛ EMBASE و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین انجام شدند. جست‌وجوی دستی در متون علمی نورولوژی به عنوان بخشی از استراتژی گروه اختلالات حرکتی در کاکرین صورت گرفت. فهرست منابع مطالعات شناسایی‌شده و دیگر مرورها بررسی شدند. با Pharmacia Upjohn Limited تماس گرفته شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) از مقایسه کابرگولین در مقابل بروموکریپتین در بیماران با تشخیص بالینی بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک و عوارض طولانی‌مدت درمان با لوودوپا.
داده‌ها توسط نویسندگان به‌طور مستقل از هم خلاصه شد و اختلاف نظرات با بحث حل‌وفصل شد. معیارهای پیامد مورد استفاده شامل مقیاس‌های رتبه‌بندی بیماری پارکینسون، دوز لوودوپا، اندازه‌گیری‌های زمان خاموشی (off time measurements) و فراوانی موارد خروج از مطالعه و عوارض جانبی بودند.
کابرگولین در مقابل بروموکریپتین در پنج مطالعه تصادفی‌سازی شده، دوسو کور (double-blind)، گروه موازی (parallel group) شامل 1071 بیمار مقایسه شدند. فقط یکی از مطالعات فاز II، میان‌مدت (36 هفته) بود، بقیه همگی کوتاه‌مدت (12-15 هفته) بودند. تفاوت غیرمعنی‌دار در کاهش زمان خاموشی ایجادشده توسط کابرگولین در مقایسه با بروموکریپتین، 0.29 ساعت در روز به نفع کابرگولین بود (تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.68؛ p = 0.15). دیسکینزی (dyskinesia) به عنوان یک عارضه جانبی، با کابرگولین در مقایسه با بروموکریپتین به‌طور قابل توجهی افزایش یافت (نسبت شانس پتو (Peto odds ratio): 1.57؛ 95% CI؛ 1.05 تا 2.35؛ 0.03 = p). اختلال حرکتی و ناتوانی در چهار مطالعه با استفاده از مقیاس رتبه‌بندی UPDRS اندازه‌گیری شد، اما تفاوت‌های کوچک در نمرات UPDRS ADL (بخش II) و حرکتی (بخش III) در هیچ مطالعه‌ای از نظر آماری معنی‌دار نبود. به‌طور مشابه، تفاوت معنی‌داری در امتیاز Schwab و England مشاهده نشد. تعداد بیمارانی که در مقیاس برداشت کلی پزشک (clinician's global impression) به میزان زیاد یا بسیار زیاد بهبود یافتند، با هر دو آگونیست مشابه بود. کاهش دوز لوودوپا بین کابرگولین و بروموکریپتین تفاوتی نداشت. گیجی (confusion) با کابرگولین بیشتر دیده شد (نسبت شانس پتو: 2.02؛ 95% CI؛ 1.09، 3.76؛ p = 0.03). به غیر از این موارد، عوارض جانبی دوپامینرژیک با این آگونیست‌ها قابل مقایسه بود و تفاوت معنی‌داری در نرخ خروج از مطالعه به هر دلیلی پیدا نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.