ما 10 مطالعه را شناسایی کردیم که بین سال‌های 1978 تا 2002 شامل 731 شرکت‌کننده منتشر شدند. شش مطالعه از دارو‌های ضد-افسردگی سه حلقه‌ای (tricyclic antidepressants; TCAs) استفاده کردند، دو مطالعه از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (selective serotonin reuptake inhibitors; SSRIs) استفاده کردند، یک مطالعه از یک داروی ضد-افسردگی هتروسیکلیک (heterocyclic) دیگر و یک مطالعه از TCA یا داروی ضد-افسردگی هتروسیکلیک استفاده کردند.

درمان ترکیبی بنزودیازپین‌ها به‌علاوه دارو‌های ضد-افسردگی برای شدت افسردگی در مرحله اولیه (چهار هفته) موثرتر از دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی بود (SMD: -0.25؛ 95% CI؛ 0.46- تا 0.03-؛ 10 مطالعه؛ 598 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اما هیچ تفاوتی بین درمان‌ها در مرحله حاد (پنج تا 12 هفته) (SMD: -0.18؛ 95% CI؛ 0.40- تا 0.03؛ 7 مطالعه؛ 347 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) یا در مرحله پیوسته (بیش از 12 هفته) (SMD: -0.21؛ 95% CI؛ 0.76- تا 0.35؛ 1 مطالعه؛ 50 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، وجود نداشت. برای پذیرش درمان، هیچ تفاوتی از نظر خروج از درمان به هر دلیلی بین درمان ترکیبی و دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی وجود نداشت (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.07؛ 10 مطالعه؛ 731 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

برای پاسخ به درمان در افسردگی، درمان ترکیبی نسبت به دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی در مرحله اولیه موثرتر بود (RR: 1.34؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.58؛ 10 مطالعه؛ 731 شرکت‌کننده)، اما هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در مرحله حاد (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.35؛ 7 مطالعه؛ 383 شرکت‌کننده) یا در مرحله پیوسته (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.73 تا 1.29؛ 1 مطالعه؛ 52 شرکت‌کننده) وجود نداشت. از نظر بهبود افسردگی، درمان ترکیبی نسبت به دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی در مرحله اولیه موثرتر بود (RR: 1.39؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.90؛ 10 مطالعه؛ 731 شرکت‌کننده)، اما هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در مرحله حاد (RR: 1.27؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.63؛ 7 مطالعه؛ 383 شرکت‌کننده) یا در مرحله پیوسته (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.80 تا 2.16؛ 1 مطالعه؛ 52 شرکت‌کننده) وجود نداشت. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین درمان ترکیبی و دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی برای شدت اضطراب در مرحله اولیه (SMD: -0.76؛ 95% CI؛ 1.67- تا 0.14؛ 3 مطالعه؛ 129 شرکت‌کننده) یا در مرحله حاد (SMD: 0.48؛ 95% CI؛ 1.06- تا 0.10؛ 3 مطالعه؛ 129 شرکت‌کننده) وجود نداشت. هیچ مطالعه‌ای شدت بی‌خوابی را اندازه‌گیری نکرد. از نظر عوارض جانبی، میزان خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی برای درمان ترکیبی پائین‌تر از دارو‌های ضد-افسردگی به‌تنهایی بود (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.90؛ 10 مطالعه؛ 731 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). با این ‌حال، شرکت‌کنندگان در گروه درمان ترکیبی حداقل یک مورد عارضه جانبی را بیش‌تر از شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده داروهای ضد-افسردگی به‌تنهایی گزارش کردند (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.23؛ 7 مطالعه؛ 510 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

اکثر حوزه‌های خطر سوگیری در اکثر مطالعات وارد شده نامشخص بودند. تولید توالی تصادفی، پنهان‌سازی تخصیص، کورسازی و گزارش‌دهی انتخابی پیامد، به دلیل کافی نبودن جزئیات گزارش‌شده در اغلب مطالعات واردشده و عدم دسترسی به پروتکل‌های مطالعه مشکل‌ساز بودند. بیش‌ترین محدودیت در کیفیت شواهد مربوط به ریزش نمونه (attrition) بود.