ده کارآزمایی شامل 9090 زن و نوزادان آنان وارد شدند؛ یک کارآزمایی دارای طراحی خوشه‌ای (تصادفی‌سازی بر اساس مرکز مطالعه) بود. همه 10 کارآزمایی، زنان را به‌طور تصادفی به گروه مصرف‌کننده یک مکمل خوراکی منیزیم یا یک گروه کنترل اختصاص دادند؛ در هشت کارآزمایی، از یک دارونما استفاده شد، و در دو کارآزمایی، هیچ درمانی به گروه کنترل داده نشد. در 10 کارآزمایی وارد شده، ترکیب مکمل‌های منیزیم، سن بارداری در زمان شروع مصرف مکمل، و دوزهای تجویز شده متفاوت بودند، شامل: اکسید منیزیم، 1000 میلی‌گرم روزانه ≤ چهار ماه پس از لقاح (یک کارآزمایی)؛ سیترات منیزیم، 365 میلی‌گرم روزانه از ≤ هفته 18 تا بستری شدن در بیمارستان پس از 38 هفته (یک کارآزمایی)؛ و 340 میلی‌گرم روزانه از هفته نهم تا 27 بارداری (یک کارآزمایی)؛ گلوکونات منیزیم، 2 تا 3 گرم از هفته 28 بارداری تا زمان تولد (یک کارآزمایی)؛ و 4 گرم روزانه از هفته 23 بارداری (یک کارآزمایی)؛ منیزیم آسپارتات، 15 میلی‌مول روزانه (سه کارآزمایی، شروع از هفته ششم تا 21 بارداری تا زمان تولد، ≤ هفته 16 بارداری تا تولد، یا < هفته 12 تا زمان تولد)؛ یا 365 میلی‌گرم روزانه از هفته 13 تا 24 تا زمان تولد (یک کارآزمایی)؛ و منیزیم استئارات، 128 میلی‌گرم منیزیم المنتال از 10 تا 35 هفته تا زمان تولد (یک کارآزمایی).

در آنالیز همه کارآزمایی‌ها، مصرف مکمل‌های خوراکی منیزیم در مقایسه با عدم مصرف آن، با تفاوت معنی‌داری در مورتالیتی پری‌ناتال (مرده‌زایی و مرگ نوزادان پیش از ترخیص از بیمارستان) (خطر نسبی (RR): 1.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72 تا 1.67؛ پنج کارآزمایی‌؛ 5903 نوزاد)، کوچک برای سن بارداری (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.07؛ سه کارآزمایی؛ 1291 نوزاد)، یا پره-اکلامپسی (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.32؛ سه کارآزمایی؛ 1042 زن) همراه نبود. هیچ یک از کارآزمایی‌های وارد شده، مورتالیتی مادر را گزارش نکردند.

با در نظر گرفتن پیامدهای ثانویه، در حالی که افزایش خطر مرده‌زایی مشاهده نشد، احتمال افزایش خطر مرگ نوزادان پیش از ترخیص از بیمارستان برای نوزادانی که مادران آنها منیزیم دریافت کردند، دیده شد (RR: 2.21؛ 95% CI؛ 1.02 تا 4.75؛ چهار کارآزمایی؛ 5373 نوزاد). در یک کارآزمایی، بیش از 70% از شرکت‌کنندگان در آنالیز این پیامد مشارکت داشتند؛ نویسندگان کارآزمایی پیشنهاد کردند که تعداد زیادی از ناهنجاری‌های مادرزادی شدید (بعید است که به منیزیم مربوط باشد) و مرگ‌ومیرهای دو دسته از دو-قلوها (با وزن هنگام تولد < 750 گرم) در گروه مصرف‌کننده مکمل، احتمالا مسبب افزایش خطر مرگ‌ومیر مشاهده‌شده در گروه مصرف‌کننده مکمل بوده، و بنابراین این نتیجه باید با احتیاط تفسیر شود. علاوه بر این، زمانی که مرگ‌های ناشی از ناهنجاری‌های مادرزادی شدید در این کارآزمایی از متاآنالیز حذف شدند، خطر افزایش مرگ نوزاد برای گروه مصرف‌کننده مکمل منیزیم مشاهده نشد. مصرف مکمل منیزیم با تعداد کمتری از نوزادانی که نمره آپگار کمتر از هفت در دقیقه پنجم تولد داشتند (RR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.80؛ چهار کارآزمایی؛ 1083نوزاد)، با مایع آمنیوتیک آغشته به مکونیوم متولد شدند (RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.99؛ یک کارآزمایی؛ 4082 نوزاد)، کاهش دیررس قلب جنین داشتند (RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.53 تا 0.88؛ یک کارآزمایی؛ 4082 نوزاد)، و انسفالوپاتی هیپوکسیک-ایسکمیک خفیف داشتند (RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.98؛ یک کارآزمایی؛ 4082 نوزاد) همراه بود. زنان دریافت‌کننده منیزیم، به میزان قابل‌توجهی کمتر در طول بارداری نیاز به بستری شدن در بیمارستان پیدا کردند (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.86؛ سه کارآزمایی؛ 1158 زن).

از 10 کارآزمایی وارد شده در این مرور، فقط دو مورد به‌طور کلی کیفیت بالایی داشتند. هنگامی که یک آنالیز به این دو کارآزمایی محدود شد، هیچ‌یک از پیامدهای اولیه مرور (مورتالیتی پری‌ناتال، کوچک برای سن بارداری، پره-اکلامپسی) میان گروه‌ مصرف‌کننده مکمل منیزیم و گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری نداشت.