توصیه‌های پزشکان به افرادی که سیگار می‌کشند، کمک می‌کنند تا سیگار را ترک کنند. حتی زمانی که پزشکان توصیه‌های ساده و مختصری را در مورد ترک سیگار ارائه می‌دهند، احتمال افزایش موفقیت‌آمیز ترک سیگار را در افراد سیگاری افزایش می‌دهد و 12 ماه بعد غیر سیگاری باقی می‌مانند. توصیه‌های فشرده‌تر ممکن است منجر به نرخ ترک اندکی بالاتر شوند. پیگیری پس از ارائه توصیه ممکن است نرخ ترک را اندکی افزایش دهد.
توصیه‌های ساده تاثیر کمی بر نرخ ترک دارند. با فرض 2 تا 3% نرخ ترک سیگار بدون کمک، یک مداخله توصیه‌ای مختصر می‌تواند 1 تا 3% درصد دیگر بر نرخ ترک سیگار بی‌افزاید. به نظر می‌رسد که اجزای کمکی فقط تاثیر کمی دارند، اگرچه مداخلات فشرده‌تر در مقایسه با مداخلات بسیار مختصر، مزیت کمکی اندکی دارند.
متخصصان مراقبت سلامت، غالبا افراد را برای بهبود سلامت خود به ترک سیگار دعوت می‌کنند. چنین توصیه‌ای ممکن است مختصر بوده، یا بخشی از مداخلات فشرده‌تر باشد.
هدف از این مرور عبارت بود از ارزیابی اثربخشی توصیه‌ها از سوی پزشکان در ترویج ترک سیگار؛ مقایسه مداخلات حداقلی توسط پزشکان با مداخلات فشرده‌تر؛ ارزیابی اثربخشی روش‌های مختلف ارائه توصیه‌هایی برای ترویج ترک سیگار، و تعیین تاثیر توصیه‌های ضد سیگار بر مورتالیتی به علت بیماری‌های خاص و مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality).
در ژانویه 2013، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین را برای یافتن کارآزمایی‌های مداخلاتی که شامل پزشکان می‌شدند، جست‌وجو کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی آمریکای لاتین را از طریق BVS (Virtual Library in Health) در فوریه 2013 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده درباره توصیه به ترک سیگار توسط یک پزشک که در آنها پرهیز از استعمال سیگار حداقل شش ماه پس از ارائه اولین توصیه ارزیابی شده باشد.
داده‌های مربوط به محیطی را که در آن توصیه‌ها ارائه شد، نوع توصیه‌ها (حداقلی یا فشرده)، و اینکه از کمک‌های مشاوره استفاده شد یا خیر، معیارهای پیامد، روش تصادفی‌سازی و کامل بودن دوره پیگیری را استخراج کردیم.
معیار پیامد اصلی عبارت بود از پرهیز (abstinence) از سیگار کشیدن پس از حداقل شش ماه پیگیری. هم‌چنین تاثیر توصیه‌ها را بر مورتالیتی در مواردی که داده‌های پیگیری طولانی‌مدت در دسترس بودند، در نظر گرفتیم. در هر کارآزمایی از تعریف دقیق‌تر پرهیز، و در جایی که موجود بود از نرخ‌های اعتبارسنجی شده از نظر بیوشیمیایی، استفاده کردیم. افرادی که در دوره پیگیری از دست رفتند، به عنوان سیگاری در نظر گرفته شدند. تاثیرات در قالب نسبت خطر (relative risk) بیان شدند. در جایی که امکان‌پذیر بود، متاآنالیز را با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) ثابت منتل-هنزل (Mantel-Haenszel) انجام دادیم.
تعداد 42 کارآزمایی را شناسایی کردیم که بین سال‌های 1972 و 2012 انجام شده و شامل بیش از 31,000 فرد سیگاری بودند. در برخی از کارآزمایی‌ها، شرکت‌کنندگان در معرض خطر بیماری‌های خاص (بیماری قفسه سینه، دیابت، بیماری ایسکمیک قلبی) بودند، اما بیشتر آنها از جمعیت‌های غیر منتخب وارد شدند. شایع‌ترین محیط برای ارائه توصیه به ترک، مراکز مراقبت‌های اولیه بود. دیگر محیط‌ها عبارت بودند از بخش‌های بیمارستانی، کلینیک‌های سرپایی، و کلینیک‌های صنعتی.
داده‌های تجمیع شده از 17 کارآزمایی توصیه‌های مختصر در برابر عدم توصیه به ترک (یا مراقبت معمول)، افزایش قابل‌توجهی را در نرخ ترک سیگار نشان داد (نسبت خطر (relative risk; RR): 1.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.42 تا 1.94). میان 11 کارآزمایی که در آنها مداخله فشرده‌تر ارزیابی شد، تاثیر تخمین زده شده بالاتر بود (RR: 1.84؛ 95% CI؛ 1.60 تا 2.13) اما تفاوت آماری بین زیر گروه‌های مداخلات فشرده و حداقلی وجود نداشت. مقایسه مستقیم توصیه‌های فشرده در برابر توصیه‌های حداقلی، مزیت کمتری را برای توصیه‌های فشرده نشان داد (RR: 1.37؛ 95% CI؛ 1.20 تا 1.56). مقایسه مستقیم هم‌چنین مزیت کمی را در پیگیری‌های بعدی نشان داد. فقط یک مطالعه تاثیر توصیه به ترک سیگار را بر مورتالیتی تعیین کرد. این مطالعه هیچ تفاوتی را در نرخ مرگ‌ومیر در 20 سال پیگیری که دارای اهمیت آماری باشد، نشان نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.