Kluczowe informacje

- Dziecko ze złamaniem nadkłykciowym kości ramiennej (złamaniem w górnej części łokcia, około 5 cm powyżej stawu łokciowego) może być obciążone mniejszym ryzykiem uszkodzenia nerwów, jeśli od zewnętrznej strony łokcia wprowadzi się ≥2 druty zamiast wprowadzenia jednego drutu od strony wewnętrznej łokcia i drugiego od strony zewnętrznej (druty skrzyżowane). Metoda stosowana przez lekarza, polegająca na ręcznym nastawieniu kości, nie zwiększa ani nie zmniejsza ryzyka uszkodzenia nerwów, ale zastosowanie nastawienia zamkniętego może zmniejszyć ryzyko zakażenia.

- Ponieważ nie znaleźliśmy wystarczającej liczby badań dotyczących innych metod leczenia tego typu złamań, ich korzyści i ryzyko pozostają niejasne. 

- Potrzeba więcej dobrze zaprojektowanych badań, aby dokładniej ocenić korzyści i ryzyko związane ze stosowaniem innych metod leczenia. Badania powinny koncentrować się na wynikach związanych z ruchomością stawu łokciowego, a także na jakości życia i poziomie dyskomfortu dziecka.

Co to są złamania nadkłykciowe kości ramiennej?

Złamania te dotyczą kości ramiennej, około 5 cm powyżej stawu łokciowego. Jest to najczęstszy rodzaj złamania kości ramiennej u dzieci, który może znacząco wpływać na ich codzienne funkcjonowanie, zdolność do zabawy oraz uprawiania sportu.

Jak leczy się takie złamania?

Leczenie złamania zależy od tego, czy kość przemieściła się z pozycji pierwotnej. Jeśli doszło do jej przemieszczenia, lekarz może ręcznie przywrócić kość do pozycji pierwotnej. Przywrócenie kości do pozycji pierwotnej wykonuje się za pomocą „nastawienia zamkniętego” (bez cięcia skóry) lub „nastawienia otwartego” (po wykonaniu nacięcia skóry). 

Podczas zabiegu wykorzystuje się metalowe druty, w celu utrzymania kości w odpowiedniej pozycji na etapie gojenia. Lekarze mogą stosować różne rodzaje oraz liczby drutów, które wprowadza się do kości pod różnymi kątami. 

Jeśli kość nie uległa przemieszczeniu, może okazać się to niepotrzebne. W takim przypadku, metody leczenia polegające na unieruchomieniu kości w momencie jej gojenia obejmują stosowanie gipsu, temblaka lub trakcji (z użyciem obciążenia, lin i bloczków).

Czego chcieliśmy się dowiedzieć?

Chcieliśmy dowiedzieć się: 

- które metody leczenia najskuteczniej wspomagają leczenie kości; oraz

- czy wiążą się one z jakimikolwiek niepożądanymi skutkami.

Co zrobiliśmy w tym celu?

Poszukiwaliśmy badań, w których porównywano różne metody leczenia. Najczęściej stosowanymi metodami leczenia były:

- chirurgiczne leczenie z wykorzystaniem różnych rodzajów drutów metalowych po ustawieniu kości we właściwej pozycji;

- otwarte lub zamknięte nastawienie;

- zabiegi chirurgiczne lub niechirurgiczne; oraz

- inne niechirurgiczne metody leczenia.

Porównaliśmy i podsumowaliśmy wyniki badań oraz oceniliśmy wiarygodność danych naukowych na podstawie takich kryteriów, jak metody badawcze i wielkość badań.

Co znaleźliśmy?

Znaleźliśmy 52 badania obejmujące 3594 dzieci. Większość dzieci była w wieku od 5 do 8 lat, większość z nich stanowili chłopcy. Badania przeprowadzono w krajach na całym świecie, w tym 33 badania przeprowadzono w krajach Azji Południowo-Wschodniej. W niewielu badaniach wspomniano o sposobie ich finansowania.

Najważniejsze wnioski

- Wprowadzenie drutów wyłącznie od zewnętrznej strony łokcia może zmniejszyć ryzyko uszkodzenia nerwów w porównaniu z zastosowaniem drutów skrzyżowanych (wprowadzanych od zewnętrznej i wewnętrznej strony łokcia). Jednak prawdopodobnie nie ma istotnych różnic między tymi metodami leczenia pod względem częstości występowania zakażeń w miejscu wprowadzania drutów metalowych (zakażenia w miejscu wkłucia). Nie wiemy, czy którakolwiek z tych metod leczenia wpływa na funkcję stawu łokciowego, ryzyko konieczności przeprowadzenia dodatkowej operacji lub wystąpienie długoterminowej deformacji łokcia (gdy staw łokciowy traci swój prawidłowy kształt). 

- Początkowa metoda wykorzystana do nastawienia kości może mieć niewielki lub wręcz żaden wpływ na ryzyko uszkodzenia nerwów. Jednak stosowanie nastawiania zamkniętego wiąże się z mniejszą liczbą zakażeń u dzieci.

- Zastosowanie metalowych drutów do stabilizacji kości lub unieruchomienie jej za pomocą gipsu może mieć minimalny albo wręcz żaden wpływ na konieczność przeprowadzenia dodatkowej operacji, ryzyko uszkodzenia nerwów, zakażenia w miejscu wkłucia lub deformację stawu łokciowego. Jednak jesteśmy bardzo niepewni co do wyciągniętych wniosków. 

- Nie mamy także pewności, czy zastosowanie gipsu w porównaniu z temblakiem, ma jakikolwiek wpływ na ryzyko uszkodzenia nerwów lub wystąpienia zakażenia w miejscu wkłucia.

Jakie są ograniczenia prezentowanych danych?

Większość badań albo nie była odpowiednio zaprojektowana, albo nie zawierała dokładnego opisu na temat sposobu ich przeprowadzania. Sprawiło to, że mieliśmy niewielkie zaufanie do tych wyników lub nie mieliśmy go wcale. Ponadto nasze zaufanie było ograniczone ze względu na niewystarczającą liczbę dzieci uczestniczących w badaniach, aby można było uznać je za wiarygodne. Możliwe jest również, że znalezione przez nas badania zawierały wyolbrzymione wyniki, a niektóre badania prezentujące odmienne rezultaty mogły nie zostać uwzględnione. 

Na ile aktualne są te przedstawione dane?

Niniejsze dane naukowe są aktualne do marca 2021 roku.