پنج مطالعه با 2567 شرکت‌کننده، پالیپریدون را با دارونما (placebo) مقایسه کردند. بیماران کمتری از گروه پالیپریدون مطالعه را زودتر ترک کردند (n = 1926؛ 7 RCT؛ RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.75، NNT: 7؛ 95% CI؛ 6 تا 10) و افرادی که هر دوزی از پالیپریدون را دریافت ‌کردند، بسیار کمتر احتمال داشت که هیچ بهبودی را در وضعیت عمومی خود نشان ندهند (n = 1420؛ 4 RCT؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.75، NNT: 5؛ 95% CI؛ 4 تا 6). افرادی که به‌صورت تصادفی به گروه پالیپریدون اختصاص یافتند، نسبت به افرادی که در گروه دارونما قرار گرفتند، کمتر احتمال داشت که دچار عود سایکوز شوند (n=1918؛ 7 RCT؛ RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.66؛ NNT: 17؛ 95% CI؛ 14 تا 26). مصرف پالیپریدون با بروز بیشتر تاکی‌کاردی نسبت به دارونما (n=1638؛ 5 RCT؛ RR: 1.88؛ 95% CI؛ 1.28 تا 2.76؛ NNH: 21؛ 95% CI؛ 11 تا 90) و افزایش مداوم و قابل توجه پرولاکتین سرم (نانوگرم/میلی‌لیتر) برای هر دو گروه مردان (n=413؛ 4 RCT؛ WMD: 27.68؛ 95% CI؛ 23.66 تا 31.69) و زنان (n=252؛ 4 RCT؛ WMD: 87.39؛ 95% CI؛ 74.27 تا 100.51) همراه بود. افرادی که پالیپریدون را در مقایسه با دارونما دریافت ‌کردند، بیشتر احتمال داشت که دچار اختلالات اکستراپیرامیدال (n=1680؛ 6 RCT؛ RR: 2.27؛ 95% CI؛ 1.31 تا 3.95؛ NNH: 28؛ 95% CI؛ 12 تا 111) و افزایش وزن (n=769؛ 4 RCT؛ WMD: 1.07؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.49، I-squared: 78%) شوند.

سه مطالعه با 1692 شرکت‌کننده، پالیپریدون را با دوز 10 میلی‌گرم/روز از اولانزاپین (olanzapine) مقایسه کردند. ما هیچ تفاوتی را میان پالیپریدون و اولانزاپین برای خروج از مطالعه در کوتاه‌مدت پیدا نکردیم (n = 1332؛ 3 RCT؛ RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.21؛ ~40% افراد در هر دو گروه مطالعه را پس‌از شش هفته ترک کردند). احتمال عود نشانه‌های روان‌پریشی در افرادی که هر دوزی را از پالیپریدون دریافت ‌کردند، بیشتر از افرادی نبود که اولانزاپین مصرف ‌کردند (n=1327؛ 3 RCT؛ RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.76). داده‌های هر سه مطالعه نشان دادند که پالیپریدون با تغییر وزن کمتری نسبت به اولانزاپین همراه بود (n=660؛ 3 RCT؛ WMD: -0.88؛ 95% CI؛ 1.38- تا 0.37-). نتایج مربوط به اختلالات حرکتی مختلف، همگی به نفع اولانزاپین بودند.

یک مطالعه که کمتر از یک هفته طول کشید، پالیپریدون را با ریسپریدون مقایسه کرد. وقتی در این مطالعه کوتاه‌مدت، شرکت‌کنندگانی که پالیپریدون مصرف ‌کردند با بیمارانی مقایسه شدند که 4 میلی‌گرم/روز ریسپریدون مصرف ‌کردند، هیچ تفاوت معنی‌داری در عود نشانه‌های روان‌پریشی یا بروز عوارض جانبی مشاهده نشد.

یک مطالعه، پالیپریدون را با میانگین دوز ​​9.8 میلی‌گرم روزانه، در مقابل کوئتیاپین (quetiapine)، با میانگین دوز ​​599.1 میلی‌گرم روزانه، به مدت شش هفته مقایسه کرد. بیمارانی که پالیپریدون دریافت ‌کردند، کمتر احتمال داشت که مطالعه را زودتر ترک کنند (n=314؛ 1 RCT؛ RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.93؛ NNT: 9؛ 95% CI؛ 6 تا 43). هیچ تفاوت معنی‌داری در عود نشانه‌های روان‌پریشی مشاهده نشد (n=317؛ 1 RCT؛ RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.29 تا 1.45؛ NNT: 52؛ 95% CI؛ غیرمعنی‌دار). شرکت‌کنندگانی که پالیپریدون دریافت ‌کردند، بیشتر احتمال داشت که دچار هیپرتونی (n=317؛ 1 RCT؛ RR: 3.19؛ 95% CI؛ 1.31 تا 7.77؛ NNH: 13؛ 95% CI؛ 4 تا 86) و لرزش (n=317؛ 1 RCT؛ RR: 2.60؛ 95% CI؛ 1.39 تا 4.88، NNH: 9؛ 95% CI؛ 4 تا 34) شوند.

هیچ داده روشنی در مورد تاثیر پالپیریدون خوراکی بر عملکرد اجتماعی، استفاده از خدمات سلامت، کیفیت زندگی، رضایت بیمار یا هزینه‌ها وجود ندارد.