سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده و یک کارآزمایی شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده وارد شدند. این موارد شامل 292 شرکت‌کننده با شکستگی مچ پا بودند. همه مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری ناشی از عدم کورسازی (blinding) بودند. علاوه‌بر این، از دست رفتن بیماران در دوره پیگیری یا حذف نامناسب شرکت‏‌کنندگان، دو کارآزمایی را در معرض خطر بالای سوگیری خروج بیماران از مطالعه (attrition bias) قرار می‌دهد. کارآزمایی‌ها از معیارهای متفاوت و ناسازگار پیامد برای ارزیابی عملکرد و درد استفاده کردند. فقط متاآنالیز محدودی برای شکست زودهنگام درمان، برخی عوارض جانبی و علائم رادیولوژیکی آرتریت امکان‌پذیر بود.

یک کارآزمایی، با پیگیری 92 نفر از 111 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده، هیچ تفاوتی را با اهمیت آماری میان جراحی و درمان محافظه‌کارانه در نشانه‌های گزارش‌شده توسط بیمار پیدا نکرد («مشکلات» مچ پا که خود بیماران ارزیابی کردند: 11/43 در مقایسه با 14/49؛ خطر نسبی (RR): 0.90؛ 95% CI؛ 0.46 تا 1.76) یا مشکلات راه رفتن در هفت سال پیگیری. یک کارآزمایی، که داده‌های 31 نفر از 43 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده را گزارش کرد، نشان داد که میانگین نمره اولرود (Olerud) در گروه تحت درمان جراحی بهتر بود که از نظر آماری معنی‌دار گزارش شد، اما تفاوتی میان دو گروه در نمرات درد پس‌از میانگین پیگیری 27 ماهه وجود نداشت. کارآزمایی سوم، که داده‌ها را برای 49 نفر از 96 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده در 3.5 سال پیگیری گزارش کرد، هیچ تفاوتی را میان دو گروه براساس یک امتیاز بالینی تائیدنشده به دست نیاورد.

شکست زودهنگام درمان، عمدتا منعکس‌کننده شکست جااندازی بسته (closed reduction) (معیارهایی که در دو کارآزمایی گزارش نشدند) که احتمالا یا به‌طور صریح منجر به جراحی در بیمارانی که درمان محافظه‌‌کارانه داشتند، شد، در گروه درمان محافظه‌کارانه به‌طور قابل توجهی بیشتر بود (2/116 در مقایسه با 19/129؛ RR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.54). در غیر این صورت، در هیچ‌یک از عوارض گزارش شده، تفاوتی با اهمیت آماری میان دو گروه دیده نشد. نتایج تجمعی از دو کارآزمایی روی شرکت‏‌کنندگان با علائم رادیولوژیک استئوآرتریت، با میانگین 3.5 و 7.0 سال پیگیری، تفاوتی را میان گروه‌ها نشان نداد (44/66 در مقایسه با 50/75؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.31).