انجام ورزش هوازی یا ترکیبی از ورزش هوازی و ورزش مقاومتی بهمدت حداقل 20 دقیقه، حداقل سهبار در هفته و حداقل به مدت پنج هفته، بیخطر به نظر میرسد و میتواند آمادگی جسمانی، ترکیب بدن و سلامت بزرگسالان مبتلا به HIV را بهبود بخشد.
بسیاری از افراد مبتلا به HIV از ورزش برای ارتقای سطح آمادگی جسمانی، سلامت، و تصویر بدنی خود استفاده میکنند. ورزش همچنین بهعنوان راهکاری برای کاهش عواقب مرتبط با سلامت ناشی از HIV و درمانهای مرتبط با آن استفاده میشود. این مرور از 14 کارآزمایی نشان داد که انجام ورزش هوازی مداوم یا تناوبی، یا ترکیبی از ورزش هوازی مداوم و ورزش مقاومتی پیشرونده، به مدت حداقل 20 دقیقه، سهبار در هفته و حداقل به مدت پنج هفته، بیخطر به نظر میرسد و ممکن است بتواند آمادگی جسمانی، ترکیب بدن و سلامت بزرگسالان مبتلا به HIV را بهبود بخشد. برای ارزیابی بهتر شواهد در مورد گروههای کمتر شناختهشده، مانند زنان و بزرگسالان مسن مبتلا به HIV، و کسانی که برنامههای ورزشی خود را متوقف میکنند، به انجام مطالعات با کیفیت بالاتر بیشتری نیاز است.
مطالعه چکیده کامل
دسترسی به درمان ترکیبی آنتیرتروویرال (antiretroviral)، HIV را برای بسیاری به یک بیماری مزمن و قابل کنترل تبدیل کرده است. مزمن بودن بیماری، منجر به افزایش شیوع چالشهای مرتبط با سلامت شده که افراد مبتلا به HIV با آنها مواجه میشوند (Rusch 2004). انجام تمرینات ورزشی یک راهبرد کلیدی برای افراد مبتلا به HIV و متخصصان بازتوانی (rehabilitation) است تا به این ناتوانیها رسیدگی کنند؛ بااینحال، دانش در مورد تاثیرات ورزش میان بزرگسالان مبتلا به HIV در حال شکلگیری است.
اهداف
بررسی بیخطری (safety) و اثربخشی انجام مداخلات ورزشی هوازی (aerobic) بر پیامدهای ایمونولوژیکی و ویروسشناختی، قلبیریوی، روانشناختی و قدرت، وزن و ترکیب بدن در بزرگسالان مبتلا به HIV.
روشهای جستوجو
جستوجوها در بانکهای اطلاعاتی MEDLINE؛ EMBASE؛ SCIENCE CITATION INDEX؛ CINAHL؛ HEALTHSTAR؛ PsycINFO؛ SPORTDISCUS و گروه مرورهای کاکرین میان سالهای 1980 و جون 2009 انجام شدند. جستوجوی چکیدهها و خلاصهمقالات منتشرشده و منتشرنشده از کنفرانسهای مهم بینالمللی و ملی HIV/AIDS، همچنین جستوجوی دستی فهرست منابع و جداول مطالب مجلات و کتابهای مرتبط انجام شدند.
معیارهای انتخاب
مطالعاتی را از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) وارد کردیم که مداخلات ورزشی هوازی را با عدم انجام مداخله ورزشی هوازی یا دیگر روشهای ورزشی یا درمانی مقایسه کردند، و این مداخلات حداقل سهبار در هفته و به مدت حداقل چهار هفته میان بزرگسالان (18 سال یا بالاتر) مبتلا به HIV انجام شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادههای مربوط به طراحی مطالعه، شرکتکنندگان، مداخلات، پیامدها، و کیفیت روششناسی (methodology) توسط دو محقق از مطالعات واردشده استخراج شدند. در جایی که امکانپذیر بود، متاآنالیزها، با استفاده از نرمافزار کامپیوتری RevMan 5، روی پیامدها انجام شدند.
نتایج اصلی
در مجموع 14 مطالعه با معیارهای ورود به این مرور مطابقت داشتند و 30 متاآنالیز طی چندین بهروزرسانی، انجام شد. نتایج اصلی نشان دادند که انجام ورزش هوازی بهصورت مداوم یا تناوبی، یا ترکیبی از ورزش هوازی مداوم و ورزش مقاومتی پیشرونده به مدت حداقل 20 دقیقه، حداقل سهبار در هفته و حداقل به مدت پنج هفته، بیخطر به نظر میرسد و ممکن است منجر به بهبودهای قابل توجهی در پیامدهای منتخب آمادگی قلبیریوی (مصرف حداکثر اکسیژن)، ترکیب بدن (عضلات ناحیه پا، درصد چربی بدن) و وضعیت روانشناختی (نشانههای افسردگی-دلمردگی (depression-dejection)) شود. این یافتهها محدود به شرکتکنندگانی هستند که به ورزش ادامه دادند و دادههای کافی از دوره پیگیری برای آنها وجود داشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
به نظر میرسد ورزش هوازی بیخطر بوده و ممکن است برای بزرگسالان مبتلا به HIV مفید باشد. این یافتهها به دلیل حجم نمونه کوچک و نرخهای بالای انصراف از ادامه درمان که در مطالعات شرح داده شدند، محدود میشوند. پیگیری شرکتکنندگان و آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) برای پژوهشهای آینده مزایایی خواهند داشت. برای تعیین پارامترهای مطلوبی که در آنها ورزش هوازی ممکن است برای بزرگسالان مبتلا به HIV بیشترین فایده را داشته باشد، انجام پژوهشهای بیشتری مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.