هیچ شواهدی از مزیت استفاده روتین از دیورتیک‌های استنشاقی در نوزادان نارس در معرض خطر ابتلا به بیماری مزمن ریوی وجود ندارد. بیماری ریوی در نوزادان نارس اغلب با تجمع بیش‌ازحد مایع در ریه‌ها وخیم‌تر می‌شود. استفاده از داروهایی که حجم آب بدن را کاهش می‌دهند (diuretics) ممکن است به بهبودی نوزاد از بیماری ریوی کمک کنند. از نظر تئوری، تجویز داروی ادرارآور به‌صورت استنشاقی (آئروسل (aerosol)) می‌تواند مایعات را از ریه بیش‌از دیگر بخش‌های بدن تخلیه کند، و بدین‌ترتیب عوارض جانبی را کاهش دهد. این مرور چندین کارآزمایی کوچک را شناسایی کرد که همه از یک نوع داروی ادرارآور (فوروزماید (furosemide)) استفاده کردند. تجویز یک دوز واحد از دارو عملکرد ریه را بهبود بخشید، اما این اثر موقتی بود. هیچ اطلاعاتی در مورد پیامد طولانی‌مدت در دسترس نبود.
مطالعه چکیده کامل
بیماری ریوی در نوزادان نارس اغلب با ادم ریوی، چالش‌برانگیز می‌شود.
اهداف
تعیین خطرات و مزایای تجویز دیورتیک استنشاقی (aerosolized diuretic) در نوزادان نارس مبتلا یا در معرض خطر ابتلا به بیماری مزمن ریوی (chronic lung disease; CLD). اهداف اصلی عبارتند از ارزیابی تاثیرات این مداخله بر پیامد کوتاه‌مدت (تغییرات در نیاز به اکسیژن یا نیاز به حمایت ونتیلاتوری) و ارزیابی تاثیرات مداخله بر پیامد طولانی‌مدت. اهداف ثانویه شامل بررسی تغییرات در مکانیک ریوی و عوارض احتمالی درمان هستند.
روش‌های جست‌وجو
از روش جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین استفاده کردیم. پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، (کتابخانه کاکرین، شماره 1؛ 2006)؛ MEDLINE (1966 تا 1998) و EMBASE (1998 تا 1974) را جست‌وجو کردیم. چندین کتاب چکیده مقالات انجمن‌های ملی و بین‌المللی آمریکا و اروپا را به‌صورت دستی جست‌وجو کردیم. جست‌وجوهای در MEDLINE (جست‌وجو از طریق PubMed)، CINAHL؛ EMBASE و کتابخانه کاکرین در جولای 2009 به‌روزرسانی شدند.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌هایی را وارد مرور کردیم که در آن‌ها نوزادان نارس مبتلا یا در معرض خطر ابتلا به CLD و با حداقل سن پنج روز، به‌طور تصادفی برای دریافت دیورتیک لوپ (loop diuretic) استنشاقی تخصیص یافتند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
از روش استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) استفاده کردیم. کارآزمایی‌های موازی و متقاطع (cross-over) را ترکیب کرده، و در صورت امکان، داده‌های اولیه و پیامد نهایی را در مقیاس پیوسته (continuous) با استفاده از فرمول فولمن (Follmann's formula) به نمرات تغییر تبدیل کردیم.
نتایج اصلی
هشت مطالعه معیارهای انتخاب را داشتند. اکثر مطالعات بر پارامترهای پاتوفیزیولوژی متمرکز بودند و تاثیرات مداخله را بر پیامدهای بالینی مهم یا عوارض احتمالی درمان با دیورتیک ارزیابی نکردند. هیچ‌یک از مطالعات مقداری از دیورتیک را که به‌صورت موثری به بیمار ارائه شد، ارزیابی نکرد. فوروزماید (furosemide) تنها دیورتیک مورد استفاده در هشت مطالعه واردشده به این مرور بود.
میان نوزادان نارس < 3 هفته و در معرض خطر ابتلا به CLD، اطلاعات کافی برای ارزیابی تاثیر فوروزماید استنشاقی بر پیامد یا عملکرد ریوی در دسترس نیست.
میان نوزادان > 3 هفته مبتلا به CLD، تجویز تک‌دوز فوروزماید استنشاقی با دوز 1 میلی‌گرم/کیلوگرم ممکن است مکانیک ریوی را به‌طور موقت بهبود بخشد. اطلاعات کافی برای ارزیابی تاثیر تجویز مزمن فوروزماید استنشاقی بر اکسیژن‌رسانی و مکانیک ریوی در دسترس نیست.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
در نوزادان نارس > 3 هفته و مبتلا به CLD، تجویز تک‌دوز فوروزماید استنشاقی، مکانیک ریوی را بهبود می‌بخشد. با توجه به فقدان داده‌های حاصل از کارآزمایی‌های تصادفیسازی شده در مورد تاثیرات مداخله بر پیامدهای بالینی مهم، براساس شواهد فعلی، استفاده روتین یا مداوم از دیورتیک‌های لوپ استنشاقی در نوزادان مبتلا به (یا در معرض خطر ابتلا به) CLD قابل توصیه نیست.
برای ارزیابی تاثیرات بالینی مهم استفاده از دیورتیک‌های استنشاقی، انجام کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل‌شده مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است
