هدف از این مطالعه مروری کاکرین، ارزیابی تاثیر سیاست‌هایی است که افراد تجویز کننده داروها را مورد هدف قرار می‌دهد. نویسندگان این مطالعه مروری تمام مطالعات مربوطه را برای پاسخ دادن به این سوال جمع‌آوری و تجزیه‌و‌تحلیل کردند و دو مطالعه را پیدا کردند.

این مطالعه مروری یکی از مجموعه‌های مطالعات مروری برنامه‌ریزی شده یا تکمیل ‌شده است که به بررسی تاثیر انواع مختلف سیاست‌های دارویی بر استفاده منطقی از دارو می‌پردازد.

پیام‌های کلیدی

ما نمی‌دانیم اثرات سیاست‌های آموزشی یا نظارتی بر تجویز دارو چه هستند، زیرا شواهد از قطعیت بسیار پائینی برخوردار هستند.

سیاست‌های آموزشی و نظارتی چه هستند؟

بخش زیادی از سرمایه‌های مربوط به مراقبت‌های سلامت صرف داروها می‌شود و این مقدار در حال افزایش است. و ارائه‌دهندگان خدمات درمانی همیشه داروهای مناسب را تجویز نمی‌کنند. بنابراین، سیاست‌گذاران به دنبال راه‌هایی برای کنترل هزینه داروها هستند اما هنوز مطمئن می‌شوند که بیماران داروهای مورد نیاز خود را دریافت می‌کنند. دولت‌ها، سازمان‌های غیردولتی و بیمه‌کنندگان درمانی گاهی‌اوقات سعی می‌کنند تا این کار را از طریق هدف قرار دادن افرادی که داروها را تجویز می‌کنند، انجام دهند.

یکی از راه‌های انجام این کار معرفی سیاست‌های آموزشی است. این می‌تواند شامل قوانین، دستورات و مقرراتی باشد که نیاز به تجویز کنندگان دارو دارد تا از انواع خاصی از اطلاعات، آموزش یا بازخورد در مورد رفتار تجویزی آن‌ها مطمئن شود.

رویکرد دیگر معرفی سیاست‌های نظارتی است. این می‌تواند شامل قوانین، دستورات و مقرراتی باشد در مورد این‌که چه افرادی می‌توانند دارو تجویز کنند، چه نوع داروهایی را می‌توانند تجویز کنند و چه مقدار دارو می‌توانند تجویز کنند. معمولا، تجویزکنندگان برای اطمینان از این‌که این سیاست‌ها را دنبال می‌کنند یا خیر، زیر نظر گرفته می‌شوند.

نتایج اصلی این مطالعه مروری چیست؟

نویسندگان این مطالعه مروری دو مطالعه مرتبط را پیدا کردند. هر دوی این مطالعات از ایالات متحده آمریکا بودند و هر دو، سیاست‌هایی را ارزیابی کردند که در اواخر دهه 1990 معرفی شدند.

اولین مطالعه، سیاستی را مورد ارزیابی قرار داد که هدف آن این بود که پزشکان بتوانند آنتی‌هیستامین‌های ارزان‌تری را، که به‌خوبی سایر آنتی‌هیستامین‌ها بودند، تجویز کنند. در بخشی از این مطالعه، نامه‌هایی به پزشکان و به بیماران آن‌ها ارسال شد که در مورد سیاست جدید به آن‌ها می‌گوید، و در مورد آنتی‌هیستامین به آن‌ها اطلاعات می‌دهد. در بخش دیگری از این مطالعه، نامه‌ها فقط به پزشکان ارسال شد.

مطالعه دوم سیاستی را مورد ارزیابی قرار داد که هدف آن این بود که پزشکان بتوانند بنزودیازپین‌های کمتری را برای انواع خاصی از بیماران تجویز کنند. این سیاست پزشکان ایالت نیویورک را ملزم می‌کرد هر بار که بنزودیازپین‌ها را تجویز می‌کردند، سه نسخه از همان فرم را پر کنند. سپس داروخانه‌ها یکی از این نسخه‌ها را به اداره نظارت دولتی ارسال کردند تا بر آن‌چه پزشکان تجویز می‌کردند، نظارت داشته باشند. این مطالعه، این پزشکان را با پزشکان در ایالت نیوجرسی، که به همان روش نظارت می‌شدند، مقایسه کرد.

از آنجا که شواهد حاصل از هر دو مطالعه از قطعیت بسیار پایین برخوردار بود، ما نمی‌دانیم این سیاست‌ها چه تاثیری بر استفاده از داروهای افراد داشته است. ما هم‌چنین نمی‌دانیم آیا این سیاست‌ها تاثیری بر سلامت افراد یا استفاده آن‌ها از خدمات مراقبت‌های سلامت یا هزینه‌ها داشته یا خیر، زیرا این مطالعات این موضوع را اندازه‌گیری نکردند.

این مطالعه مروری چقدر به‌روز است؟

نویسندگان این مطالعه مروری برای مطالعاتی جست‌وجو کردند که تا مارچ 2018 منتشر شده بودند.