سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به منافع و آسیب‌های استفاده از سرتولیزامب پگول را در افراد مبتلا به بیماری کرون فعال بررسی کردیم.
پیشینه
بیماری کرون، یک بیماری التهابی مزمن است که عمدتا دستگاه گوارش را مانند روده کوچک و روده بزرگ تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم شایع بیماری کرون عبارتند از اسهال مزمن، درد شکمی، و کاهش وزن. هنگامی که علائم بیماران مبتلا به بیماری کرون ظاهر می‌شوند، این بیماری «فعال» در نظر گرفته می‌شود. در دوره «بهبودی»، بیماران علائمی ندارند.
سرتولیزامب پگول (certolizumab pegol) یک داروی بیولوژیک است که برای تغییر پاسخ ایمنی بیش از حدی که منجر به التهاب مزمن در بیماری کرون می‌شود، مورد استفاده قرار می‌گیرد. سرتولیزامب پگول معمولا هر 2 تا 4 هفته زیر پوست تزریق می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه
منابع تا 28 ژانویه 2019 جست‌وجو شدند. چهار مطالعه شامل 1485 بیمار، به مقایسه سرتولیزامب پگول با دارونما (placebo) (یک داروی ساختگی) پرداختند. همه مطالعات، بیماران مبتلا به بیماری فعال کرون را وارد کردند. اکثر بیماران، بزرگسالان بالای 18 سال بودند، به جز شش بیمار که 16 یا 17 سال سن داشتند. تمام مطالعات توسط تولیدکننده دارو حمایت مالی دریافت کردند.
نتایج کلیدی
در تجزیه‌وتحلیل ترکیبی از چهار مطالعه، بیماران مبتلا به بیماری کرون فعال که سرتولیزامب پگول را با دوز 100 میلی‌گرم تا 400 میلی‌گرم هر 2 تا 4 هفته دریافت کردند، به درمان پاسخ داده و در مدت 8 هفته بیشتر از بیماران دریافت‌کننده دارونما بهبودی به دست آوردند. تفاوت قابل توجهی در میزان عوارض جانبی جدی بین سرتولیزامب پگول و دارونما مشاهده نشد. عوارض جانبی جدی عبارت بودند از بدتر شدن بیماری کرون، عفونت‌ها، و بدخیمی (مثلا سرطان).
کیفیت شواهد
شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهند که سرتولیزامب پگول از لحاظ دستیابی به بهبودی در افراد مبتلا به بیماری متوسط تا شدید کرون، مفید است. به دلیل تعداد کم عوارض جانبی جدی، قطعیت شواهد مربوط به آسیب‌های سرتولیزامب پگول، متوسط بود.
نتیجه‌گیری‌ها
شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهند که سرتولیزامب پگول برای القای بهبودی بالینی و پاسخ بالینی در افراد مبتلا به بیماری کرون فعال موثر است. مشخص نیست که آیا خطر عوارض جانبی جدی بین سرتولیزامب پگول و دارونما متفاوت است یا خیر. مطالعات بیشتری برای بررسی منافع و آسیب‌های بلندمدت سرتولیزامب پگول در افراد مبتلا به بیماری کرون مورد نیاز است.
شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهند که CZP برای القای بهبودی بالینی و پاسخ بالینی در شرکت‌کنندگان مبتلا به بیماری کرون فعال موثر است. مشخص نیست که آیا خطر عوارض جانبی جدی بین CZP و دارونما متفاوت است یا خیر، زیرا 95% CI شامل احتمال کاهش اندک یا دو برابر شدن عوارض می‌شود. برای بررسی اثربخشی و ایمنی طولانی‌مدت CZP در بیماران مبتلا به CD، به انجام مطالعات در آینده نیاز است.
بیماری کرون (crohn’s disease; CD)، یک بیماری التهابی مزمن دستگاه گوارش است، و مدولاسیون پاسخ ایمنی، استراتژی اصلی درمان برای القای بهبودی در CD فعال است. سرتولیزامب پگول (certolizumab pegol; CZP) یک مهارکننده فاکتور نکروز دهنده تومور - آلفا (tumor necrosis factor-alfa; TNF-α) است که اختلال را در پاسخ ایمنی تعدیل می‌کند.
اهداف اولیه، بررسی اثربخشی و ایمنی CZP برای القای بهبودی در CD بود.
ما MEDLINE؛ Embase؛ CENTRAL؛ مرکز ثبت تخصصی گروه بیماری‌های التهابی روده (IBD) در کاکرین، مرکز ثبت کارآزمایی‌ها و سایر منابع را از ابتدا تا 28 ژانویه 2019 جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، ما با شرکت داروسازی تولیدکننده CZP تماس گرفتیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه CZP با دارونما یا عدم درمان در بیماران مبتلا به CD فعال پرداختند.
ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی کاکرین استفاده کردیم. پیامدهای اصلی انتخاب‌شده برای تجزیه‌وتحلیل GRADE عبارت بودند از بهبودی بالینی در هفته 8 (شاخص فعالیت بیماری کرون [Crohn’s Disease Activity Index; CDAI] ≤ 150])، پاسخ بالینی در هفته 8 (کاهش در CDAI ≥ 100 یا بهبودی بالینی)، و عوارض جانبی جدی. برای تجزیه‌وتحلیل آماری از روش اثرات تصادفی منتل-هنزل (Mantel-Haenszel) استفاده شد. برای پیامدهای دوتایی، ما خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان متناظر (95% CI) را محاسبه کردیم.
چهار مطالعه شامل 1485 شرکت‌کننده مبتلا به CD متوسط تا شدید، معیارهای ورود را داشتند و در متاآنالیز (meta-analyses) مورد استفاده قرار گرفتند. تمام مطالعات، بیماران مبتلا به CD فعال را با CDAI بین 220 تا 450 وارد کردند. اغلب بیماران، بزرگسالان بالای 18 سال بودند. یک مطالعه، به دلیل استفاده از دارونمای غیرهمسان، در معرض خطر بالای سوگیری (bias) شناسایی شد در حالی که مطالعات دیگر در معرض خطر پایین سوگیری قضاوت شدند.
CZP (به میزان 100 میلی‌گرم تا 400 میلی‌گرم هر 2 تا 4 هفته) در دستیابی به بهبودی بالینی در هفته 8، برتر از دارونما بود (RR: 1.36؛ 95% CI؛ 1.11 تا 1.66؛ شواهد با قطعیت متوسط). تعداد اولیه شرکت‌کنندگانی که در هفته 8 به بهبودی بالینی دست یافتند، به ترتیب 26.9% (225/835) و 19.8% (129/650) در گروه‌های CZP و دارونما بود.
CZP در دستیابی به پاسخ بالینی در هفته 8، برتر از دارونما بود (RR: 1.29؛ 95% CI؛ 1.09 تا 1.53؛ شواهد با قطعیت متوسط). تعداد خام شرکت‌کنندگانی که در هفته 8 به پاسخ بالینی دست یافتند، در گروه‌های CZP و دارونما به ترتیب 40.2% (336/835) و 30.9% (201/650) بود.
بر حسب تعداد خام، عوارض جانبی جدی به ترتیب 8.7% (73/835) و 6.2% (40/650) در گروه‌های CZP و دارونما مشاهده شد (RR: 1.35؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.97؛ شواهد با قطعیت متوسط). عوارض جانبی جدی عبارت بودند از بدتر شدن بیماری کرون، عفونت‌ها، و بدخیمی.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.