ما 16 مطالعه را با مجموع 2922 کودک وارد کردیم. کیفیت روش‌شناسی مطالعات وارد شده متغیر بود. کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل در اغلب مطالعات وارد شده انجام نشد، و سه مورد از 16 مطالعه با خطر بالای سوگیری برای گزارش‌‌دهی انتخابی روبه‌رو بودند. ارزیابی اثربخشی عوامل آرام‌بخش نیز تحت تاثیر تمام مقایسه‌های انجام شده در مطالعات کوچک قرار گرفت.

کودکانی که کلرال‌ هیدرات خوراکی دریافت کردند، در مقایسه با پرومتازین (promethazine) خوراکی شکست کمتری را در رسیدن به آرام‌بخشی نشان دادند (RR: 0.11؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.82؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط). بیشتر کودکانی که کلرال‌ هیدرات خوراکی دریافت کردند، در مقایسه با بیمارانی که پنتوباربیتال (pentobarbital) داخل وریدی گرفتند، خطر بالاتری را از شکست در آرام‌بخشی پس از دریافت یک دوز دارو نشان دادند (RR: 4.33؛ 95% CI؛ 1.35 تا 13.89؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین)، اما پس از دو دوز شواهدی از تفاوت معنادار بین دو گروه دیده نشد (RR: 3.00؛ 95% CI؛ 0.33 تا 27.46؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). کودکان با کلرال‌ هیدرات خوراکی در مقایسه با سدیم تیوپنتال (sodium thiopental) رکتال (RR: 1.33؛ 95% CI؛ 0.60 تا 2.96؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) و موسیقی-درمانی (RR: 17.00؛ 95% CI؛ 2.37 تا 122.14؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) به شکست بیشتری در آرام‌بخشی دست یافتند. نرخ‌های شکست در رسیدن به آرام‌بخشی میان گروه‌های دکسمدتومیدین (dexmedetomidine) خوراکی، هیدروکسی‌زین هیدروکلراید (hydroxyzine hydrochloride) خوراکی، و میدازولام (midazolam) خوراکی و کلونیدین (clonidine) خوراکی مشابه بودند.

کودکانی که کلرال هیدرات خوراکی دریافت کردند در مقایسه با بیماران در گروه‌های دکسمدتومیدین خوراکی (MD؛ 3.86-؛ 95% CI؛ 5.12- تا 62.6؛ 1 مطالعه)، هیدروکسی‌زین هیدروکلراید خوراکی (MD؛ 7.5-؛ 95% CI؛ 7.85- تا 7.15-؛ 1 مطالعه)، پرومتازین خوراکی (MD؛ 12.11-؛ 95% CI؛ 18.48- تا 5.74-؛ 1 مطالعه) (شواهد با قطعیت متوسط برای سه پیامد فوق)، میدازولام رکتال (MD؛ 95.70-؛ 95% CI؛ 114.51- تا 76.89-؛ 1 مطالعه)، و کلونیدین خوراکی (MD؛ 37.48 -؛ 95% CI؛ 55.97- تا 18.99-؛ 1 مطالعه) (شواهد با قطعیت پائین برای دو پیامد ذکر شده) مدت زمان کوتاه‌تری را برای دستیابی به آرام‌بخشی کافی سپری کردند. با این حال، کودکان با کلرال‌ هیدرات خوراکی در مقایسه با پنتوباربیتال داخل وریدی (MD: 19؛ 95% CI؛ 16.61 تا 21.39؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین)، میدازولام داخل بینی (اینترانازال) (MD: 12.83؛ 95% CI؛ 7.22 تا 18.44؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و دکسمدتومیدین داخل بینی (MD: 2.80؛ 95% CI؛ 0.77 تا 4.83؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) به زمان طولانی‌تری برای رسیدن به آرام‌بخشی مناسب نیاز دارند.

کودکان دریافت کننده کلرال هیدرات خوراکی در مقایسه با سدیم تیوپنتال رکتال، به دلیل زودتر بیدار شدن به‌طور قابل توجهی کمتر احتمال داشت که پروسیجر تکمیل نورودیاگنوستیک خود را تکمیل کنند (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.09؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط).

کلرال هیدرات با خطر بالاتری از عوارض جانبی زیر همراه بود: عدم اشباع اکسیژن در مقابل سدیم تیوپنتال رکتال (RR: 5.00؛ 95% CI؛ 0.24 تا 102.30؛ 1 مطالعه)، ناپایداری در مقابل دکسمدتومیدین داخل بینی (MD: 10.21؛ 95% CI؛ 0.58 تا 178.52؛ 1 مطالعه)، استفراغ در مقابل دکسمدتومیدین داخل بینی (MD: 10.59؛ 95% CI؛ 0.61 تا 185.45؛ 1 مطالعه) (شواهد با قطعیت پائین برای سه پیامد فوق)، و گریه کردن حین تجویز آرام‌بخش در مقابل دکسمدتومیدین داخل بینی (MD: 1.39؛ 95% CI؛ 1.08 تا 1.80؛ 1 مطالعه، شواهد با قطعیت متوسط). هیدرات کلرال با خطر کمتر موارد زیر همراه بود: اسهال در مقایسه با سدیم تیوپنتال رکتال (RR: 0.04؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.72؛ 1 مطالعه)، متوسط پائین‌تر فشار خون دیاستولیک در مقایسه با سدیم تیوپنتال (MD: 7.40؛ 95% CI؛ 5.11 تا 9.69؛ 1 مطالعه)، خواب‌آلودگی در مقایسه با کلونیدین خوراکی (:RR 0.44؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.64؛ 1 مطالعه)، سرگیجه در مقایسه با کلونیدین خوراکی (RR: 0.15؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.79؛ 1 مطالعه) (شواهد با قطعیت متوسط برای چهار پیامد فوق)، و برادی‌کاردی در مقایسه با دکسمدتومیدین داخل بینی (MD: 0.17؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.59؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). حوادث جانبی قابل توجه دیگری با کلرال ‌هیدرات همراه نبود، اگرچه در کل افزایش در خطر ترکیب حوادث جانبی وجود داشت (RR: 7.66؛ 95% CI؛ 1.78 تا 32.91؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین).